Μια πρακτική της παλαιοκομματικής φαυλοκρατίας, η οποία οδήγησε τη χώρα στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα, είναι η γενικευμένη αρλουμπολογία, η ενθάρρυνση στη συνέχεια παρορμητικών, κινηματικού χαρακτήρα εκδηλώσεων και αργότερα η βαθμιαία λησμονιά των εξάρσεων, συνήθως αφού διαπιστωθεί ότι υπάρχει θεσμικό αδιέξοδο.
Είναι γνωστή η άποψή μου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και βεβαίως πάνω απ’ όλα η ηγεσία του και ο πρόεδρός του Τσίπρας είναι κακέκτυπα της θρυλικής αυτής μορφής πολιτικάντη που είχε διαιωνίσει με την ερμηνεία του ο μακαρίτης Κωνσταντάρας, δηλαδή του Μαυρογιαλούρου.
Χθες σε συγκέντρωση 300 περίπου στελεχών, με μέσο όρο ηλικίας τα εξήντα, εκήρυξε για πολλοστή φορά επανάσταση διά της οποίας όλοι αυτοί οι παππούδες με αρχιστράτηγο τον ίδιο θα υπερασπιστούν τα ελεύθερα μπάνια του λαού, διαταράσσοντας την τάξη και θέτοντας σε κίνδυνο την ασφάλεια των λουομένων.
Ολα αυτά για να προστατευθεί ο αιγιαλός, τον οποίο σκοπεύει η κυβέρνηση να εκποιήσει με νομοσχέδιο αγνώστου περιεχομένου σε μεγάλα ξένα συμφέροντα.
Δεν γνωρίζω τι θα περιλαμβάνει το νομοσχέδιο. Γνωρίζω όμως πολύ καλά δύο πράγματα: τι είναι ο αιγιαλός και ποιες οι νομικές διαστάσεις του και ποια είναι η σημερινή κατάσταση σε ό,τι αφορά την εφαρμογή αυτών των διατάξεων και σε ποιον βαθμό προστατεύεται, ιδιαίτερα στην Αττική, η ελευθερία πρόσβασης στη θάλασσα, που είναι και το ψητό της όλης συζήτησης.
Ο αιγιαλός, μας εμάθαιναν κάποτε, είναι η έκταση που καλύπτει το μέγιστο χειμέριο κύμα. Οπως ο καθένας μπορεί να καταλάβει, η διάταξη αυτή είναι επιδεκτική ερμηνειών και μπορεί να έχει διαφορετικές εφαρμογές από χώρο σε χώρο, ανάλογα με την καλή πίστη και την εντιμότητα όσων την εφαρμόζουν. Διότι ο αιγιαλός είναι κοινόχρηστος και με την έννοια αυτή δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο ιδιοκτησίας, ούτε καν κρατικής. Αλλο τελείως είναι το καθεστώς της εν γένει παραλίας που περιλαμβάνει εκτάσεις μετά τον αιγιαλό που έχουν χαρακτηριστικά συνέχειας και όπου είναι δυνατόν ιδιώτες ή φορείς, όπως π.χ. οι δήμοι ή το κράτος, να βάλουν περιφράξεις, να φυτέψουν δέντρα, να δημιουργήσουν δρόμους ή πάρκινγκ και μερικές φορές να χτίσουν και κτίρια. Ενώ λοιπόν η κατάσταση θα ήταν σχετικά απλή αν σεβόμασταν όλοι αυτούς τους βασικούς κανόνες, η γνωστή και κυρίαρχη ανομία έχει δημιουργήσει το συγκεκριμένο μπάχαλο, που από τη μία φτιάχνει ακτές για προνομιούχους και από την άλλη περιορίζει την προσέλευση σε χαμηλής ποιότητας ή συνωστισμένες ακτές για όσους δεν μπορούν να πληρώσουν.
Εχω το προνόμιο να κατοικώ στη νότια ακτή της Αττικής, μερικές εκατοντάδες μέτρα από τη θάλασσα. Σε όλη την ακτή, από τη Γλυφάδα ως το Σούνιο, είναι εκατοντάδες οι παρανομίες και οι αυθαιρεσίες. Ενώ ο νόμος ορίζει ρητά ότι κάθε 50 μέτρα πρέπει να υπάρχει δρόμος, ώστε οι πεζοί να έχουν πρόσβαση στον αιγιαλό, πάμπολλες είναι οι προσόψεις που εκτείνονται σε 60, 80 ή και εκατοντάδες μέτρα, χωρίς να τηρείται αυτή η βασική πρόνοια. «Πολλά αρχοντικά» έχουν δημιουργήσει προστατευμένο, ανατολίτικου τύπου οικογενειακό χώρο με πανύψηλους τοίχους, πυκνές συστάδες κυπαρισσιών ή άλλων κατάλληλων δέντρων και συρματοπλέγματα που φτάνουν συχνά και μέσα στη θάλασσα. Τα ονόματα είναι γνωστά τοις πάσι, σπάνια όμως έχει διεξαχθεί δημοσιογραφική έρευνα σε βάθος. Ισως γιατί μερικοί από αυτούς που τόσο βάναυσα παραβιάζουν τον νόμο και βάρβαρα προσβάλλουν την κοινωνία είναι ιδιοκτήτες μέσων ενημέρωσης ή φίλοι τους. Μα, θα μου πείτε, τι σχέση έχουν ο Τσίπρας, ένα νέο παιδί, και ο ΣΥΡΙΖΑ, που δεν κυβέρνησε ποτέ, με αυτή την κατάσταση;
Δυστυχώς για όλους μας και βεβαίως κυρίως για τους μεσήλικες που θα εκφράσουν τα επαναστατικά απωθημένα τους στις πλαζ του Αυγούστου, διεκδικώντας αυτό που πάντα διεκδικούν, δηλαδή περισσότερο κρατισμό στη χώρα του υπαρκτού ελληνισμού, κάπου μετά το Κορωπί ορθώνεται η ταμπέλα που φέρει το υπέροχο όνομα «Δήμος Σαρωνικού» και αμέσως μετά αρχίζει το όργιο. Ο Α έχει στήσει καντίνα αυθαίρετη που παραβιάζει όλες τις προδιαγραφές, ο Β έχει περιφράξει και προσαρτήσει κοινόχρηστο παραλιακό δρόμο, ο Γ έχει κάνει τα ίδια πάνω στον αιγιαλό. Ο «μπήξε και ο δείξε» (εδώ είναι πολλές οι περιπτώσεις) έχουν χτίσει παραλιακά κάστρα στα πιο απόκρημνα βράχια της ακτής, για να μην μπορεί κανείς να τους ενοχλήσει. Οι καταπατήσεις καλά κρατούν. Τέλος, ύστερα από τον ηρωικό αγώνα της Κερατέας και αντίστοιχη κινητοποίηση για να οδηγηθεί σε ναυάγιο πρόγραμμα αποχέτευσης που εχρηματοδοτείτο με δεκάδες εκατομμύρια ευρώ από την Ευρωπαϊκή Ενωση, χιλιάδες «απορροφητικοί» βόθροι και πού και πού και κανένα παράνομο φορτηγό με μπάζα και σκουπίδια πάσης φύσεως βρίσκουν τον φυσικό τους προορισμό στις ακτές, στον υδροφόρο ορίζοντα και την υπέροχη γαλάζια θάλασσα.
Αυτός είναι ο απολογισμός του ΣΥΡΙΖΑ, ύστερα από είκοσι χρόνια διαχείρισης του συγκεκριμένου δήμου.
Ο κ. Θεόδωρος Πάγκαλος είναι πρώην υπουργός.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
