Για τα τσιγγανόπαιδα, που αποτελούν μια ξεχωριστή, δύσκολη αλλά και ευάριθμη δύναμη στα σχολεία μας, θεωρώ ότι πρέπει να αναγκαστούν ή να δελεαστούν οι γονείς τους:
α) Να τα εγγράφουν στο σχολείο,
β) Να τους επιτρέπουν να παρακολουθούν τα μαθήματα, χωρίς να κάνουν συχνές απουσίες.
Για να επιτευχθεί αυτό, πρέπει να τους δοθεί ικανοποιητικό ετήσιο επίδομα, αρκεί να τηρείται με απόλυτη αυστηρότητα από τους δασκάλους των παιδιών τους ειδική καρτέλα παρουσιών και προόδου.
Εάν οι απουσίες ξεπερνούν ένα προκαθορισμένο όριο (π.χ. 30 απουσίες, δηλαδή το 1/5 του συνολικού χρόνου λειτουργίας του σχολείου), το παιδί να μένει στάσιμο και ο γονιός να χάνει το επίδομα, (συζητητέο, εάν θα έχει και ποινικές ευθύνες με απειλή εισαγγελικής παρέμβασης).
Η καρτέλα αυτή να συνοδεύει το παιδί στις μετακινήσεις της οικογένειας. Ο γονιός θα πρέπει, όπου και αν πηγαίνει, ακόμα και για προσωρινή εγκατάσταση, να τρέχει στο κοντινό σχολείο για να εγγράφει εκεί το παιδί του, ώστε να μη χρεώνεται απουσίες. (Εάν σας πουν οι αρμόδιοι ότι αυτή η καρτέλα υπάρχει ήδη, απλώς ξεγελούν εσάς αν όχι και τον εαυτό τους).
Στον 21ο αιώνα η εκπαίδευση των τσιγγανοπαίδων στην Ελλάδα παραμένει ελλιπής και σε απαράδεκτα χαμηλό επίπεδο.
Βεβαίως το μέτρο της διασποράς τους σε σχολεία, όπου να μην ξεπερνούν σε ποσοστό το 1% έως 2% του συνολικού πληθυσμού κάθε τάξης, θα μπορούσε να επιφέρει καλύτερα εκπαιδευτικά αποτελέσματα, σε συνδυασμό πάντα με τον εξαναγκασμό τους να φοιτούν.
Έτσι θα επιτευχθεί και η ομαλή ένταξή τους όχι μόνο στο εκπαιδευτικό μας σύστημα αλλά και στην ελληνική κοινωνία.
Είναι παιδαγωγικώς εγκληματικό και κοινωνικώς επικίνδυνο, να τριγυρίζουν στους δρόμους τα τσιγγανάκια, μακριά από τις σχολικές αίθουσες, ασύδοτα, απροστάτευτα, ανεκπαίδευτα, αγράμματα, έτοιμα και πρόθυμα να υιοθετήσουν οποιασδήποτε μορφής παραβατική συμπεριφορά.
Η περίπτωση των τσιγγάνων γενικότερα, με τα γκέτο τους μακριά από τη ματιά και τη φροντίδα του κράτους, με την υπεργεννητικότητα που τους χαρακτηρίζει, με την παραβατικότητα που όλοι βλέπουν αλλά κανείς δεν την αντιμετωπίζει ριζικά… έτσι όπως έχει αφεθεί στο περιθώριο και «στην τύχη» από το επίσημο κράτος, αποτελεί μιαν ακόμα σοβαρή βόμβα έτοιμη να εκραγεί, με ανυπολόγιστες συνέπειες.
Η μικρή Μαρία ας αποτελέσει την αφορμή να σκύψει το κράτος με σοβαρότητα και ευθύνη σε αυτή τη χρονίως χαίνουσα πληγή της ελληνικής κοινωνίας.
Ο κ. Γιάννης Δ. Μπάρτζης είναι επίτιμος Σχολικός Σύμβουλος
