Και τώρα; Πώς θα βρεθεί λύση στο ιταλικό αδιέξοδο; Είναι δυνατόν να σχηματιστεί κυβέρνηση έπειτα από ένα τέτοιο αποτέλεσμα στις κάλπες; Υπάρχει περίπτωση συνεργασίας του Μπερσάνι με τον Μπερλουσκόνι, ή και με τον Γκρίλο; Ο Τζον Χούπερ, ανταποκριτής του Guardian στη Ρώμη, δίνει απαντήσεις σε ό,τι θέλουμε να μάθουμε για την κατάσταση στην Ιταλία, αλλά φοβόμαστε να ρωτήσουμε:
Εχει κυβέρνηση, σήμερα, η Ιταλία;
Ναι. Μέχρι τον σχηματισμό της επόμενης, ο πρωθυπουργός Μάριο Μόντι και οι τεχνοκράτες υπουργοί του κυβερνούν την χώρα. Δεν υπάρχει κενό εξουσίας.
Με δεδομένο ότι κανένας δεν έχει την πλειοψηφία και στα δύο σώματα της βουλής, πόσο πιθανός είναι ένας «μεγάλος συνασπισμός» Αριστεράς και Δεξιάς;
Ο Μπερλουσκόνι δεν τον έχει αποκλείσει. «Η Ιταλία δεν μπορεί να μείνει ακυβέρνητη. Πρέπει να στοχαστούμε», είπε.
Ενα από τα προβλήματα είναι οι εταίροι των δύο συνασπισμών. Το κεντροαριστερό PD του Μπερσάνι κατέβηκε με σύμμαχο το SEL της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Και το PdL του Μπερλουσκόνι μαζί με τη Λέγκα του Βορρά. Οι ιδεολογικές τους διαφορές είναι αβυσσαλέες.
Αν κάνουν πέρα τις πιο ακραίες πτέρυγες των κομμάτων τους;
Τότε Μπερσάνι και Μπερλουσκόνι θα μπορούσαν να σχηματίσουν κυβέρνηση συνασπισμού, με τον Μόντι πιθανό πρωθυπουργό για να καθησυχάζει τις αγορές.
Κάτι τέτοιο θα ήταν τεράστιο δώρο στον Μπέπε Γκρίλο που λέει ότι τα κόμματα του κατεστημένου είναι όλα ίδια, και το δικό του Κίνημα η μόνη πραγματική εναλλακτική λύση.
Υπάρχει άλλο σενάριο;
Αυτό περιστρέφεται γύρω από τον Γκρίλο. Δεν έχει αποκλείσει μια ανεπίσημη στήριξη προς μια κυβέρνηση της κεντροαριστεράς. Τουλάχιστον ένας από τους εκπροσώπους του Κινήματος 5 Αστέρων άφησε να εννοηθεί ότι θα ήταν ανοιχτοί σε λύσεις, προκειμένου να μην μείνει ακυβέρνητη η χώρα. Και υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο νέων εκλογών.
Θα προσγεγγίσει, λοιπόν, ο Μπερσάνι τον Γκρίλο;
Ανεπίσημα, ίσως. Αλλά σύμφωνα με τον ιταλικό νόμο, για να σχηματίσεις κυβέρνηση, χρειάζεσαι τον αρχηγό του κράτους. Ο πρόεδρος είναι που διευθύνει τις διαπραγματεύσεις οι οποίες οδηγούν στον διορισμό του πρωθυπουργού. Και εδώ είναι που μπερδεύονται ακόμη περισσότερο τα πράγματα.
Γιατί;
Η θητεία του προέδρου Ναπολιτάνο λήγει στις 15 Μαΐου, και η διαδικασία για την εκλογή του διαδόχου του πρέπει να αρχίσει πολύ νωρίτερα. Τον αρχηγό του ιταλικού κράτους τον εκλέγουν τα δύο σώματα, βουλή και Γερουσία, και 58 εκπρόσωποι από τις περιφέρειες. Καθώς δεν υπάρχει χρόνος για διενέργεια νέων εκλογών πριν από την εκλογή προέδρου, ο διάδοχος του Ναπολιτάνο θα πρέπει να εκλεγεί από την βουλή που προέκυψε από το ασαφές αποτέλεσμα της 25ης Φεβρουαρίου.
Θα είναι τόσο δύσκολο αυτό;
Οχι απαραιτήτως. Ενας υποψήφιος που είναι γνωστό ότι τον αποδέχεται Αριστερά και Δεξιά είναι ο Τζιουλιάνο Αμάτο, Σοσιαλιστής πρώην πρωθυπουργός. Αλλά πριν από την εκλογή του προέδρου, τα δύο σώματα της βουλής πρέπει να έχουν αναδείξει τους δικούς τους προέδρους. Στη βουλή δεν υπάρχει πρόβλημα. Χάρη στο μπόνους που δίνει ο εκλογικός νόμος στο πρώτο κόμμα, ο Μπερσάνι έχει απόλυτη πλειοψηφία.
Ναι, αλλά στη Γερουσία;
Πράγματι, την Γερουσία δεν την ελέγχει ούτε η Αριστερά ούτε η Δεξιά. Και η συμφωνία στο πρόσωπο του προέδρου της μπορεί να είναι δύσκολη.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε, επίσης, ότι ο πρόεδρος της Γερουσίας είναι ο δεύτερος τη τάξει στην πολιτική ηγεσία της χώρας. Αναλαμβάνει αρχηγός του κράτους σε περίπτωση θανάτου ή αποχώρησης του προέδρου. Η εκλογή του, λοιπόν, δεν μπορεί να γίνει ελαφρά τη καρδία.
