Η εντύπωση από μια καλοκουρδισμένη ποδοσφαιρική oμάδα ήταν σίγουρα ιδιαίτερα θετική. Όσο όμως και αν προσπάθησα να μην επηρεαστώ από δοξασίες και στερεότυπα, η εικόνα των επινίκιων με ξεπερνούσε: Οι ξέφρενες εκδηλώσεις των Γερμανών φιλάθλων για τη συντριπτική νίκη της ομάδας τους επί της Βραζιλίας θύμιζαν αρκετά ανάλογες ομαδικές εκδηλώσεις στη Γερμανία του 1930. Ο συντονισμένος τρόπος με τον οποίο σηκώνονταν τα χέρια προς τον ουρανό και η ζωγραφισμένη στα πρόσωπα αλαζονεία της υπεροχής ήταν τόσο διαφορετικά από την άτακτη χορευτική – διονυσιακή αντίδραση των Αργεντινών όταν αυτοί γιόρτασαν τη νίκη τους επί της Ολλανδίας. Ακόμα και η δήλωση παράγοντα της Γερμανικής ομάδας ότι «αποφασίσαμε στο ημίχρονο να μην τους ξεφτιλίσουμε τελείως» τι άλλα μπορεί να εκφράζει εκτός από υπεροψία και οικτιρμό για τον ηττημένο;
Από την εποχή της αρχαιότητας, οι κοινωνίες των διαφόρων Γερμανικών φύλων έφεραν κάποια κοινά χαρακτηριστικά (που αποκαλώ Κοινωνικό DNA) τα οποία διατηρούνται ως σήμερα: Η επιθετικότητα του πολεμιστή και κυνηγού, η ομαδικότητα, η συμπαράσταση των μελών της ομάδας, η πειθαρχία στην ηγεσία, η αξιοπιστία, η έλλειψη ευκαμψίας και επιείκειας, η λεηλασία των γειτόνων καθώς και η τάση τους να κυριαρχούν δικαιωματικά επί των άλλων ως «ανώτεροι» δεν έχουν αλλάξει. Δεν δέχονται κανέναν άλλον ως ισότιμο. Σέβονται και υπολογίζουν μόνον εκείνους που τους έχουν νικήσει (βλ. Ρωμαίοι, Αμερικανοί). Εξακολουθεί δε ο Γερμανός να είναι πιο πολύ «υπήκοος» παρά «ελεύθερος πολίτης» όπως διαπιστώνει και ο συμπατριώτης τους Heinrich Mann («Der Untertan»).
Η κοινωνία τους λοιπόν διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά που πλάθουν μια ισχυρή και άκαμπτη ομάδα με τάσεις επιβολής επί των άλλων. Περιφρονούσαν ανέκαθεν τη χειρωνακτική εργασία και, ίσως και για τον λόγο αυτό, επιδόθηκαν εντατικά στην κατασκευή μηχανών (μηχανικών δούλων), πολεμικών και μη, τομέας όπου διαπρέπουν παγκοσμίως. Και όπως οι ΗΠΑ επέβαλαν το Δολάριο και προώθησαν την Παγκοσμιοποίηση για να λεηλατούν ειρηνικά τους άλλους έτσι και οι Γερμανοί θέσπισαν το Ευρώ στη σημερινή του μορφή ώς Δούρειο Ίππο για να επικρατήσουν οικονομικά και πολιτικά χωρίς πόλεμο. Είναι φειδωλοί στη διαχείριση και όχι μόνον. Αρνούνται ακόμα και να συζητήσουν για όσα μας οφείλουν από την εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Σκέπτονται πάντα με την ψυχρή λογική. Ενδεικτικός ο συστηματικός και παγερός τρόπος με τον οποίο κατακυριεύουν (μαζί με τους Αμερικανούς) σταδιακά τη χώρα μας, την οποία προσπαθούν να γονατίσουν εντελώς ώστε, με τη σύμπραξη της άρχουσας τάξης μας, να την ελέγχουν πολιτικά και να την αγοράσουν σε τιμή ευκαιρίας. Μας απέστειλαν και «συμβούλους για τεχνική βοήθεια», οι οποίοι εκ παραλλήλου καταγράφουν ό,τι μπορούν για ευνόητους λόγους.
