Ξέρεις ότι είναι τύχη να τον συναντάς. Στο τέλος της συνάντησης ανακαλύπτεις ότι είναι προνόμιο να συζητάς μαζί του.
Ερικ Μπάρντον, ο μυθικός πλέον καλλιτέχνης που μεταξύ άλλων έχει υπάρξει αρχηγός και των Animals. Τον συναντήσαμε στον τελευταίο όροφο του ξενοδοχείου όπου μένει, «περιτριγυρισμένο» από την υπέροχη ενέργεια που εκπέμπει διαρκώς η ελληνίδα σύζυγός του, η Μαριάννα, η οποία είναι και μάνατζέρ του.
Ο Ερικ Μπάρντον μάς δείχνει από το παράθυρο του δωματίου: «Αυτή η θέα της Ακρόπολης είναι η πιο ωραία θέα στον κόσμο. Ιδίως χθες βράδυ που ήταν φωτισμένη».
Τώρα το πρωί όμως είναι πολύ άσχημη εικόνα η Ακρόπολη ανάμεσα σε χιλιάδες κακάσχημες ταράτσες.
«Ω! Κάνεις λάθος. Κοίτα όλες αυτές τις ταράτσες με τις κεραίες. Είναι τόσο άσχημες που είναι υπέροχες».
Εκτός από τους μουσικούς σας ήρωες υπάρχει κάτι άλλο, ίσως και πριν από αυτούς, που να σας επηρέασε όταν ήσασταν μικρός στο να γίνετε μουσικός;
«Ο κινηματογράφος. Παρακολουθούσα με πολύ πάθος κινηματογράφο και έβλεπα το πόσο ρόλο έπαιζε η μουσική σε μια ταινία, σε κάθε σκηνή. Ημουν τόσο παθιασμένος ώστε μετά φεύγοντας ένιωθα ότι έπρεπε να το μοιραστώ με κάποιον. Οταν ήμουν μικρός ανήκα σε μια συμμορία. Πήγαινα λοιπόν και τους έβρισκα για να τους διηγηθώ την υπόθεση. Ολοι τους ήταν μεγαλύτεροί μου, αλλά κανένας τους δεν πήγαινε σινεμά. Ο αρχηγός ήταν ένας κτηνώδης τύπος που τον φωνάζαμε «Animal hog» και ο οποίος έλεγε στους υπολοίπους: «Σκάστε, ο μικρός θα μας διηγηθεί τώρα την ταινία που είδε». Και εγώ τους διηγιόμουν την υπόθεση του «Ριφιφί» που μόλις είχα δει και ο«Animal» μου έλεγεμε την πολύ βαριά φωνή του: «Είσαι καλύτερος από το να δει κάποιος την ταινία». Από το όνομα αυτού βγάλαμε αργότερα το γκρουπ Animals».
Το 1967 ήσασταν μαζί με τους Animals στο Φεστιβάλ του Monterey όπου ο Τζίμι Χέντριξ στο φινάλε του «Wild thing» έβαλε φωτιά στην κιθάρα του. Την είδατε αυτή τη σκηνή όταν συνέβαινε;
«Την έζησα ολόκληρη από τρία μέτρα απόσταση. Είχα καταλάβει όμως ότι κάτι ερχόταν γιατί ο Τζίμι λίγα λεπτά πριν στα καμαρίνια είχε ζητήσει από την τότε σύζυγό μου να του βρει ένα εύφλεκτο υγρό και έναν αναπτήρα. ΟιWho ήταν γνωστοί τότε και από το γεγονός ότι στο τέλος των εμφανίσεών τους έσπαγαν τα όργανα που χρησιμοποιούσαν σε έναν συμβολισμό δικού τους θανάτου μέσα από τον θάνατο των μουσικών οργάνων. Υπήρξε και μια διαφωνία στα παρασκήνια για το αν θα έβγαιναν στη σκηνή τελευταίοι οι Who ή ο Χέντριξ. Ο Πίτερ Τάουνσεντ έλεγε ότι έπρεπε να βγουν αυτοί τελευταίοι για να κλείσει το φεστιβάλ με αυτή την «επίθεση» στις αισθήσεις των θεατών. Τελικά έστριψαν ένα κέρμα και βγήκε ο Χέντριξ τελευταίος. Αυτό που έκανε με την κιθάρα του δεν ήταν καθόλου βίαιο, ήταν απόλυτα ερωτικό. Την ξάπλωσε κάτω και άρχισε να βγάζει τις χορδές της ακριβώς με τον τρόπο που ένας άντρας βγάζει με πάθος και βία τα ρούχα μιας γυναίκας που έχει ρίξει στο κρεβάτι. Μετά έκανε αυτή τη γυναίκα να φλέγεται. Ηταν ιδιοφυές, ήταν απόλυτα ερωτικό, και το είδα να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μου».
