«Ολοι οι άνθρωποι έχουν κάποια εθνικότητα. Ομως οι Ιρλανδοί και οι Εβραίοι έχουν ψύχωση» είχε γράψει πριν από κάποιες δεκαετίες ο (ιρλανδός) ποιητής Μπρένταν Μπίαν, σαν να γνώριζε πως, σχεδόν έναν αιώνα μετά, η εμμονή των συμπατριωτών του για μπίρα και μουσική θα έφτανε μέχρι τα πέρατα του κόσμου. Κι όμως, όπως μεταδίδει σε σχετικό ρεπορτάζ το βρετανικό BBC, από εκεί που στην ίδια την πρωτεύουσα της χώρας, το Δουβλίνο, οι παμπ κλείνουν λόγω οικονομικής ύφεσης η μία μετά την άλλη, στην Ασία και στην Αφρική… ανοίγουν ολοένα και περισσότερες «παραδοσιακές» ιρλανδέζικες παμπ που προσφέρουν την πατροπαράδοτη κελτική διασκέδαση: μαύρη Γκίνες και πίπιζες με βιολιά για μουσική υπόκρουση, συχνά με μια γερή δόση ροκ ενορχήστρωσης.
Ο «Μεγάλος Χαν» πίνει μπίρα Γκίνες
Ο τελευταίος κρίκος σε αυτή την αόρατη αλυσίδα είναι η Grand Khaan («Μεγάλος Χαν»), η πρώτη ιρλανδέζικη παμπ στην πρωτεύουσα της Μογγολίας, το Ουλάν Μπατόρ. Εχουν προηγηθεί η Ο’Reilly’s στην πρωτεύουσα της Ταϊλάνδης, την Μπανγκόκ, η O’Malley’s στη Σανγκάη της Κίνας και η Finnegan’s στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν, ενώ ετοιμάζονται να ανοίξουν κι άλλα μπαρ σε πόλεις όπως το Ντουμπάι ή σε χώρες όπου η μπίρα Γκίνες σημειώνει υψηλοτάτες πωλήσεις, όπως η Νιγηρία.
«Είναι καθαρά θέμα προσφοράς και ζήτησης: οι ιρλανδέζικες παμπ πάνε πολύ καλά σε πόλεις όπως το Τορόντο στο Καναδά ή σε άλλες πόλεις όπου το ιρλανδικό στοιχείο θεωρείται εξωτικό, αλλά όχι και τόσο καλά στη Βρετανία, εκεί όπου οι νεαροί καταναλωτές αλκοόλ αναζητούν ένα μέρος χωρίς τόσο έντονο το στοιχείο της παράδοσης ή της ταυτοποίησης με μια συγκεκριμένη χώρα ή κουλτούρα» σημειώνει ο Κρις Ουίλσον, αναλυτής στη βιομηχανία οινοπνεύματος.
Αλλοι ωστόσο ισχυρίζονται πως δεν είναι τόσο η ταύτιση με την ιρλανδική παράδοση, αλλά απλώς η μόδα που συνοδεύεται από μία έντονη φήμη ότι η εξίσωση Ιρλανδία + αλκοόλ + μουσική + παμπ = χαλαρή διασκέδαση. «Είναι ένα μέρος για να χαλαρώσεις και να αισθανθείς άνετα. Μέσα εδώ δεν υπάρχει καμία απολύτως πίεση ή άγχος» τονίζει ο Μπέρναρντ Μακιούν, ο ιρλανδός ιδιοκτήτης της παμπ Bernie’s Irish Pub στην πόλη Χο Τσι Μινχ του Βιετνάμ.
Στην υγεία του Αγίου Πατρικίου
Στη διεθνή αναγέννηση των ιρλανδέζικων παμπ συνέβαλε και η ολοένα μεγαλύτερη απήχηση –και συμμετοχή του κόσμου –στην Ημέρα του Αγίου Πατρικίου, κάθε χρόνο στις 17 Μαρτίου, προς τιμήν του προστάτη αγίου της Ιρλανδίας. Οι κακές γλώσσσες λένε ότι στην ίδια την Ιρλανδία μια τέτοια ημέρα δεν σημαίνει δα και τίποτε το… συνταρακτικό (ίσως επειδή το στερεότυπο θέλει τους Ιρλανδούς να πίνουν και τις 365 ημέρες του έτους και δεν χρειάζονται μια γιορτή για να συνδυάζουν το αλκοόλ με αυτή), αλλά εδώ και μερικά χρόνια στις 17 Μαρτίου σε πολλές πόλεις κυρίως των ΗΠΑ διοργανώνονται πραγματικές οινοποσίες… γαργαντουανικών διαστάσεων με τους συμμετέχοντες να ντύνονται στα πράσινα και να καταναλώνουν εκατοντάδες λίτρα μαύρης Γκίνες.
Σύμβολο της γιορτής αποτελεί το εθνικό σύμβολο της Ιρλανδίας, το τριφύλλι, το οποίο σύμφωνα με τον θρύλο χρησιμοποιούσε ο Αγιος Πατρίκιος για να εξηγήσει στους Ιρλανδούς ένα θεμέλιο του χριστιανικού δόγματος: την Αγία Τριάδα. Στις μέρες μας η Ημέρα του Αγίου Πατρικίου γιορτάζεται σε περισσότερες από 150 πόλεις σε όλον τον κόσμο: με λίγα λόγια, μια απλή γιορτή μετατράπηκε σε παγκόσμια τουριστική ατραξιόν. Η ουσία πάντως παραμένει μία και αδιαπραγμάτευτη: η κελτική παράδοση –και τα παρελκόμενά της –κατακτά ακόμη και τις πιο δυσπρόσιτες γωνιές της υφηλίου.
Οπως σημείωνε σε περσινό του δημοσίευμα το γερμανικό περιοδικό «Spiegel», πάνω από 1.000 παμπ στο Δουβλίνο έχουν βάλει ήδη λουκέτο στο χρονικό διάστημα 2007-2012. Αιτία; Η οικονομική ύφεση που επικρατεί στην ιρλανδική οικονομία, μια κρίση που συνοδεύεται από τις αυξήσεις των τιμών στην μπίρα. Υπό αυτές τις συνθήκες, ακόμη και οι, εμμονικοί με το αλκοόλ, Ιρλανδοί δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά μια Γκίνες μέσης άξιας τεσσάρων ευρώ σε μια παμπ –ειδικά όταν γνωρίζουν καλά πως η μια μπίρα φέρνει την άλλη και η «λυπητερή» στο τέλος της βραδιάς μπορεί να «γράψει» πολύ υψηλό «σκορ».
HeliosPlus
