Δεν θα μπορέσω ποτέ να καταλάβω πώς νέα παιδιά που δούλεψαν σκληρά στο σχολείο, διάβασαν ,ξενύχτησαν, αγωνίστηκαν για να πάρουν 18άρια και 19άρια στις εξετάσεις και να μπουν στο Πανεπιστήμιο ή στο Πολυτεχνείο φτάνουν μετά απά μερικά χρόνια παραμονής στις φοιτητικές αίθουσες να απειλούν , να δέρνουν καθηγητές ακόμη και να τους χτίζουν μέσα στα γραφεία τους για να εκφράσουν την ιδεολογία τους !
Οι τραμπουκισμοί και οι προπηλακισμοί κατά πανεπιστημιακών έχουν πολλαπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια με πρωταγωνιστές -όχι χρυσαυγίτες – αλλά φοιτητές της άκρας αριστεράς που στο όνομα της επαναστατικής γυμναστικής που συνηθίζεται στα πανεπιστήμια επιχειρούν να επιβάλλουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τις απόψεις τους.
Το τελευταίο κρούσμα βίας σημειώθηκε την Τρίτη σε καφετέρια της Θεσσαλονίκης ,όπου τρεις νεαροί υπό την καθοδήγηση κάποιου μεγαλύτερου σε ηλικία «επαναστάτη» επιτέθηκαν με γροθιές και κλοτσιές κατά του καθηγητή του Πανεπιστημίου Μακεδονίας – και στελέχους του «Ποταμιού»- Γιάννη Μαρατζίδη ζητώντας του μάλιστα τον λόγο «γιατί γράφει εναντίον της Αριστεράς».
Ανάλογη φασιστική επίθεση από φοιτητές υπήρξε τις προηγούμενες μέρες κατά του καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών Γιώργου Τόμπρα τον οποίο μάλιστα ένας από τους «επαναστάτες» τον απείλησε λέγοντας «Θα βρω που μένεις και θα σε κάψω…».
Οι επιθέσεις αυτές μαζί με τις καταλήψεις -εδώ και χρόνια- πανεπιστημιακών κτιρίων από ομάδες αντιεξουσιαστών αλλά και οι συνεχιζόμενες καταστροφές δημόσιας περιουσίας στα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας δείχνουν ότι κάποιοι αντιμετωπίζουν τα πανεπιστημιακά ιδρύματα ως ορμητήρια ανομίας και οπισθοδρόμησης κι όχι ως επιταχυντές της γνώσης και χώρους ελεύθερης διακίνησης ιδεών .
Σε μία εποχή που η επένδυση στην εκπαίδευση αποτελεί τον καθοριστικό παράγοντα για την ανάπτυξη της χώρας και την επιβίωση σε ένα παγκόσμιο αδυσώπητο ανταγωνισμό γιγάντων, τα ελληνικά πανεπιστήμια ασχολούνται με τις απεργίες των διοικητικών υπαλλήλων, με τις κομματικές συγκρούσεις και τα χαμένα εξάμηνα.
Για αυτό και είναι ζήτημα εάν υπάρχει έστω και ένα ελληνικό πανεπιστημιακό ίδρυμα στη λίστα με τα 500 καλύτερα Πανεπιστήμια του κόσμου, γι’ αυτό και τα περισσότερα ελληνικά ΑΕΙ δίνουν πτυχία ημιμάθειας , γι’ αυτό και οι μεγάλες ελληνικές εταιρείες δεν μπορούν να βρουν κατάλληλα εκπαιδευμένο προσωπικό, γι’ αυτό η σύνδεση του πανεπιστημίου με την αγορά εργασίας συνεχίζει να θεωρείται καπιταλιστικό «τερτίπι» ενάντια στην μόρφωση!
Γι’ αυτό-αλίμονο- όλο και περισσότεροι Έλληνες αναγκάζονται με νύχια και με δόντια να στείλουν τα παιδιά τους σε πανεπιστήμια του εξωτερικού, τουλάχιστον για ένα μεταπτυχιακό. Εκεί ξέρουν ότι τα 18άρια και τα 19άρια των εξετάσεων θα πιάσουν πιο πολύ τόπο…
