Ε, όχι, αυτό παραπάει. Χάσαμε το μέτρο. «Μιλάει και η Διαμαντοπούλου». Αυτόν τον αυτοσαρκαστικό τίτλο διάλεξε για να δημοσιεύσει τις απόψεις της για την εκπαίδευση. Ο αυτοσαρκασμός υπάρχει μόνο στον τίτλο. Από κάτω ακολουθούν απόψεις, προτάσεις και διαπιστώσεις, από αυτές που μπορεί να διατυπώνει ένας αντιπολιτευόμενος. Με απόλυτη σοβαρότητα αναφέρεται στα δεινά της εκπαίδευσης σαν να μην είχε τις ευκαιρίες για διορθώσεις.
Τολμά λοιπόν η πρώην υπουργός, τολμά να αναφέρεται σε «ανεκδιήγητο σύστημα εισαγωγικών εξετάσεων, που ακυρώνει το Λύκειο και ενισχύει την παραπαιδεία». Τι έκανε λοιπόν η μανδάμ για να βελτιώσει το ανεκδιήγητο σύστημα; Μήπως ακύρωσε τις εισαγωγικές; Μήπως άλλαξε την ύλη; Μήπως ανέθεσε τη συγγραφή νέων βιβλίων;
Όχι, αυτά δεν τα έκανε αλλά πλήρωσε πανάκριβα έρευνες περί των εκπαιδευτικών. Πήγαιναν οι δημοσκόποι στις λαϊκές αγορές και ρωτούσαν την κάθε κυρά Καλή για τα πανεπιστήμια. Ετσι μάθαμε τι θέλει η «κοινή γνώμη» για την ανώτατη εκπαίδευση. Επίσης δόθηκε μεγάλη σημασία στη δημοσιογραφική κριτική. Σημειώνει για τις ιδέες της η υπουργός: «Υποστηρίχθηκαν από σημαντικό μέρος των ΜΜΕ». Αφού εγκρίνουν οι παντογνώστες δημοσιογράφοι, τότε είναι και σωστές.
Η Αννα Διαμαντοπούλου αντιμετωπίζει τον εαυτό της ως πολιτικό προϊόν, σαν αναψυκτικό που εκλέγεται. Είναι λογικό λοιπόν να δίνει μεγάλη βάση στο σύνθημα: «Πρώτα ο μαθητής». Το επαναλαμβάνει για να μην το ξεχάσουμε. Σύνθημα που μπορεί να ανταγωνιστεί άλλα, εξίσου πιασάρικα: «Μην την πιείτε, λουστείτε». «Εκαστος στο είδος του και η Αννα στην εκπαίδευση».
Βρήκε λοιπόν την ευκαιρία η πρώην υπουργός, τώρα που υπάρχει κοινωνικό και πολιτικό πρόβλημα, βρήκε την ευκαιρία να μιλήσει για να πει «Δείτε τι καλή που ήμουν». Φτιάχνει τον κατάλογο όχι της μεταρρύθμισης αλλά των αυτονόητων. Δηλώνει ως επίτευγμα ότι κατέγραψε την κατάσταση. «Εγινε αποτύπωση του αριθμού των εκπαιδευτικών, των σχολείων, των τμημάτων, του μαθητικού δυναμικού». Το λέει στα σοβαρά, ότι τούτο είναι δουλειά υπουργού και ότι δεν το ανέθεσε στη γραμματέα της.
Η πρώην υπουργός συνεχίζει τον απολογισμό της λέγοντας ότι επί των ημερών της έγιναν αντικειμενικές οι προσλήψεις. Δεν της είχε πει κανείς ότι εδώ και χρόνια γίνονται διαγωνισμοί για τον διορισμό καθηγητών, όπως γίνονται για όλους τους υπαλλήλους του Δημοσίου. Γράφει και κάτι άλλο με περηφάνεια, κάτι που ίσως να είχε οικονομικά αποτελέσματα, κάτι που ίσως να ήταν απαραίτητο, όμως δεν είναι για να καμαρώνει κανείς: «Εκλεισα 2.000 σχολεία».
Η Αννα Διαμαντοπούλου στο δημοσίευμα της προλαμβάνει εκείνους που θα την κατηγορήσουν. Αναφέρει: «Ξέρω τον αντίλογο που θα δεχθώ (με ή χωρίς ακρότητες;): μιλάς εσύ που ψήφισες το μνημόνιο, που δεν είχαν τα παιδιά βιβλία. Ναι μιλώ εγώ, που ψήφισα συνειδητά το μνημόνιο, γιατί ήταν η μόνη λύση για τη αποτροπή της κατάρρευσης της χώρας, εγώ που αφού δεν το πρόλαβα, ανέλαβα προσωπικά την ευθύνη για τα βιβλία». Να θυμίσουμε επακριβώς τη δήλωση: «Ο επιμερισμός των ευθυνών θα γίνει με ακριβοδίκαιο τρόπο». Ταυτόχρονα μιλούσε σε όλους για σαμποτάζ στον Οργανισμό Διδακτικών Βιβλίων.
