Ενώ κάθομαι στο γραφείο-υπνοδωμάτιό μου στην πόλη της Γάζας ακούγοντας τις αεροπορικές επιθέσεις και τις εκτοξεύσεις ρουκετών, γίνονται συζητήσεις για το πώς θα τερματιστεί η βία. Αυτό είναι πολύ επιθυμητό, ειδικά για τον άμαχο πληθυσμό στη Γάζα που υποφέρει από τη σφοδρότητα αυτής της κλιμάκωσης. Οταν όμως σκέφτομαι τους 17.000 ξεσπιτωμένους που έχουν βρει καταφύγιο στα σχολεία μας, σε κάποιους από τους οποίους μίλησα προ ημερών, αναρωτιέμαι τι άραγε σκέφτονται για όλα αυτά. Γιατί το έχουν ξαναδεί. Για τους περισσότερους αυτό είναι το τρίτο ξεσπίτωμα από το 2009. Πολλοί έχουν επιστρέψει στην ίδια σχολική αίθουσα.
Για τη Γάζα η επιστροφή στην «ηρεμία» είναι η επιστροφή στο όγδοο έτος του αποκλεισμού. Είναι η επιστροφή στην ανεργία ή στη μη πληρωμή για το 50% του πληθυσμού. Είναι η επιστροφή στον αποκλεισμό και στη μηδενική εξωτερική πρόσβαση στις αγορές και στην απασχόληση. Με λίγα λόγια, στη μη πρόσβαση στον έξω κόσμο.
Για παράδειγμα, αν μία από τις γυναίκες στις οποίες μίλησα σήμερα θα ήθελε να πάει στο Birzeit University στη Δυτική Οχθη για να σπουδάσει δεν θα μπορούσε. Η ισραηλινή κυβέρνηση δεν χρειάζεται να αποδείξει γιατί αυτή η γυναίκα αποτελεί κίνδυνο για την ασφάλεια καθώς έχει απαγορεύσει πλήρως στους κατοίκους της Γάζας να σπουδάζουν στη Δυτική Οχθη με βάση μια ασαφή απειλή για την ασφάλεια. Η συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού δεν μπορεί να βγει από τα 365 τετραγωνικά χιλιόμετρα αυτού του κομματιού γης.
Βραχνάς η ασαφής «απειλή για την ασφάλεια»
Αν ένας από τους τοματοπαραγωγούς που συνάντησα βρει αγοραστή για τα προϊόντα του στο Παρίσι ή στην Πράγα, μπορεί –υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις –να συσκευάσει τις τομάτες του, να τις περάσει μέσα από το μοναδικό εμπορικό πέρασμα και μετά στο λιμάνι του Ασντοντ ή στο αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν –δύο από τα πιο ευαίσθητα σημεία ασφαλείας στο Ισραήλ. Δυστυχώς δεν υπάρχει αγορά για τις τομάτες της Γάζας στο Παρίσι ή στην Πράγα. Υπάρχει αγορά για τις τομάτες της Γάζας στο Ισραήλ και στη Δυτική Οχθη, αλλά αυτός ο αγρότης δεν μπορεί να πουλήσει τις ντομάτες του εκεί εξαιτίας της ίδιας ασαφούς απειλής για την ασφάλεια.
Οι ηλικιωμένοι που συνάντησα αναρωτιούνται πώς θα έχουν πρόσβαση στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη μετά την κατάπαυση του πυρός. Εκτός από τις υπηρεσίες που παρέχονται από εμάς στη UNRWA και κάποιες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, το τοπικό σύστημα υγείας καταρρέει. Οι υποδομές έχουν καταστραφεί και ο κόσμος αναρωτιέται ποιοι θα τις επισκευάσουν.
Αν δεν επιτραπεί στην Παλαιστινιακή Αρχή ή αν η Αρχή δεν μπορεί να το κάνει, θα αναλάβει άραγε η διεθνής κοινότητα; ‘Η μήπως το Ισραήλ, η κατοχική δύναμη, θα αναλάβει αυτή την ευθύνη;
Τι θα γίνει αν δεν ανοίξουν τα κυβερνητικά σχολεία;
Οι μητέρες που συνάντησα αναρωτιούνται πού θα πάνε τα παιδιά τους σχολείο σε έξι εβδομάδες από τώρα αν όχι σε ένα από τα 245 σχολεία της UNRWA. Ποιος θα επισκευάσει τα κυβερνητικά σχολεία, θα μοιράσει τα βιβλία ή θα πληρώσει τους δασκάλους; Αν τα κυβερνητικά σχολεία δεν ανοίξουν, θα είναι η UNRWA που θα συμπληρώσει το κενό; Δεν έχουμε τη δυνατότητα, τους ανθρώπινους και οικονομικούς πόρους να δεχθούμε δεκάδες ή και εκατοντάδες από τους χιλιάδες επιπλέον μαθητές στα σχολεία μας.
Η UNRWA και η οικογένεια του ΟΗΕ, όπως η Παγκόσμια Οργάνωση Τροφίμων, η UNICEF, η OCHA και το Πρόγραμμα του ΟΗΕ για την Ανάπτυξη (UNDP), παραμένουν αφοσιωμένοι στην εξυπηρέτηση των ανθρωπιστικών αναγκών των κατοίκων της Γάζας. Ανάμεσα στους τομείς όπου η UNRWA έχει αναβαθμίσει τη δράση της τα τελευταία χρόνια είναι οι κατασκευές, όπου έχουμε πολύ μεγάλη δραστηριότητα. Αυτό αφορά κυρίως την κατασκευή σχολείων για το εκπαιδευτικό μας πρόγραμμα, το οποίο παρακολούθησαν πάνω από 230.000 παιδιά πέρυσι, και την κατασκευή σπιτιών για αυτούς που τα σπίτια τους καταστράφηκαν σε προηγούμενες συγκρούσεις ή κατεδαφίστηκαν από το Ισραήλ.
20 μήνες για μία οικοδομική άδεια από το Ισραήλ
Αν θέλουμε να κατασκευάσουμε κάτι, πρέπει να υποβάλουμε λεπτομερή πρόταση στο Ισραήλ με το σχέδιο, την τοποθεσία και έναν λεπτομερή κατάλογο με τα αναγκαία υλικά. Οι Ισραηλινοί εξετάζουν την πρόταση, μια διαδικασία που δεν πρέπει να διαρκεί περισσότερο από δύο μήνες αλλά κρατά κατά μέσον όρο περισσότερο από 20 μήνες. Δεν έχουμε πάρει καμία έγκριση από τον Μάρτιο του 2013 ως τον Μάιο του 2014, κατά τη διάρκεια της τελευταίας «ήρεμης» περιόδου, αν και έχουμε προγράμματα ύψους 100 εκατ. δολαρίων που περιμένουν. Θα είναι αυτή η περίοδος «ηρεμίας» καλύτερη;
Και κάτι πιο σημαντικό. Ο κόσμος αναρωτιέται: Ποιος θα κυβερνήσει τη Γάζα; Κανείς δεν έχει την απάντηση σε αυτή την ερώτηση. Νομίζω ότι οι πιο πολλοί στη Γάζα θα έλεγαν ότι, αν αυτή είναι η μορφή της ηρεμίας που ο πλανήτης έχει στο μυαλό του –προτιμότερη βέβαια από την παρούσα βία -, δεν μπορεί να διαρκέσει. Δεν θα διαρκέσει.
HeliosPlus
