Μέχρι σήμερα, στην κοινή συνείδηση οι λέξη «συνιστώσες» είναι συνδεδεμένη με τον ΣΥΡΙΖΑ: όταν τη διαβάζει ή την ακούει κανείς το μυαλό του αυτομάτως πηγαίνει στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης το οποίο γεννήθηκε και μεγάλωσε μέσα από αυτές – μάλιστα, η ΝΔ άσκησε πολλές φορές κριτική, ενίοτε χτυπώντας «κάτω από τη μέση», πάνω σε αυτό ακριβώς το πεδίο της πολυμορφίας και των εσωτερικών αντιφάσεων που η ίδια η δομή των συνιστωσών γεννά.
Ισως θα έπρεπε να ήταν πιο προσεκτικοί σε αυτοί την κατεύθυνση οι άνθρωποι της Συγγρού. Γιατί τώρα βρισκόμαστε μπροστά σε ένα πολύ ενδιαφέρον φαινόμενο: την ίδια ακριβώς ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ παλεύει να ξεπεράσει την πολυμορφική δομή των συνιστωσών και να μετεξελιχθεί σε συμπαγές κόμμα μέσα από τις διαδικασίες του, η Ν.Δ. αυτουποβιβάζεται η ίδια πλέον σε συνιστώσα μίας κυβέρνησης στην οποία ναι μεν δεν υπάρχουν δεκαεφτά άλλες, υπάρχει όμως μία που είναι πολύ παλιά καραβάνα: το ΠαΣοΚ…
Κακά τα ψέματα: η ΝΔ και το ΠαΣοΚ δεν υπάρχουν πια όπως τα ξέραμε τα τελευταία σαράντα χρόνια. Ο σχηματισμός της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου / ή Βενιζέλου / Σαμαρά, τους έδωσε τη χαριστική βολή.
Προκειμένου να παραμείνουν στην εξουσία μετά το φιάσκο της ΕΡΤ που οι ίδιοι οι άνθρωποι του Μεγάρου Μαξίμου προκάλεσαν, αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε ένα συμβιβασμό που «σκότωσε» το κόμμα το οποίο ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Το ΠαΣοΚ, από την άλλη, τι είχε τι έχασε: έμπαινε δεν έμπαινε στη Βουλή σύμφωνα με όλες τις μετρήσεις, ενώ, τώρα, ελέγχει τη μισή κυβέρνηση: ασυζητητί, έκανε μία πολύ καλή συμφωνία…
Πλέον, οι πάντες γνωρίζουν ότι το επόμενο στάδιο είναι και η τυπική μετεξέλιξη των δύο κυβερνητικών συνιστωσών σε ένα είδος κομματικού συνασπισμού με το οποίο, στο όνομα της δήθεν «ευρωπαικής Ελλάδας», θα κατέλθουν στις επόμενες εκλογές.
Ν.Δ. και ΠαΣοΚ μετά τη de facto υποβάθμισή τους σε συνιστώσες, θα γίνουν σύντομα και «de jure». Αλλιώς δεν βγαίνει με κανένα τρόπο μια στοιχειωδώς επαρκής παρουσία τους στις κάλπες – ειδικά για το ΠαΣοΚ, το οποίο είναι ήδη σε ποσοστά τα οποία ορισμένες από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ έχουν αφήσει πολύ πίσω τους.
Όμως, σε ένα περιβάλλον με δύο ισχυρούς πόλους, το ΣΥΡΙΖΑ και τη Χρυσή Αυγή, η ΝΔ δεν μπορεί παρά να κατέβει μαζί με το ΠαΣοΚ στις εκλογές, καθώς αν εκείνο πάει μόνο του, ίσως… πάει οριστικά… Πρέπει λοιπόν να βρεθεί το ιδεολόγημα και το σχήμα εκείνο που θα κρατήσει τις δύο νέες συνιστώσες παρέα σε κάποια «ποσοστά μάχης». Είναι η μόνη τους ελπίδα να μείνουν παρόντες στο παιγνίδι της εξουσίας. Άλλη δεν έχουν και το ξέρουν.
Φυσικά, το αποτέλεσμα αυτής της πορείας είναι ότι θα τροφοδοτήσουν ευθέως ακόμα μεγαλύτερη άνοδο των άλλων δύο πόλων: έτσι, στην ουσία μιλάμε πια για ένα αθροιστικό υπόλειμμα των δύο πάλαι ποτέ «μεγάλων κομμάτων» της Μεταπολίτευσης που δεν υπάρχουν πια.
Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η πορεία. Και είναι μονόδρομος. Το τι ακριβώς θα μείνει από όλα αυτά, από το «δύο σε ένα» της Ν.Δ. και του ΠαΣοΚ, μένει φυσικά να αποδειχθεί. Κι εκεί, καθοριστικός θα είναι ο ρόλος της διπλής προδιαγεγραμμένης νομοτελειακά αποτυχίας: τόσο της αδυναμίας επίτευξης των στόχων, που είναι δεδομένη, όσο, κυρίως, από την άλλη πλευρά, των νέων μέτρων, των νέων επιβαρύνσεων, της ανόδου της ανεργίας, των φόρων, των εν αναμονή απολύσεων, της επελαύνουσας φτώχειας και όλων όσων έρχονται τους επόμενους μήνες από την κυβέρνηση των δύο συνιστωσών, οι οποίες – τουλάχιστον η μεγάλη εξ αυτών – εξελέγη με τη σημαία μίας επαναδιαπραγμάτευσης που δεν έκανε ποτέ.
Δηλαδή κάτι σαν το «λεφτά υπάρχουνε», της άλλης συνιστώσας…