Πολλοί βόρειοι εποφθαλμιούν τον χαλαρό τρόπο ζωής του Νότου, τον οποίον όμως η ελίτ τους θεωρεί ως κακό παράδειγμα και φροντίζει να τον δαιμονοποιεί φοβούμενη μήπως και οι δικοί της υπήκοοι θελήσουν να τον υιοθετήσουν. Στην περίπτωση δε της χώρας μας, προσπαθεί ακόμα και να τον ακυρώσει (βλ. τις υποδείξεις της Τρόικας για άγρια φορολογία των ακινήτων, καυσίμων, εξοχικών και τις κραυγές Γερμανικών ΜΜΕ «πουλήστε νησιά!»).
Σήμερα το κράτος τους εξασφαλίζει σε όλους τους Γερμανούς στέγη, εργασία, εκπαίδευση και κοινωνική πρόνοια με αντάλλαγμα την πλήρη συμμόρφωσή τους σε πάμπολλους περιοριστικούς κανόνες και την πρόθυμη επιστράτευσή τους όποτε η ηγεσία το κρίνει αναγκαίο (βλ. λ.χ. την πρόσφατη δεκαετή τους λιτότητα).
Αντίθετα ο απείθαρχος Νότος ακολουθεί τα δικά του πρότυπα του ατομικισμού, της χαλαρότητας, της ευελιξίας, του φωτός, της ελεύθερης φαντασίας, της έλλειψης ρεαλισμού και του Διονυσιακού πάθους. Ασφαλώς οι κοινωνίες του Νότου δεν είναι τόσο εύρυθμες και αποτελεσματικές εξ ου και η μαζική μετανάστευση προς το Βορρά σε περιόδους ανέχειας. Και αυτά όμως έμαθαν να τα αξιοποιούν προς όφελός τους οι Γερμανοί προσεταιριζόμενοι αδαπάνως το όποιο ταλαντούχο ανθρώπινο δυναμικό του ασθενούς Νότου με την προσφορά εργασίας.
Αν εστιάσουμε στα χαρακτηριστικά της Ελληνικής κοινωνίας διαπιστώνουμε ότι και εκείνης το κοινωνικό DNA δεν έχει μεταβληθεί ιδιαίτερα ανά τους αιώνες, από δε το 1830 και εντεύθεν δεν έχει αλλάξει ούτε κατά κεραία. Το κοινωνικό DNA λοιπόν των λαών δεν αλλάζει εύκολα και γρήγορα. Θα εξακολουθήσουν επομένως οι Γερμανοί, οι ‘Έλληνες, οι Γάλλοι, οι Ιταλοί, οι Ισπανοί και οι Αθίγγανοι να φέρουν και στο προσεχές μέλλον τα (θετικά και αρνητικά) γνωρίσματα που τους διακρίνουν!
Είναι λοιπόν δυνατόν να συνυπάρξουν αρμονικά και ισότιμα ο Νότος με το Βορρά;
Θεωρώ ότι η στενή συνεργασία ανόμοιων κοινωνιών επιβάλλεται από την επιθυμία, το συμφέρον και την ανάγκη. Είναι κάτι σαν τον γάμο που αποτελεί συμβίωση δύο διαφορετικών όντων: του άνδρα και της γυναίκας. Για να ευδοκιμήσει χρειάζονται συνεχείς προσπάθειες αυτοβελτίωσης και αλληλοκατανόησης, αμοιβαία αποδοχή και σεβασμός και γενικά μια σχετική ισορροπία και όχι το «ποιος θα έχει το πάνω χέρι». Ο γάμος είναι ένα δύσκολο εγχείρημα που δοκιμάζεται σε καθημερινή βάση. ‘Αν αποτύχει τότε η σχέση γίνεται ψυχοφθόρα και συνήθως οδηγείται στο διαζύγιο. Κατ΄αναλογίαν, η σχέση Νότου – Βορρά έχει προοπτική μόνον εφόσον η κάθε πλευρά αποδεχτεί τη διαφορετικότητα της άλλης και το κάθε κράτος – μέλος επενδύσει στα θετικά του στοιχεία και νιώσει ότι συνεισφέρει και απολαμβάνει ισότιμα. Αλλιώς το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης διαφαίνεται δυσοίωνο. Είθε τα σύννεφα που πυκνώνουν στον ορίζοντα της Ε.Ε. να μη προμηνύουν δυσάρεστες εξελίξεις με πρωταγωνίστρια, για μία ακόμη φορά, τη Γερμανία και με τις ΗΠΑ και πάλι στο ρόλο του ρυθμιστή των Ευρωπαϊκών πραγμάτων.
