Πανεπιστημιακαί Παραδόσεις

Τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (ΑΕΙ) όπως άλλωστε σύμπασα η Εκπαίδευσή μας (Λύκεια, Γυμνάσια και Δημοτικά) τηρούν, απαρέγκλιτα, χρόνια τώρα, ορισμένες παραδόσεις, που αντίθετα με τις τρωτές Παραδόσεις του Ελληνικού Λαού, παραμένουν απρόσβλητες από κάθε αλλαγή. Σαράντα χρόνια τώρα από την Μεταπολίτευση και εδώ βλέπουμε στα ΑΕΙ (όπου είχα την τιμή να υπηρετήσω αλλά και πολλές τραυματικές εμπειρίες) το ίδιο και απαράλλακτο φαινόμενο: λουκέτα στις πόρτες, παρεμπόδιση διδασκαλίας, καταλήψεις από φοιτητές και μη κ. λ.π. Δεν μετρώ τις απεργίες, επειδή η απεργία παραμένει (και ελπίζουμε να παραμείνει) αναφαίρετο δικαίωμα κάθε εργαζόμενου. Αναφέρομαι στις ποικίλες καταλήψεις των πανεπιστημιακών χώρων, στην απαγόρευση/παρεμπόδιση της διδασκαλίας και σε ό,τι σχετικό. Προφανώς πάντοτε προβάλλεται ένας σοβαρός, υποτίθεται, λόγος γι’ αυτή τη δραστηριότητα _ειδικά από τους κομματικά οργανωμένους φοιτητικούς συλλόγους, ή ανάλογους συνδικαλιστικούς φορείς, ΠΟΣΔΕΠ, Διοικητικους κ.λ.π.: ότι όλα σκοπεύουν σε μια καλύτερη παιδεία, στην αναβάθμιση των σπουδών και των πτυχίων κ.α. Προφανώς προβάλλονται κάθε φορά δικαιολογίες, όμως το αποτέλεσμα δείχνει άλλα.

Τώρα την παράδοση του λουκέτου την έχουν πάρει οι ίδιες οι διοικήσεις των ΑΕΙ (άλλες, αλήθεια, λιγότερο πρόθυμα, άλλες περισσότερο) αντιδρώντας στις απολύσεις 500 διοικητικών υπαλλήλων. Δεν θα λύσουμε εμείς το όντως ακανθώδες ζήτημα των απολύσεων, των μετατάξεων, της διαθεσιμότητας των υπαλλήλων του Δημοσίου. Και ούτε αδιαφορούμε για τον αντίκτυπο που έχουν όλα αυτά στην κοινωνία. Ούτε και πιστεύουμε πως όλες οι απολύσεις είναι δίκαιες. Όμως ουδέποτε θα συμφωνήσουμε πως πρέπει να ανασταλεί η λειτουργία των ΑΕΙ επειδή (δικαίως ή αδίκως) απολύθηκαν κάποιοι, την ώρα που έχουν απολυθεί εκατοντάδες χιλιάδες ιδιωτικοί υπάλληλοι χωρίς καν να νοιαστούμε οι υπόλοιπο. Ούτε και είμαστε σύμφωνοι με τις παράλογες, πρόχειρες και σπασμωδικές ενέργειες του Υπουργείου της Παιδείας. Κάθε άλλο.

Αφορμή για όλα αυτά μας την έδωσε μια επιστολή έξι πρώην πρυτάνεων του ΕΚΠΑ (το οποίο όντως πλήττεται περισσότερο από άλλα ΑΕΙ της χώρας) με την οποία καλούνται οι αρμόδιες πανεπιστημιακές και συνδικαλιστικές αρχές να αφήσουν το Πανεπιστήμιο να λειτουργήσει ελεύθερα. Αξίζει να δούμε δύο σημεία αυτής της επιστολής, που θέτουν τις πανεπιστημιακές διοικήσεις ενώπιον των ευθυνών τους, και συγχρόνως αναφέρονται με κομψότητα στην πονηρή απροθυμία τους να προβούν στις αναγκαίες αξιολογήσεις. Αρχίζοντας από τον εαυτό τους.

Πρώτον, γράφουν, «έχοντας συνείδηση των δημοσιονομικών αναγκών που επιβάλλουν μείωση του προσωπικού που υπηρετεί στο δημόσιο δεν ζητούμε εξαίρεση για το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Θεωρούμε ορθό να συνεργαστεί και να συμβάλει προς τον σκοπό αυτό και το Πανεπιστήμιό μας, στο μέτρο βεβαίως που του αναλογεί δίκαια και αντικειμενικά».

Δεύτερον. «Για να λυθεί το πρόβλημα αποτελεσματικά προτείνουμε προσωρινή αναστολή της εφαρμογής της ΚΥΑ για μικρό προσδιορισμένο χρονικό διάστημα (2-3 μηνών), ώστε να επανεξετασθεί με δίκαιο, διαφανή και αποδεκτό τρόπο η επιβάρυνση όλων των Πανεπιστημίων και ΤΕΙ από αξιόπιστη Επιτροπή […] Παράλληλα προτείνουμε το Πανεπιστήμιο Αθηνών να αναλάβει υπεύθυνα το βάρος που του αναλογεί (γνωρίζουμε ότι υπάρχουν περιθώρια) και να αξιολογήσει το ίδιο τα μέλη του διοικητικού του προσωπικού όχι με απλά τυπικά ή κοινωνικά κριτήρια (και όχι μόνον με αυτά του ΑΣΕΠ), αλλά με κριτήριο την πραγματική συμμετοχή και προσφορά του στο καθαρώς διοικητικό έργο του Πανεπιστημίου».

Περιμένουμε νά δούμε αν αυτού του τύπου πανεπιστημιακές παραδόσεις θα σταματήσουν, ή θα εξακολουθούν να υπάρχουν. Σε πείσμα όλων των καιρών. Παρά τα προβλήματα όλων μας.