Οσοι επιχειρούν να ερμηνεύσουν τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα με τη λογική “έτσι που τα κάναμε φτάσαμε ως εδώ”, έχουν απόλυτο δίκιο ως προς τις φοβερές ευθύνες που έχουμε οι ίδιοι για τα χάλια μας, αλλά δεν εξηγούν στο ελάχιστο το τι συμβαίνει ευρύτερα στην Ευρώπη σήμερα, όπου καλπάζει ο ευρωσκεπτικισμός, ο οποίος είναι εντελώς άσχετος με την καταστρεπτική ελληνική κακοδιοίκηση. Επίσης, δεν εξηγούν κάτι πολύ σημαντικό για την Ελλάδα: τον κεντρικό ρόλο της Γερμανίας στην ελληνική διαφθορά. Στα δέκα μεγάλα ελληνικά σκάνδαλα τα… οκτώ είναι γερμανικά και έχουν ουσιαστικά μείνει ατιμώρητα με την “καθαρή” Γερμανία όχι μόνον να μην κάνει τίποτα γι αυτά, αλλά να προστατεύει ενίοτε και τους πρωταγωνιστές τους.
Για να επιστρέψουμε όμως στο ευρύτερο ζήτημα, αληθινά είναι λοιπόν τα περί ελληνικής ενοχής για την πορεία των πραγμάτων, αλλά δεν είναι επαρκή. Τους διαφεύγει δε η απόλυτα καθοριστική παράμετρος του πώς η Γερμανία αξιοποίησε την κρίση προς όφελός της: μέσα από αυτή την κρίση πήρε μέσα σε χρόνο μηδέν, σε τέσσερα χρόνια, την πλήρη ουσιαστικά εξουσία στην Ευρώπη. Κι έτσι είναι που, ημέρα με την ημέρα καθίσταται πλέον φανερό σε όλο και περισσότερους ότι η Ελλάδα υπήρξε το θύμα της μεγαλύτερης πολιτικής απάτης που στήθηκε στη σύγχρονη ευρωπαική μεταπολεμική ιστορία: της απάτης για τη δήθεν απειλή εξόδου της χώρας από το ευρώ, επί της οποίας η Γερμανία όχι απλώς άλωσε τη χώρα, αλλά άλλαξε και έφερε στα μέτρα της ολόκληρη την Ευρώπη, της οποίας σήμερα είναι επικυρίαρχη.
Μετά τις κυνικές ομολογίες Μέρκελ στις 16 Δεκεμβρίου 2013 ότι η Γερμανία είχε αποκλείσει το ενδεχόμενο να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ καθώς όπως είπε έτσι θα έφευγαν σιγά σιγά όλοι, τώρα, μια σειρά ξένων ανταποκριτών που ήρθαν στην Αθήνα αυτές τις ημέρες λόγω της ευρωπαικής προεδρίας, διαπιστώνουν κι εκείνοι – και γράφουν – το ίδιο: ουδέποτε η Ελλάδα κινδύνευσε με έξοδο από το “κοινο” νόμισμα…
Την ώρα που η χώρα εκβιαζόταν κατά τρόπο πολεμικού τελεσιγράφου και έχανε πλήρως την κυριαρχία της παρούσα στήλη το είχε επισημάνει δεκάδες φορές ότι η Ελλάδα ήταν ισχυρή και ότι έπρεπε και μπορούσε να “μιλήσει” από άλλη θέση. Δεν το έκανε.
Σήμερα, βρισκόμαστε προ εκλογικών αναμετρήσεων. Ας μην είναι λοιπόν ξανά αυτό το γελοίο, ψευδεπίγραφο δίλλημα, στο επίκεντρο των εκλογών, το αν δηλαδή οι πολίτες θέλουν ή δεν θέλουν την Ευρώπη, ανάλογα με το τι ψηφίζουν. Ας τελειώνουμε με αυτό το παραμύθι: η σημερινή Ευρώπη, δηλαδή η Γερμανία, μας έχει κυριολεκτικά διαλύσει. Και το έχει κάνει για να κερδίσει η ίδια: χρήματα, ηγεμονία, πολιτική ισχύ. Μακροσκοπικά, αυτή είναι η ουσία.
Τέτοια ευρώπη, γερμανική, όχι, ασφαλώς και δεν τη θέλουμε. Αλλά δεν θα τους κάνουμε τη χάρη να “φύγουμε”: ούτε θέλουμε να φύγουμε, ούτε μπορούν να μας διώξουν. Αν στο τέλος τέλος δεν τους αρέσει, ας φύγουν εκείνοι. Δεν είναι η Γερμανία το άπαν της Ευρώπης – ουδέποτε ήταν. Μια Ευρώπη χωρίς την επεκτατική, ηγεμονική Γερμανία, ε, δεν έχει και φοβερά πράγματα να χάσει… Ούτε η ίδια η Γερμανία πρόκειται να μπορέσει πλέον να συγκρατήσει την έκρηξη του ευρωσκεπτικισμού που η ίδια έχει προκαλέσει, σε μία Ευρώπη που ουσιαστικά, αργά αλλά σταθερά, αποδομείται σήμερα σε βάθος Κι όποιος θεωρεί ότι αυτή η συζήτηση είναι εκτός πραγματικότητας, θα πρέπει απλώς να το σκεφτεί ξανά…
