Πρώτα ήταν οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων στο μετρό και στις αστικές συγκοινωνίες. Ακολούθησαν εκείνες των αγροτών και των ναυτεργατών. Όλες είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό.
Παρ’ ότι οι οργανωτές ήταν εξοπλισμένοι με ιερό πάθος τα πλήθη ήσαν επιφυλακτικά. Η απεργία των εργαζομένων στα μέσα μαζικής μεταφοράς δεν βρήκε υποστηρικτές στην κοινωνία, αλλά ούτε στις τάξεις των εργαζομένων έγινε δεκτή με μέγα ενθουσιασμό.
Πράγμα που φανερώθηκε αμέσως μετά την επιστράτευση. Καμία αντίσταση, καμία διάθεση αγωνιστικότητας, όλα έληξαν σε δυο ώρες.
Το κάλεσμα των αγροτοσυνδικαλιστών του θεσσαλικού κάμπου δεν βρήκε την ανταπόκριση άλλων χρόνων.
Αντιστοίχως των ναυτεργατών η απεργία εκάμφθη γρήγορα, χωρίς μεγάλες αντιδράσεις στο βαρύ μέτρο της επιστράτευσης.
Όλα τούτα φανερώνουν την απόσταση των οργανωτών από την κοινωνία και την κρίση αντιπροσώπευσης που πλήττει και τα συνδικάτα.
Οι επαγγελματίες συνδικαλιστές των αστικών συγκοινωνιών, των αγροτών και των ναυτεργατών είναι κι αυτοί φθαρμένοι.
Τριάντα χρόνια στο ίδιο έργο θεατές, ουδένα πια συγκινούν και ουδένα εμψυχώνουν.
Στις περισσότερες των περιπτώσεων μάλιστα αποθαρρύνουν τα πλήθη, δεν παρακολουθούν την κοινωνία, αντίθετα την προκαλούν με τα καμώματά τους.
Οι καιροί είναι πιο σύνθετοι, δεν αντέχουν τους αόμματους του κόμματος.
Καιρός είναι και τα συνδικάτα να αλλάξουν.
