Αναζητώντας την Κεντροαριστερά

Μπορούμε εύκολα να αμφισβητήσουμε τα 58 άτομα που οραματίζονται κάτι καινούργιο για την Κεντροαριστερά. Ας πιάσουμε τις τρανταχτές περιπτώσεις. Είναι άραγε αξιόπιστος ένας διατελέσας πρωθυπουργός –έστω υπηρεσιακός; Είναι σοβαροί εκείνοι που θήτευσαν υφυπουργοί της πασοκαρίας; Είναι φερέγγυα μια πρώην γενική γραμματεύς; Αμ ο άλλος, ο κ. Πέρα-δώθε, από το ένα κόμμα στο άλλο; Οι έχοντες εμπειρία, λοιπόν, μας ξινίζουν.

Ας πιάσουμε τους άλλους, τους αποτραβηγμένους, τους σεμνούς, δηλαδή τους πανεπιστημιακούς. Μαζεύτηκαν πολλοί στον καινούργιο φορέα, ένας στους τρεις προέρχεται από τον ακαδημαϊκό χώρο. Τι ξέρουν δαύτοι από αληθινή ζωή; Τίποτα, μονάχα στα θεωρητικά είναι καλοί. Τους βάζουμε κι αυτούς στην άκρη.

Ωραία. Ηταν μια εύκολη αποδόμηση. Μπορούμε, λοιπόν, να σταυρώσουμε τα χέρια και να συνεχίσουμε την γκρίνια. Μπορούμε να καθυβρίζουμε τον Σαμαρά, να αμφισβητούμε τον Τσίπρα και να ανοίγουμε έκπληκτοι το στόμα όταν μαθαίνουμε για την προκοπή της Χρυσής Αυγής. Κάποια στιγμή, όταν συνειδητοποιήσουμε ότι η γκρίνια είναι μη παραγωγική, συνώνυμο του «τίποτα», θα είναι αργά. Τα 58 άτομα λένε κάτι πολύ απλό και προτείνουν κάτι δοκιμασμένο. Λένε: να μαζευτούμε, να μιλήσουμε, να κατεβάσουμε πρόταση. Απευθύνονται στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο, δηλαδή στο αξιοπρεπές ΠαΣοΚ, στη ΔΗΜΑΡ, στις δυνάμεις της αυτοδιοίκησης, των κινημάτων, του υγιούς συνδικαλισμού. Απευθύνονται και σε πρόσωπα που δεν εντάσσονται κάπου, αλλά θεωρούν εαυτόν προοδευτικό.

Τα 58 άτομα που υπογράφουν την έκκληση για ανασύνταξη της Κεντροαριστεράς αναφέρονται στη σύσταση φορέα χωρίς τη διάλυση των κομμάτων που ήδη υπάρχουν. Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά για να δούμε την επιτυχή έκβαση των συνθέσεων. Δεν πάμε ούτε στην Ιταλία της «Ελιάς» του Ρομάνο Πρόντι το 1995 ούτε στο πολυσυλλεκτικό συνέδριο του Επινέ το 1971, όπου ιδρύθηκε το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Γαλλίας. Υπάρχει παράδειγμα πολύ πιο κοντινό, πολύ πιο πρόσφατο. Η δική μας Ανανεωτική Αριστερά πήρε τα πάνω της και ξέφυγε από τα μονοψήφια αποτελέσματα από τη στιγμή που ο Αλέκος Αλαβάνος αποφάσισε να συνασπίσει τα αυτόνομα αριστερά σχήματα. Απλό το μοντέλο, διαχρονικό: η ισχύς εν τη ενώσει.

Αν διατρέξουμε τις υπογραφές, διαπιστώνουμε ότι οι περισσότεροι συμμετέχοντες είναι άνω των 55 ετών και, φυσικά, άνδρες. Ανακυκλώνονται τα στερεότυπα. Στην πρόσκληση, όμως, διευκρινίζεται ότι στοχεύουν «στην ανάδειξη νέων ανθρώπων που θα ανανεώσουν την πολιτική ηγεσία της παράταξης και της χώρας». Θα ανανεωθεί, λοιπόν, το προσωπικό της Κεντροαριστεράς, αυτός είναι ο στόχος. Οι παλαιοί θα βάλουν την εμπειρία, οι νέοι τη φρεσκάδα «χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς ηγεμονισμούς». Οπότε το μόνο που απομένει είναι το περιεχόμενο.

Η ταμπέλα υπάρχει και εξυπηρετεί: Κεντροαριστερά. Ευτυχώς οι 58 προσωπικότητες αφήνουν περιθώρια διαλόγου. Θα μπορούσαν, με το υπόβαθρό τους, να φτιάξουν ένα τελικό κείμενο και να καθορίζουν μέσα από αυτό όλη τη γραμμή. Να τοποθετηθούν απέναντι στα εθνικά θέματα. Να προτείνουν συνταγματικές βελτιώσεις. Να ορίσουν το μοντέλο της κοινωνικής πρόνοιας. Θα μπορούσαν να το προχωρήσουν ακόμη παραπέρα, να συντάξουν λεπτομερή προγραμματική πρόταση. Να εισέλθουν στις διαχειριστικές λεπτομέρειες. Δεν θα ήταν δύσκολο να δημοσιεύσουν τόμο χιλιάδων σελίδων. Κάτι τέτοιο, όμως, θα ακύρωνε όλη τη διαδικασία καθώς το ζητούμενο δεν είναι να προκύψει μανιφέστο και να κληθούν χειροκροτητές.

Η πρωτοβουλία των 58 αποτελεί μια πρόσκληση για ιδρυτική συνέλευση. Γράφουν: «Δεν είναι δική μας δουλειά να προκαταλάβουμε τους τρόπους και τις διαδικασίες της ανασυγκρότησης. Υπάρχουν πολλές διεθνείς και ελληνικές εμπειρίες και υπάρχουν πολλοί που τις ξέρουν καλύτερα από εμάς. Το μόνο που θέλουμε είναι να καλέσουμε τους ενδιαφερόμενους επιτέλους να προχωρήσουν. Προτάσσοντας την κοινή μοίρα και όχι την ιδιοτέλεια».

Ορισμένα ονόματα, εντελώς ενδεικτικά: Νίκος Αλιβιζάτος, Παρασκευάς Αυγερινός, Γιώργος Βερνίκος, Σωτήρης Γκορίτσας, Αρίστος Δοξιάδης, Αθηνά Δρέττα, Αγγέλα Καστρινάκη, Πέτρος Μάρκαρης, Νίκος Μπίστης, Ελίζα
Παπαδάκη, Τέλης Σαμαντάς, Σώτη Τριανταφύλλου, Κίμων Χατζημπίρος, Θανάσης Χειμωνάς, Νίκος Χριστοδουλάκης.

Μια προσπάθεια, αν μη τι άλλο, ενδιαφέρουσα. Με δυναμική που αξίζει να καταγραφεί.

*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013