Tι είναι αυτό που κρατάει ένα μουσείο ζωντανό; Σίγουρα όχι μόνο τα εκθέματά του. Εκτός από ό,τι βρίσκεται πίσω από προθήκες, βιτρίνες, κρεμασμένο στους τοίχους και μέσα στους καταλόγους, η «ψυχή» ενός τέτοιου Ιδρύματος δεν μπορεί παρά να είναι οι επισκέπτες του. Τριάντα χιλιάδες άνθρωποι λοιπόν έδωσαν πνοή στο Ιδρυμα Θεοχαράκη από τις 8 Νοεμβρίου 2012, ημέρα εγκαινίων της έκθεσης «Νικόλαος Γύζης: ο μεγάλος ζωγράφος», ως σήμερα που η έκθεση κατεβάζει αυλαία. Η καρδιά του Μουσείου όμως χτύπησε δυνατότερα χάρη στα παιδιά που βρέθηκαν εκεί τους τρεις μήνες που διήρκεσε η έκθεση. Αποχαιρετούμε τον Γύζη με μια εικόνα σπάνια: μικρά παιδιά κάτω από το περίφημο «Κρυφό σχολειό» του ζωγράφου, να ζωγραφίζουν το δικό τους «Κρυφό σχολειό» στο πάτωμα του Μουσείου με χαρτιά και μαρκαδόρους. Συνέβη σε μια ξεχωριστή ξενάγηση από τον επιμελητή της έκθεσης Τάκη Μαυρωτά προκαλώντας διαφορετικές αντιδράσεις. Κάποιοι που βρέθηκαν εκεί μουρμούρισαν ότι απειλούνται η «τάξη» και η «ησυχία» του Μουσείου. Ολοι κατάλαβαν όμως ότι μόνο έτσι το έργο του Γύζη γίνεται προίκα για τις επόμενες γενιές.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
