Τα υπαρκτά δύο άκρα

Η βίαιη μέθοδος άσκησης πολιτικής προϋποθέτει την εξάλειψη της ανθρώπινης διάστασης του αντιπάλου, αρχίζει εκεί που σταματάει η ανταλλαγή επιχειρημάτων. Ο αντίπαλος πρέπει να σιωπήσει. Να μην του επιτραπεί η δικαιολόγηση των θέσεών του με έναρθρο λόγο και λογικά επιχειρήματα. Οι ανθρώπινες φωνές πρέπει να σιγήσουν. Γι’ αυτό και οι παρατάξεις, οι ομάδες που έχουν επιλέξει τη σύγκρουση προσπαθούν να εκμηδενίσουν την προσωπικότητα του αντιπάλου.

Το γιούχα, τη μούντζα, την απλοποίηση του λόγου, την παραποίηση των εννοιών, την εκσφενδόνιση υβριστικών ή συκοφαντικών συνθημάτων, τα ρατσιστικά υπονοούμενα, την άρνηση του πατριωτισμού αλλά και τους προπηλακισμούς, τους ξυλοδαρμούς, τις βαριές και επικίνδυνες σωματικές βλάβες και τέλος την ίδια τη δολοφονία τις συνδέει ένας και ενιαίος τρόπος σκέψης: η άρνηση του άλλου.

Δεν υπάρχει μαλακή και αποδεκτή βία. Δεν υπάρχει σκληρή και απορριπτέα βία. Από την πολιτική, φιλοσοφική και ιστορική άποψη όλες οι μορφές βίας έχουν την ίδια πηγή και στοχεύουν στο ίδιο αποτέλεσμα.

Η απώλεια κεκτημένων δικαιωμάτων δικαιολογημένων ή όχι, η μείωση εισοδημάτων, ακόμα και μισθών και συντάξεων, η επιβολή νέων φόρων ή το κυνήγι της φοροδιαφυγής, η δυσπραγία, ακόμα και η ανεργία δεν δίνουν το δικαίωμα ούτε δικαιολογούν την άσκηση βίας εναντίον αυτών που ασκούν και υποστηρίζουν την πολιτική που απορρίπτεις ως πολίτης ή ως εργαζόμενος.

Οι κυβερνήσεις ανατρέπονται από πλειοψηφίες που εκφράζονται στις εκλογές. Αμφισβητούνται με μέσα και μεθόδους που αναγνωρίζονται και προστατεύονται από το Σύνταγμα. Οι ξυλοδαρμοί βουλευτών και υπουργών, η διά της βίας κατάληψη και οικειοποίηση δημοσίων καταστημάτων και χώρων δεν είναι δυνατόν να γίνουν ανεκτές.

Η συζήτηση περί των δύο άκρων δεν είναι ούτε «άκαιρη» ούτε «ανιστόρητη». Η ανάλυσή μας δεν μπορεί να είναι διαχρονική. Η προσφυγή στην ιστορία είναι εκ του πονηρού και δεν συμφέρει κανέναν από τους διαμαρτυρόμενους. Το πρόβλημα είναι σημερινό και καθημερινό. Ο μισός περίπου ελληνικός λαός ψήφισε κόμματα που αποδέχονται και προωθούν τη βία ως μέσο άσκησης πολιτικής, δεν αναγνωρίζουν και δεν σέβονται το Σύνταγμα και τους νόμους, παρά μόνο όταν οι σχετικές διατάξεις τους συμφέρουν και αμφισβητούν αυτήν καθ’ εαυτήν τη λειτουργία του κοινοβουλευτικού μας πολιτεύματος.

Ανάμεσα σε εμάς και σε όλους αυτούς, όσους επιμένουν και όσο θα επιμένουν, η πόλωση θα αυξηθεί και οι συγκρούσεις θα πολλαπλασιαστούν.

Η επιτέλους σοβαρή ενασχόληση με τη Χρυσή Αυγή, την αιχμή της «αντιμνημονιακής» παράταξης που στην πραγματικότητα είναι αντιευρωπαϊκή, αντισυνταγματική και αντιδημοκρατική είναι μια θετική εξέλιξη.

Η πάλη των ιδεών που θα δώσει την τελική λύση μόλις έχει αρχίσει. Στην πάλη αυτή δεν υπάρχει μεσαίος χώρος. Ολοι οφείλουν να στοιχηθούν με την Ευρώπη των λαών, τη μία και ενιαία Δημοκρατία, την αξιοπρέπεια και τον σεβασμό της προσωπικότητας του κάθε πολίτη ή με τους εχθρούς τους.