Υπήρξε κάποιος ο «ήρωάς» σας που ζούσε όσο ήσασταν στην Αμερική αλλά δεν τον συναντήσατε ποτέ;
«Με τονΜπο Ντίντλεϊ είχαμε εμφανιστεί πολλές φορές στην ίδια σκηνή αλλά για κάποιον παράξενο λόγο δεν είχε τύχει να συναντηθούμε ποτέ. Ακόμη και ένα αυτόγραφο που έχω από αυτόν το είχε πάρει ένας φίλος μου για μένα. «Γιατί δεν ήρθε ο ίδιος ο Ερικ Μπάρντον;» τον ρώτησε ο Μπο Ντίντλεϊ. «Είναι στη σκηνή, κύριε, και φοβάται μήπως έχετε φύγει μόλις κατέβει». «Αυτός ο κωλο-Εγγλέζος. Να του πεις ότι αφού με θαυμάζει να πει κάποιο τραγούδι του Μπο Ντίντλεϊ». Στον τελευταίο μου δίσκο έχω ένα τραγούδι γι’ αυτόν».
Τελικά δεν τον συναντήσατε ποτέ;
«Μία φορά. Η πρώτη φορά που τον είδα πρόσωπο με πρόσωπο ήταν όταν πλησίασα πάνω από το ανοιχτό του φέρετρο. Αποφάσισα να πάω γιατί τον θαύμαζα τόσο πολύ και ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να του το πω. Ηταν μία από τις πιο παράξενα υπέροχες στιγμές που έχω ζήσει. Μάλιστα ήμουν τόσο συγκινημένος που βγαίνοντας από την εκκλησία κάποιος δημοσιογράφος με ρώτησε πόσο καιρό τον γνώριζα και του απάντησα «πέντε λεπτά»».
Δεν μπορεί, όμως, θα υπήρξε κάποιος καλλιτέχνης τόσο σημαντικός που θα βρεθήκατε σε μια συνάντηση που ακόμη θυμάστε.
«Μια μέρα οΤσακ Μπέριμου είπε: «Μικρέ, πάμε για μεσημεριανό». Ετσι βρέθηκα να κάθομαι σε ένα τραπέζι ακριβώς απέναντι από τονΤσακ Μπέρι. Τον άνθρωπο που όταν ήμουν 15 χρόνων μία από τις μεγαλύτερες προσμονές που είχα ήταν το πότε θα ερχόταν στο Νιούκαστλ ο επόμενος σαρανταπεντάρης δίσκος του. Με εντελώς πατρικό ύφος χαμήλωσε τη φωνή του και μου είπε: «Θέλω να σου δώσω μερικές συμβουλές. Να κρύβεις τα λεφτά στις κάλτσες σου και να αφήνεις μόνο δύο δολάρια στο πορτοφόλι σου. Το κυριότερο, όμως, μην μπλέξεις ποτέ με αλκοόλ και με ναρκωτικά».Ηταν πολύ λογικό αφού ήταν μαύρος στην Αμερική, έγραφε τραγούδια για λευκούς στην Αμερική και είχε ζήσει στο πετσί του όλη τη βία που δέχονταν οι μαύροι. Μάλιστα τον είχαν βάλει και φυλακή για υποτιθέμενη σεξουαλική επίθεση».
Με τη συγκίνηση που περιγράφετε την πατρική συμπεριφορά του Τσακ Μπέρι σκέπτομαι ότι ίσως θα θέλατε κι εσείς να έχετε προλάβει να πείτε παρόμοια λόγια σε κάποιον νεότερο καλλιτέχνη που έχει καταστραφεί. Στην Εϊμι Γουάινχαουζ ίσως.
