Ι. Δραγασάκης: Ας αφήσουμε στην άκρη τις πολλές υποσχέσεις

Να μετριάσει προσδοκίες και να προσγειώσει «συντρόφους» και ψηφοφόρους επιχειρεί με δημόσιες παρεμβάσεις του και σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις ο κ. Ι. Δραγασάκης. Στα λόγια του κυριαρχεί η φράση «θα κάνουμε ό,τι μπορούμε», μέσω της οποίας αναγνωρίζει ότι οι συνθήκες στην Ελλάδα και την Ευρώπη επιβάλλουν διαφορετικές προσεγγίσεις και διαφορετικό πολιτικό λόγο. Στο πλαίσιο αυτό, ο αντιπρόεδρος της Βουλής απευθύνει έκκληση και προς το εσωτερικό του κόμματός του. «Ας σταματήσουν για μία φορά τα πολλά λόγια και οι πολλές υποσχέσεις. Ας ασχοληθούμε με αυτά που θα μπορούμε να κάνουμε και όχι με τις κουβέντες» σημειώνει στους συνομιλητές του και συμφωνεί στο ότι η συγκυρία βρίσκει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε ένα κομβικό σημείο.

Στο ερώτημα αν θα προτιμούσε να αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ τη διακυβέρνηση σήμερα ή αφότου θα έχει υπάρξει (αν έχει υπάρξει…) μια διευθέτηση των εκκρεμοτήτων της Αθήνας με τους δανειστές της, απαντά: «Η Αριστερά πάντοτε είχε την ευκαιρία να κυβερνήσει όταν όλα τα άλλα περιθώρια και οι λύσεις των υπολοίπων έχουν εξαντληθεί».

Με τη φράση αυτή ο επικεφαλής της επιτροπής που επεξεργάζεται το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ υπονοεί πως σε κάθε περίπτωση το σημερινό κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα πρέπει να είναι έτοιμο να κυβερνήσει και όχι να αναζητήσει δικαιολογίες και υπεκφυγές.

Υπό την έννοια αυτή εκφράζει και απορία όταν ερωτάται για τη στάση που τηρούν οι σύντροφοί του της Αριστερής Πλατφόρμας ή ο κ. Μ. Γλέζος, οι οποίοι σε ανύποπτο χρόνο σημείωναν προ μηνών ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι έτοιμος να κυβερνήσει, ή προσφάτως ότι «δεν είμαστε πειστικοί στο πού θα βρούμε τα λεφτά».

Την ίδια στιγμή, αφήνει να εννοηθεί ότι μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της Κεντροαριστεράς θα μπορούσαν να υπάρχουν πιο αποτελεσματικοί δίαυλοι επικοινωνίας, για τους οποίους ωστόσο αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν οι απαιτούμενες προϋποθέσεις.

Λίγες ημέρες αφότου είχε τονίσει δημοσίως ότι το πνεύμα που διακατέχει την αξιωματική αντιπολίτευση σε ό,τι αφορά τις δεσμεύσεις της είναι «κρατάμε μικρό καλάθι», ο κ. Δραγασάκης αναφέρει πως τα βασικά χαρακτηριστικά του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ που βρίσκεται στο στάδιο της τελικής επεξεργασίας είναι: α) η επίτευξη μιας πανστρατιάς, με στόχο την ανάκτηση της εθνικής αξιοπρέπειας, την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και του εκφασισμού της ελληνικής κοινωνίας και πολιτικής και β) η προετοιμασία ενός κύματος μεταρρυθμίσεων, «ώστε να φανεί το συντομότερο δυνατόν ότι κάτι αλλάζει με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση».

Το σημείο αυτό φαίνεται πως είναι κομβικό κατά την άποψή του. Θα υπάρχει ο χρόνος για να πείσει ο ΣΥΡΙΖΑ αν κληθεί να κυβερνήσει; Ή οι προσδοκίες που ενδεχομένως θα έχουν καλλιεργηθεί θα λειτουργήσουν εν τέλει αρνητικά;

«Εμείς πρέπει να είμαστε σε θέση να πούμε: «κάναμε ό,τι περνούσε από το χέρι μας»» λέει και παραμένει την ίδια στιγμή πιστός στη γραμμή που θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ να συγκρούεται με το Βερολίνο και την πολιτική της λιτότητας.

Την ίδια στιγμή όμως ο αντιπρόεδρος της Βουλής θεωρεί καθοριστικής σημασίας στοιχείο τη δυνατότητα εξεύρεσης διεξόδων πολιτικής διαφυγής. Με βασική εξαγγελία την προώθηση μεταρρυθμίσεων μέσω της «αποκομματικοποίησης του κράτους και της αποκρατικοποίησης του κόμματος», σημειώνει πως αν όλα όσα επιχειρήσει να προωθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ αποδειχθούν ανεφάρμοστα, πρέπει να υπάρχει η δυνατότητα διαφυγής από τα πολιτικά αδιέξοδα. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο τονίζει πλέον με κάθε ευκαιρία ότι καλό θα ήταν πλέον «να προηγηθούν τα γεγονότα των εξαγγελιών».

Ως προς το τι θεωρεί ρεαλιστικό και πώς προδιαγράφονται οι εξελίξεις στο «ελληνικό πρόβλημα», ο κ. Δραγασάκης αναφέρει πως είναι απολύτως ανεδαφικό να νομίζει κανείς πως μπορεί να υπάρξει μια μεμονωμένη ρύθμιση του χρέους για την Ελλάδα.

Θεωρεί πιθανότερο ενδεχόμενο και υπό την προϋπόθεση ότι η Ευρώπη θα θελήσει να αντιμετωπίσει το ζήτημα, μια απόφαση για το χρέος συνολικά, μια διαδικασία που με τα σημερινά δεδομένα φαίνεται πως θα καθυστερήσει πολύ και που πάντως στις Βρυξέλλες δεν φαίνεται να συζητείται.

Στο πλαίσιο αυτό, θεωρεί πως ένα από τα ζητούμενα –και πιθανώς αντικείμενα μιας διαπραγμάτευσης με τους δανειστές –είναι κατ’ αρχάς μια μεταβατική ρύθμιση για το ελληνικό χρέος προκειμένου αυτό να περιέλθει σε πλαίσια της τάξεως του 90%-100% του ΑΕΠ, όπως σε άλλες χώρες της ευρωζώνης.