Ολη η δύναμη και η ένταση του κύματος του Καρπάθιου πελάγους εκτονώνονται στα γλέντια του, όταν ο νους ανταποκρίνεται πλήρως στο σύνθημα «έξω καρδιά» και το κορμί τον ακολουθεί τραγουδώντας αγκαλιά με τους άλλους γλεντιστές την «καληνυχτιά», τον σκοπό που σημαίνει την πρόσκαιρη διακοπή του ξεφαντώματος. Αν ακούσετε το γλυκόλαλο κάλεσμα της λύρας στην Κάρπαθο, ανταποκριθείτε με ενθουσιασμό στην πρόσκλησή της.
Πουθενά αλλού έξω από αυτή την απόμερη νοτιοανατολική άκρη του Αιγαίου η ομαδική διασκέδαση των ανθρώπων δεν είναι τόσο αυθεντική και τόσο αισθαντική. Σέβονται, τρώνε, πίνουν, γλεντούν, χορεύουν, τραγουδούν, αγκαλιάζονται σαν μια παρέα. Και συμμετέχουν. Η κούπα ξέχειλη από το φημισμένο κάποτε στο Αιγαίο κρασί Μονεμβασιά, τον πάλαι ποτέ οίνο Μalvasia, περνά από χέρι σε χέρι, κατεβαίνει στα καταχθόνια και ανεβαίνει στα επουράνια συναρπάζοντας το κέφι, τη χαρά και τον καημό του γλεντιού: «Μέτρησε νύχτα τ’ άστρα σου κι αν λείπει ένα ζευγάρι / ρώτησε εμένα να σου πω ποιος κλέφτης το ‘χει πάρει…».
Από τα Απελλα ως την Ολυμπο
Το άλλο όνομα της «καληνυχτιάς» είναι πιο δόκιμο. Λέγεται «της αυγής», γιατί όταν τελειώνουν τα γλέντια η νύχτα έχει φύγει και προβάλλει η αυγή που αυτή πλέον ακουμπά με τα ροδοδάχτυλά της τις χορδές της λύρας, το σύνθημα για να αρχίσει ένα άλλο γλέντι. Τα κύματα συνεχίζουν τα τραγούδια και στους γιαλούς αρχίζει το γλέντι του καλοκαιριού.
Εδώ, στην απάνεμη ακτογραμμή που βλέπει πρώτη ο ήλιος που ανατέλλει από τη μεριά της Ρόδου, ο κυματισμός είναι ανεπαίσθητος και το τραγούδι του ψιθυριστό, μα απίθανα μελωδικό. Ενα μακρύ, απότομο και τραχύ σώμα, που ξεχύνεται από την κορυφή της Λάστου προς την ακτογραμμή διάστικτο με τα τατουάζ των πεύκων, ανοίγει απίθανα γλυκές θαλασσινές αγκαλιές με καρδιά από άμμο ή βότσαλα –ό,τι πρέπει για να ακουμπήσεις τα θερινά σου όνειρα. Εδώ βρίσκονται τα εξωτικά Απελλα, η σταρ των παραλιών της Καρπάθου, 20 χλμ. από τη Χώρα, τα Πηγάδια, που είναι ακουμπισμένα στην αμμουδερή αγκαλιά του κόλπου του Βρόντη.
Μετά, το κομπολόι των παραλιών της ανατολικής ακτής αρχίζει να πέφτει χάντρα χάντρα από την Αχάτα (15 χλμ.) και την Κυρά Παναγιά (16,5 χλμ.) και συνεχίζεται μετά τα Απελλα με τον Αγιο Νικόλαο στα Σπόα (28 χλμ. από τα Πηγάδια πάντα). Ανάμεσά τους η Κάρπαθος ανοίγει και άλλους κόρφους της, προσιτούς μόνο από τη θάλασσα, με τα καραβάκια που ταξιδεύουν από τα Πηγάδια για το Διαφάνι, το επίνειο της μυθικής Ολύμπου: Κάτω Λάκκος, η παραλία του Αγίου Ιωάννη και ο Χας. Πέρα από τα Σπόα, στην επικράτεια της Ολύμπου, αποκαλύπτεται ένας άλλος, πολύ ιδιαίτερος κόσμος.
