Σε ένα σπίτι μουσείο, στην οικία Κατακουζηνού στο Σύνταγμα (Αμαλίας 4, 5ος όροφος), παρουσιάζεται η λυρική περφόρμανς με τίτλο «Fables» στις 2, 3 και 4 Ιουλίου. Το θέαμα βασίζεται σε 10 μύθους του Λαφοντέν, μελοποιημένους από δύο συνθέτες διαφορετικής γενιάς, τον Ζακ Οφενμπαχ (1819-1880) και τον Αντρέ Καπλέ (1878-1925). Τη σκηνοθεσία-χορογραφία υπογράφει η Μάρω Μαρμαρινού, στο πιάνο θα βρίσκεται ο Μιχάλης Παπαπέτρου, το βίντεο είναι του Ηλία Μαδούρου, ενώ οι μάσκες, οι κατασκευές και τα κοστούμια του Φίλιππου Βασιλείου και οι φωτισμοί του Μιχάλη Κλουκίνα. Τρεις λυρικοί ερμηνευτές –η Αναστασία Κότσαλη, η Μάιρα Μηλολιδάκη και ο Μιχάλης Ψύρρας –αναδεικνύουν τη μουσική, με συνδετικό ανάμεσά τους ρόλο την ηθοποιό Αλεξάνδρα Παντελάκη ως αφηγήτρια.
Πατώντας στα χνάρια του Αισώπου, ο Λαφοντέν έγραψε 239 μύθους από το 1668 ως το 1694. Μικρά αλλά ολοκληρωμένα, τραγικά ή κωμικά έργα, τα ποιήματα αυτά θεωρούνται κλασικά στην ιστορία της γαλλικής λογοτεχνίας. Οσο για τα θέματα των μύθων είναι διαχρονικά: οι κοινωνικές ανισότητες, οι σχέσεις ισχυρών – αδυνάμων… Η προσωπικότητα των ηρώων, ανθρώπων και ζώων, δίνεται ανάγλυφη και το ηθικό δίδαγμα απορρέει με ρεαλιστική και αφοπλιστική ειρωνεία.
Με άξονα την παρατηρητικότητα της ανθρώπινης συμπεριφοράς, αφού τα ζώα του Λαφοντέν μόνο κατ’ επίφαση είναι ζώα, η παράσταση εμπνέεται από τις φόρμες της όπερας και του σύγχρονου χορού, συνδυάζοντας αλλά και αντιπαραβάλλοντας την αισθητική των καλλιτεχνικών αυτών μορφών με τα νέα τεχνολογικά μέσα και το διαχρονικό πολιτισμικό περιβάλλον της οικίας Κατακουζηνού.
«Είναι η πρώτη μας απόπειρα να παρουσιάσουμε μία όπερα δωματίου και χαίρομαι που για μία ακόμη φορά έχουμε τη δυνατότητα να προσφέρουμε βήμα έκφρασης σε καλλιτέχνες της νεότερης γενιάς, πράγμα το οποίο ταιριάζει στη γενικότερη φιλοσοφία του χώρου» λέει η μουσειολόγος Σοφία Πελοποννησίου, υπεύθυνη του Ιδρύματος Αγγελου και Λητώς Κατακουζηνού. «Γενικότερα, μέριμνά μας είναι οι εκδηλώσεις που φιλοξενούνται εδώ να εκφράζουν ποιότητα και αλήθεια και οι συντελεστές να έχουν πάθος γι’ αυτό που κάνουν» συνεχίζει. Παρά τα άκρως περιορισμένα, όπως λέει, οικονομικά του Ιδρύματος, υπάρχει προγραμματισμός ως τα τέλη περίπου του έτους και μάλιστα «συνήθως κάνουμε περισσότερα πράγματα απ’ όσα έχουμε αρχικά προγραμματίσει…» προσθέτει η ίδια.
Ενα από τα σημαντικότερα φιλολογικά σαλόνια της γενιάς του 1930, από το διαμέρισμα των Κατακουζηνών στη λεωφόρο Αμαλίας πέρασαν μερικοί από τους επιφανέστερους συγγραφείς, καλλιτέχνες και επιστήμονες της εποχής. Στο «στήσιμο» του σπιτιού το ζευγάρι προσπάθησε να ενσωματώσει όλα όσα αγαπούσε και αποτελούσαν πηγή έμπνευσης στην καθημερινότητά του. Κυρίαρχα ήταν τα έργα τέχνης, σχεδόν όλα δώρα από φίλους, όπως ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας, ο Σπύρος Βασιλείου, ο Γιάννης Τσαρούχης και πολλοί άλλοι.
Η Σοφία Πελοποννησίου αναφέρεται ιδιαίτερα στην ξεχωριστή ατμόσφαιρα των εκδηλώσεων, γεγονός το οποίο εν πολλοίς οφείλεται και στο ότι τις παρακολουθούν περί τα 50 μόλις άτομα κάθε φορά, λόγω περιορισμένου χώρου. «Αυτό είναι κατά τη γνώμη μου το πιο ωραίο πράγμα, είναι σαν να ‘χεις πάει επίσκεψη…» λέει και συνεχίζει: «Συχνά, ύστερα από μία παράσταση, ακολουθεί ξενάγηση στο διαμέρισμα και έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δει κάποιος το πώς το παρελθόν μπορεί να γίνει αφορμή για καινούργια πράγματα…».
HeliosPlus
