Χρειάστηκαν ένας υπουργός, ο κ. Κ. Χατζηδάκης, δύο υφυπουργοί, οι κκ. Ν. Μηταράκης και Δ. Κούρκουλας, η Task Force, ένας γενικός γραμματέας, ο κ. Σ. Τσόκας, πλήθος υπηρεσιακών παραγόντων, χιλιάδες εργατοώρες και πάνω από ένας χρόνος για να γεννηθεί η Ελληνική Εταιρεία Επενδύσεων και Εξωτερικού Εμπορίου, η οποία φιλοδοξεί να λύσει ταυτόχρονα τα προβλήματα της προσέλκυσης επενδύσεων και της ενίσχυσης των εξαγωγών!
Πρόκειται για έναν ακόμη οργανισμό-έκτρωμα, προϊόν της ελληνικής γραφειοκρατίας, ο οποίος χαρακτηρίζεται από τον κατακερματισμό των αρμοδιοτήτων και εξυπηρετεί πρωτίστως μικροπολιτικές ισορροπίες και συμφέροντα. Ενας ακόμη οργανισμός που αφήνει αδιάφορους τους εξαγωγείς και όσους παλεύουν να βγουν στις αγορές του εξωτερικού για να επιβιώσουν.
Διότι ας πάρουμε για παράδειγμα το κρασί. Το ελληνικό κρασί θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι έχει κερδίσει τη μάχη της ποιότητας. Πολλοί μικροί παραγωγοί, όπως ο «Θυμιόπουλος» στη Βόρεια Ελλάδα ή οι «Λαυκιώτης» και «Μητραβέλας» στη Νεμέα, πωλούν σχεδόν το σύνολο της παραγωγής τους στο εξωτερικό, και μάλιστα με άγνωστες στο διεθνές κοινό ελληνικές ποικιλίες, όπως το Ξινόμαυρο ή το Αγιωργίτικο, αποσπώντας υψηλές βαθμολογίες από τους ειδικούς σε Λονδίνο και Νέα Υόρκη.
Ωστόσο το ελληνικό κρασί έχει χάσει τη μάχη της τιμής. Οι μικροί έλληνες παραγωγοί, με τα δύσκολα ονόματα κρασιών που προωθούν, δεν μπορούν να ανταγωνιστούν παραγωγούς τόσο από τους παραδοσιακούς αμπελώνες της Ευρώπης (Γαλλία, Ιταλία) όσο και από τις επονομαζόμενες νέες χώρες (Αυστραλία, Χιλή, Ν. Αφρική κλπ.), οι οποίοι καλλιεργούν πασίγνωστες γαλλικές ποικιλίες και χάρη στις μεγάλες εκτάσεις και στη βιομηχανοποιημένη καλλιέργεια επιτυγχάνουν χαμηλές τιμές.
Μιλώντας κανείς με τους Ελληνες που διακρίνονται στο εξωτερικό διαπιστώνει ότι μηχανισμοί-«εργαλεία», όπως ο ΟΠΕ, οι εμπορικοί ακόλουθοι κλπ. δεν τους λένε απολύτως τίποτε. Για αυτούς τα εκατομμύρια ευρώ που ξοδεύονται για προωθητικές ενέργειες με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα είναι προτιμότερο να δίνονται στοχευμένα για τη μείωση του κόστους παραγωγής τους. Θα μπορούσαν να εφαρμόζονται μέτρα που θα μείωναν π.χ. το ενεργειακό κόστος, τις τιμές στα αγροτικά εφόδια, στη συσκευασία, στη μετακίνηση κτλ. Τέτοιου είδους ενέργειες, με στόχο να πέσει π.χ. κατά 20 ή 30 λεπτά η τιμή της φιάλης, έχουν ανάγκη ώστε να γίνουν πιο ανταγωνιστικοί, να εδραιώσουν τη θέση τους στις ξένες αγορές και να ανοίξουν δρόμο για τους επόμενους. Διότι έτσι κτίζεται το όνομα και όχι με road show και εκθέσεις για ταξίδια και δημόσιες σχέσεις. Χρειάζονται και αυτά, αλλά χωρίς παραγωγούς και προϊόντα που θα σταθούν στον διεθνή ανταγωνισμό είναι άχρηστα.
gpapai@tovima.gr
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
