offstage

Το επιχείρημα που χρησιμοποιούν πολλοί αναγνώστες στις επιστολές που στέλνουν θέλοντας να αντικρούσουν την κριτική περί κακόγουστου προγράμματος είναι συνήθως το εξής: δεν έχει κάτι άλλο να δούμε. Ως έναν βαθμό είναι δικαιολογημένο, ένας πιεσμένος από τις συνθήκες και τη μοναξιά τηλεθεατής να αφήνεται στην τηλεοπτική τύχη του. Μέχρις ενός ορίου όμως. Διότι όταν φτάνεις στο σημείο να δικαιολογήσεις προγράμματα της αισθητικής του ελληνικού τελικού της Γιουροβίζιον τότε τα πράγματα δεν είναι απλά. Ή είναι οξύμωρα.

Ενα ολόκληρο έθνος σταύρωσε τους εκδότες και τους εκπροσώπους του lifestyle θεωρώντας τους υπαίτιους για την κατρακύλα, κατηγόρησε τις παραμορφωμένες από το botox καλλιτέχνιδες ότι παρέσυραν σε λάθος μονοπάτια τα νεαρά κορίτσια, αντιτάχθηκε στη θεωρία που ήθελε την εμφάνιση και το χρήμα εισιτήρια για τη μεγάλη ζωή. Οταν το συνονθύλευμα αυτής της αισθητικής υπηρετεί ένα τηλεοπτικό προϊόν πασπαλισμένο από προχειρότητα, καπνούς και χρυσόσκονη τότε είναι πολύ χειρότερο από ένα περιοδικό που προσποιείται τον οδηγό για καλή ζωή –όπως συνήθιζαν να λένε την περίοδο των παχιών αγελάδων.

Πώς είναι δυνατόν να θεωρεί κάποιος αναπόφευκτο να παρακολουθεί την Ελένη Φουρέιρα να κολυμπά στο κιτς θεωρώντας πως δεν έχει άλλη επιλογή; Να κρίνει πως η Δέσποινα Βανδή είναι καλή παρουσιάστρια επειδή η μακρόχρονη παρουσία της σε νυχτερινές πίστες γέννησε υποψίες ότι δεν θα ξέρει πού πατά και πού βρίσκεται; Να ακούει άθλια τραγούδια και να τα δικαιολογεί με τον καταταλαιπωρημένο όρο του «πανηγυριού»;

Ολο το ξεπερασμένο σταρ σύστεμ των περασμένων ετών βρισκόταν επί σκηνής την περασμένη Δευτέρα και μεγάλη μερίδα του περιφερόταν στα τραπέζια προσπαθώντας να πετύχει καμιά κάμερα για να κρατηθεί στην επικαιρότητα. Το ίδιο και το αυτό ισχύει σε μεγάλο βαθμό για τον τελικό του «Dancing with the stars», με κάποιες εξαιρέσεις όμως, για τα αδιάφορα μαγκαζίνο της πρωινής και της μεσημεριανής ζώνης και για τις λούμπεν σειρές.

Αυτό το σταρ σύστεμ αν απομακρυνθεί από την τηλεόραση τότε θα είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα και λιγότερο κακές οι επιλογές. Ως τότε η επιλογή δεν είναι μόνο μία. Υπάρχει και η άλλη: την κλείνεις.