Η χώρα παλεύει στην κόλαση της ανεργίας που αγγίζει το 30% . Αμέτρητες χιλιάδες είναι οι νέοι επιστήμονες που οι τίτλοι σπουδών τους προκαλούν δέος αλλά οι ίδιοι δεν μπορούν να βρουν δουλειά ούτε για να μοιράζουν πίτσες. Η κρίση βρίσκεται στην πιο μεγάλη της έξαρση. Όμως, ακόμα και σε αυτές τις συνθήκες, το κομματικό κράτος απέδειξε χθες ότι αντέχει και δεν υποχωρεί, δεν αλλάζει, δεν βάζει μυαλό και δεν ενδιαφέρεται να κοιτάξει την πραγματικότητα γύρω του.
Το απέδειξε με το διορισμό πρώην βουλευτών και πολιτευτών των δύο κομμάτων που συνθέτουν την κυβέρνηση σε σημαντικές θέσεις του δημοσίου τομέα. Ο ένας, νεοδημοκράτης, διορίσθηκε, παρά τα 77 του χρόνια (!) επικεφαλής στον Οργανισμό Περίθαλψης Ασφαλισμένων του Δημοσίου, ενώ ο άλλος, πασοκτζής, στον ΟΚΑΝΑ. Και, όπως φαίνεται, κάθε άλλο παρά οι δύο αυτοί διορισμοί αποτελούν εξαίρεση αντιθέτως, είναι κανόνας.
Δεν πάει να περνά ότι περνά αυτή η χώρα; Το κομματικό κράτος συνεχίζει ακάθεκτο. Δεν καταλαβαίνει τίποτα και δεν αλλάζει σε τίποτα και ποτέ. Γιατί τέτοιου είδους διορισμοί, ειδικά σε αυτές τις συνθήκες, θα έπρεπε να ήταν απλώς αδιανόητοι τόσο για πραγματικούς, όσο και για συμβολικούς λόγους. Δεν έχει κανείς τίποτα με τους ανθρώπους. Έχει όμως με αυτό που αντιπροσωπεύουν οι διορισμοί τους: τις κομματικές γιάφκες που ουσιαστικά νέμονται τη χώρα.
Γιατί δυστυχώς, περί αυτού πρόκειται. Γιάφκες ήταν, γιάφκες είναι, και, όπως όλα δείχνουν, γιάφκες θα εξακολουθήσουν να είναι, μέχρι τουλάχιστον οι πολίτες να αποφασίσουν να τις κλείσουν, αν ποτέ γίνει επιτέλους κάτι τέτοιο…
Υ.Γ.: Και να τις κλείσουν, δεν σημαίνει να ανοίξουν άλλες. Σημαίνει, απλώς, να τις κλείσουν!…
