Σάββατο, 5 Ιουλίου 2014: ο Δημήτρης Καραντζάς ανοίγει τα Επιδαύρια και παίρνει το βάπτισμα του πυρός υπογράφοντας την πρώτη του σκηνοθεσία στο αρχαίο θέατρο. Είναι μόλις 26χρονών κι αυτό τονίζεται τόσο από το δελτίο τύπου του Φεστιβάλ, όσο και από το πλήθος των δημοσιευμάτων που περιμένουν, είτε στη γωνία, είτε με ανυπομονησία τη ματιά του στην ευριπίδεια «Ελένη». Το αποτέλεσμα ήταν κάτι παραπάνω από ικανοποιητικό. Μια παράσταση με συνοχή και άποψη, που δεν άφηνε ούτε στιγμή τους ικανότατους ηθοποιούς (Ελίνα Ρίζου, Θύμιος Κούκιος, Δημήτρης Σαμόλης, Ιωάννα Κολλιοπούλου, Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, κ.ά), εκτεθειμένους. Περίπου 5.000 θεατές, συνειδητοποιημένοι για αυτό που είχαν πάει να δουν παρακολούθησαν και καταχειροκρότησαν την παράσταση. Ηδη συζητείται να επαναληφθεί η «Ελένη» τον Σεπτέμβριο στην Αθήνα.
Η επόμενη μέρα, επεφύλασσε μία αψυχολόγητη ερώτηση στη Βουλή, από πλευράς της Παναγιώτας Ιακωβίδου της Ν.Δ, η οποία ζητούσε από τον υπουργό Πολιτισμού «να επαναφέρει την ευθύνη των Επιδαυρίων στο Εθνικό Θέατρο για να σταματήσει η διαρκής απαξίωσή τους, να ξαναβρούν τη χαμένη τους αίγλη και να τονωθεί σημαντικά η αναπτυξιακή διαδικασία της ευρύτερης περιοχής».
Η μεθεπόμενη όμως μέρα μετά την Επίδαυρο, είναι το ξακουστό φεστιβάλ της Αβινιόν. Από την Τρίτη 22 ως την Παρασκευή 25 Ιουλίου φιλοξενεί τον «Κυκλισμό του τετραγώνου», το έργο του Δημήτρη Δημητριάδη που ο Καραντζάς σκηνοθέτησε και ανέβασε τον περασμένο χειμώνα στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Ο σκηνοθέτης μίλησε στο Βήμα για την εμπειρία της Επιδαύρου, την εμμονή όλων με την ηλικία του και μας έδωσε τον δικό του ορισμό για τον «αμοραλιστικό ελιτισμό».
-Τι σου έμεινε από την πρώτη σου σκηνοθεσία στην Επίδαυρο;
«Πολύ μεγάλη χαρά και ευγνωμοσύνη. Είναι σπάνιο και πολύ ωραίο όχι μόνο να κάνεις εκεί την παράσταση, αλλά και τις πρόβες. Η τελευταία εβδομάδα των προβών έγινε στο θέατρο της Επιδαύρου μέσα σε ησυχία απίστευτη. Ολη η εβδομάδα της τελικής προετοιμασίας είχε κάτι το πολύ ήσυχο, ένιωθες φιλοξενία και όχι πανικό στο θέατρο. Οι πιο γαλήνιες πρόβες έγιναν εκεί».
-Σε ενόχλησε η υπερβολική αναφορά στην ηλικία σου;
«Θεωρώ ότι είναι αστείο να μπαίνει η ηλικία ως παράγοντας για το αν μπορείς ή δεν μπορείς να σκηνοθετήσεις στην Επίδαυρο. Προτείνω πάντως, αφού έγινε η αρχή με εμένα, από δω και πέρα όλα τα δημοσιεύματα να συνεχίσουν με την αναφορά της ηλικίας κάθε σκηνοθέτη που συμμετέχει στ συγκεκριμένο θέατρο: «η 60χρονη σκηνοθέτις, ο 58χρονος σκηνοθέτης, κτλ, κτλ»».