«Ναι. Σε αυτήν, ναι. Οταν άκουσα για πρώτη φορά τηνΕϊμι Γουάινχαουζ ήμουν στις Ηνωμένες Πολιτείες και θυμάμαι ότι είπα μεγαλόφωνα: «Από ποιον πλανήτη ήρθε αυτή η φωνή;». Ημουν βέβαιος ότι ήταν μαύρη. Μόλις άκουσα δε ότι ο δίσκος λεγόταν «BacktoBlack» βεβαιώθηκα απόλυτα. Μετά είδα ότι απλώς ήταν ένα μικροκαμωμένο κορίτσι από το Βόρειο Λονδίνο που είχε τραβήξει δύο μαύρες γραμμές στα μάτια της, είχε βάλει κραγιόν, είχε σηκώσει τα μαλλιά της ψηλά και ήταν η καλύτερη. Μετά την είδα σιγά-σιγά να καταρρέει».
Είστε ένας αληθινός καλλιτέχνης που έχει περάσει μέσα από τόσο πολλές διαφορετικές εποχές. Ποια εποχή νιώθατε ότι ήσασταν πιο κοντά στην τέχνη σας;
«Κάποτε ήταν μια εποχή που υπήρχε ένα «τέρας» που λεγότανjukebox. Είχε δύο ηχεία στο κάτω μέρος του, ένα κανάλι για την κιθάρα, ένα για το μπάσο, ένα για τα ντραμς και ένα για τον τραγουδιστή. Αυτό ήταν όλο. Εγώ έκανα σαν τρελός για να βρω χρήματα να ταΐσω το «τέρας» και να ακούσω τον Τζέρι Λι Λιούις, τον Πρίσλεϊ, τον Φατς Ντόμινο. Αυτή η εποχή ήταν η πιο κοντινή σε μένα ως καλλιτέχνη».
Τι παράξενη και μοναδική σχέση αυτή που προέκυψε τότε. Οι Βρετανοί επηρεαστήκατε απόλυτα από την αμερικανική μουσική σκηνή και λόγω αυτής σας της λατρείας κάνατε μια εισβολή στις ΗΠΑ και αλλάξατε τη μουσική για πάντα. Εσείς, οι Beatles, οι Rolling Stones…
«Φαίνεται ότι έτσι έπρεπε να γίνουν τα πράγματα. Και να φανταστείς ότι ειδικά εμείς που φεύγαμε από το Νιούκαστλ επειδή δεν καταλάβαινε τα αγγλικά μας κανένας, ούτε μέσα στη Μεγάλη Βρετανία, χρειαζόμασταν κάποιο διάστημα να προσαρμόσουμε τη γλώσσα μας».
Και οΣτινγκ είναι από το Νιούκαστλ.
«Αυτός ο έξυπνος μπάσταρδος. Είμαι σίγουρος ότι προτού φύγει από το Νιούκαστλ έκανε μαθήματα για να βελτιώσει τον τρόπο που μιλούσε αγγλικά. Δεν θα το παραδεχθεί ποτέ αλλά είμαι σίγουρος ότι έτσι έκανε».
Ζούμε σε μια εποχή όπου το σύστημα πρώτα κάνει τους καλλιτέχνες σταρ και μετά ίσως και να μάθουν να τραγουδάνε.
«Αυτή ακριβώς είναι η εποχή και ανάλογη η μουσική που βγαίνει. Δεν αισθάνομαι να έχω καμία σχέση με αυτή τη μουσική και δεν θέλω να έχω σχέση».
Εχετε βγάλει ένα τελικό συμπέρασμα τι είναι η μουσική σε αυτή τη ζωή; Είστε από τους λίγους που δικαιούστε κάτι τέτοιο.
«Είναι η μαγεία από την οποία ξεκίνησαν όλα. Ο πρώτος άνθρωπος που βγήκε από τις σπηλιές άκουσε τους ήχους των ζώων και προσπάθησε να τους μιμηθεί. Στην ουσία έγινε ο πρώτος τραγουδιστής. Αργότερα χτυπώντας πέτρες για να ανάψει φωτιά δημιούργησε τα πρώτα κρουστά. Και έτσι πιστεύω ότι ξεκίνησαν όλα».
HeliosPlus