Η «Κυρά των Ανέμων»
«Γιαλό γιαλό πηγαίνω, τα κύματα μετρώ / καινούργια αγάπη κάνω, παλιά δεν λησμονώ», τραγουδούν, «τσακίζοντας» τον σκοπό «της αυγής». Και στα νότια, εκτός από τις «κλασικές» παραλίες της Αμμοοπής (7 χλμ. από τα Πηγάδια) υπάρχουν και οι «κρυμμένες» ομορφιές, τα Καστέλια, ας πούμε, μια κρυμμένη ομορφιά, μια στενή λωρίδα αμμουδιάς φορτωμένη με πολύχρωμες ομπρέλες, στον κόρφο του βράχου. Μόλις αρχίζετε να ξεμυτίζετε στον Αφιάρτη, νιώθετε τη δυνατή ανάσα του μελτεμιού. Εδώ ο Κήπος του Αφιάρτη έχει τις απόμερες αγκάλες του: Δαματρία, Χριστού Πηγάδι, Πρασονήσι, Βαθά. Τώρα ο άνεμος παίρνει και σηκώνει στα φτερά του τους εραστές της ιστιοσανίδας. Μέχρι και παγκόσμια πρωταθλήματα ταχύτητας οργανώνονται εδώ. Η αρχαία Ανεμόεσσα, η σημερινή «Κυρά των Ανέμων» Κάρπαθος, τούς χαρίζει απλόχερα δυνατές συγκινήσεις στον Βαλιά, στου Νικολάκη την Πούντα και στον Μακρύ Γιαλό (15 χλμ. από τα Πηγάδια).
Στα νότια, το διεθνές αεροδρόμιο της Καρπάθου κρατά πίσω του μυστικά, πλούσιες αμμουδιές γύρω από τον κάβο Κάστελλο: ο Διακόφτης, του Μιχαλιού ο Κήπος, του Ψωράρη, ο Αγριλαοπόταμος, μέχρι τον Αγιο Θεόδωρο (22 χλμ. από τα Πηγάδια). Ο καθένας μπορεί να βρει τη δική του γωνιά ακουμπισμένη στη βραχώδη ακτή. Εξωτικές νότες καθώς οι αμμόλοφοι με τα κέδρα ταξιδεύουν τη φαντασία πέρα από τη γραμμή του ορίζοντα, μέχρι τις ακτές της Αφρικής, όπου ανεμπόδιστα μπορεί να μεταπηδήσει από εδώ. Το φανταστικό ηλιοβασίλεμα στον Αγριλαοπόταμο. Εχεις την αίσθηση ότι τίποτε δεν τελειώνει, αλλά κάτι νέο αρχίζει. Και πάντα υπάρχει η ελπίδα ότι το νέο θα είναι καλύτερο από το προηγούμενο. Ο ήλιος δεν χάνεται, αλλά πάει να βασιλέψει στην άλλη μεριά της Γης και να επιστρέψει το πρωί, σαν τον γλεντιστή που επιστρέφει στο σπίτι του μερακλωμένος, σιγοτραγουδώντας.
Από εδώ και πέρα, στα μέρη της Αρκάσας, μετά τον Τραχανάμμο, το Τοιχιασμενάκι και τον Αγιο Νικόλαο στη σκιά της ακρόπολης της αρχαίας Αρκεσίας, έπειτα και από το προστατευμένο Φοινίκι, ο μπονέντης –το καλοκαιρινό αγέρι του Νότιου Αιγαίου που ώθησε με την πνοή του τα μινωικά καράβια και την Ιστορία –βάζει και εσένα στο μάτι του. Η ζωηρή θάλασσα που έρχεται από τη μεριά της Κάσου ανακατεύει την ξανθιά άμμο και τα ψιλά βότσαλα στον Αγιο Γεώργιο, στο Σικέλαος, στο Προνί, στην Αδεια. Στο Ποτάλι κρατά ακόμα η δυνατή ανάσα του αέρα μέχρι να σβήσει στις διαδοχικές παραλίες του Λευκού (35 χλμ. από τα Πηγάδια), ψηλά στο ωραίο χωριό των γλεντιστών, το Μεσοχώρι.
*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 13 Ιουλίου 2014
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