-Τι είπες στον εαυτό σου για να κρατήσεις την ψυχραιμία σου όταν αποφασίστηκε να πάρεις μέρος στα Επιδαύρια;
«Προσπάθησα να το αντιμετωπίσω όλο αυτό χωρίς τον μύθο του συγκεκριμένου θεάτρου, αλλά σκεπτόμενος την αρχιτεκτονική του χώρου. Δηλαδή να δω τις πραγματικές και όχι τις μυθικές του διαστάσεις. Αν πας να επιβεβαιώσεις την μυθολογία, δεν κάνεις ποτέ δουλειά. Και να δω πώς μπορείς να απευθυνθείς σε μία τόσο μεγάλη κλίμακα. Ούτως ή άλλως, το άγχος των μεγάλων χώρων είχε αρχίσει για μένα από τον χειμώνα, με τον «Κυκλισμό του Τετραγώνου» στη Στέγη και το «Ετσι είναι αν έτσι νομίζετε» στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού».
-Ποιος ήταν ο μεγαλύτερός σου φόβος σε σχέση με την παράσταση;
«Το πάγωμα του κόσμου και να νιώσουν εκτεθειμένοι οι ηθοποιοί απέναντί του. Δεν ήθελα να γίνουν βορρά, γιατί αυτό το θέατρο μπορεί άνετα να μετατραπεί σε αρένα».
-Ποια ήταν τα συναισθήματά σου όταν άρχισε η παράσταση;
«Στα πρώτα λεπτά δεν καταλάβαινα τίποτα. Πηγαινοερχόμουν πάνω κάτω. Χαλάρωσα όταν έγινε η πρώτη φωτιστική αλλαγή, όταν μπήκε ο Μενέλαος και το κοινό γέλασε και τότε είπα «εντάξει, είμαστε συνένοχοι. Ο,τι και να γίνει, τουλάχιστον έχουμε συνεννοηθεί για τα βασικά»».
-Και όταν δυο μέρες αργότερα ήρθε η ερώτηση της Παναγιώτας Ιακωβίδου στον υπουργό πολιτισμού περί «αμοραλιστικού ελιτισμού» που έθιγε εσένα και τον Εκτορα Λυγίζο άμεσα;
«Γέλασα. Ούτε εγώ, ούτε ο Εκτορας είμαστε εστέτ. Εστέτ είναι κάτι που απευθύνεται αποκλειστικά στον εαυτό του. Οι δικές μας δουλειές επικοινωνούν με τον κόσμο. Με πιάνει όμως και τρόμος για όλους αυτούς που αισθάνονται ότι κρατούν τον πολιτισμό της Ελλάδας στα χέρια τους και κάποια μέρα μπορεί να τους δοθεί η δυνατότητα να φτιάξουν ένα καλλιτεχνικό πρόγραμμα εθνικιστικού χαρακτήρα με πρόφαση την παράδοση στο αρχαίο δράμα. Όμως, ποια ακριβώς παράδοση υπήρχε στην Επίδαυρο πριν από εμάς και τι ακριβώς νομίζουν ότι σπάμε; Δεν έχουν κανένα επιχείρημα. Και σε τελική ανάλυση, όταν ήρθαν τεράστια διεθνή ονόματα στην Επίδαυρο όπως ο Οστερμάγιερ, η Πίνα Μπάους και ο Κέβιν Σπέισι και εκτός από το θέατρο γέμισαν και οι ταβέρνες και τα ξενοδοχεία, δεν είδα κανέναν να παραπονιέται ότι το Φεστιβάλ δεν ακολουθεί πιστά την παράδοση…».
-Και τώρα που θα πας στην Αβινιόν; Ο γαλλικός τύπου είναι εξίσου εκστασιασμένος με τη νεαρή ηλικία σου;
«Μέχρι στιγμής, κανείς δεν μου έχει ζητήσει ταυτότητα! Κανείς δεν έχει αναφερθεί στο πόσων χρονών είμαι».
