Τζιν και τόνικ: Τα στέκια του βορρά

Τo Spiti του… Сталин (Στάλιν για όσους δεν γνωρίζουν την κυριλλική γραφή) στο Χαλάνδρι; Οχι, η αιθαλοµίχλη που έχει σκεπάσει το τελευταίο διάστηµα την πρωτεύουσα δεν χτύπησε τις Τζιν και Τόνικ στο κεφάλι. Απλώς κάτι τις έσπρωξε – µάλλον η µόνιµη, έντονη µυρωδιά ξύλου που αποτελεί τη νέα εσάνς της Αθήνας και παραπέµπει σε βουνά – να κινηθούν αυτή τη φορά πιο βόρεια για να απολαύσουν τα ποτά τους.

Στο Spiti

Να ’µαστε, λοιπόν, µια Παρασκευή βράδυ στο πολύβουο Χαλάνδρι και κάνουµε µια πρώτη στάση στο Spiti (Ανδρέα Παπανδρέου 9), ένα µπαρ που έχει γίνει στέκι της περιοχής. Χαρακτηριστικό του, ένα σκεπαστό αίθριο ανάµεσα σε κτίρια στο οποίο έχεις πρόσβαση από µια στοά που πρέπει να ξετρυπώσεις ανάµεσα σε εµπορικά καταστήµατα. Ντεκόρ από τραπέζια και καρέκλες mix ’n’ match ενώ κάπου στη µέση υπάρχει και ένας µεγάλος ξύλινος πάγκος τον οποίο µοιράζονται πολλές παρέες. Ο χώρος γεµάτος από 30 και κάτι κόσµο ο οποίος συζητά δυνατά – είναι τόση η οχλαγωγία, που από την πρώτη στιγµή καταλαβαίνεις ότι αν ήρθες να ακούσεις µουσική, µάλλον βρίσκεσαι στο… ακατάλληλο µέρος. Μέσα στον θόρυβο το αφτί σου µπορεί να πιάσει κοµµάτια techno µε ελαφρώς world-rock εναλλαγές.

Πάντως, για τον χαµό που επικρατούσε, οι σερβιτόρες ήταν γρήγορες και εξυπηρετικές. Ο κατάλογος που µας έδωσαν ήταν µακρύς και περιελάµβανε ποτά, ακόµη και από τα πιο µακρινά µέρη του κόσµου, όπως ρούµι Νικαράγουας ή ιαπωνικό ουίσκι (οι τιµές στα ποτά κυµαίνονταν από 6 ως 9 ευρώ, στο κρασί από 4,50 ως 6 ευρώ και στις µπίρες από 4,50 ως 5,50 ευρώ). Μεγάλη η λίστα και των κοκτέιλ (σε τιµές από 7 ως 10 ευρώ), τα οποία φάνηκε να έχουν πολλούς οπαδούς. Ετσι και εµείς αποφασίσαµε να διαλέξουµε το κοκτέιλ-µονοπάτι. Η Τόνικ ψήφισε ένα κοκτέιλ Mata Hari – γιατί άραγε; – µε ισπανικό µπράντι, βερµούτ Carpano Classico, µαύρο τσάι, χυµό λεµονιού, χυµό ροδιού και σιρόπι ζάχαρης. Η Τζιν, πάλι, επέλεξε, έπειτα από παρότρυνση της κοπέλας του σέρβις, ένα κοκτέιλ Starlight (έτσι, για να λάµψει η βραδιά) το οποίο περιείχε τζιν, αχλάδι, κόκκινο πιπέρι, µαύρη ζάχαρη, µαστίχα και λεµόνι. Τα ποτά δεν άργησαν να έρθουν και µε το που τα γευθήκαµε καταλήξαµε ότι το πιο ενδιαφέρον σε αυτά ήταν το ντεκόρ τού Mata Hari: µέσα στο ποτήρι µε το µπορντοκόκκινο υγρό έπλεαν δύο µικρά αποξηραµένα τριανταφυλλάκια που έδιναν µια πολύ ωραία νότα. Κατά τα άλλα, το περιεχόµενο των ποτηριών ήταν µάλλον αδιάφορο (κυρίως στο Starlight στο οποίο η γεύση έλαµψε τελικώς διά της απουσίας της). Καθώς το µπαρ άρχισε να γεµίζει ασφυκτικά, αποφασίσαµε να φύγουµε και µετακινηθήκαµε προς την πλατεία του Αγίου Νικολάου στο Χαλάνδρι για να πιούµε ένα ποτό και σε ένα άλλο στέκι της περιοχής που κάνει πάταγο: το Сталин (Αγίου Νικολάου 2).

Στο Сталин

Βρίσκεται πίσω από την εκκλησία, δίπλα στο Petite Fleur και σε πολλά εστιατόρια που προσελκύουν κόσµο τα τελευταία χρόνια. Φιλοσοφία του, από τον κατάλογο που µοιάζει µε πρωτοσέλιδο ρωσικής εφηµερίδας µε κεντρική εικονογράφηση τον σοβιετικό ηγέτη, ως το εµφανές µπετόν, τα καφάσια-ράφια για τα ποτά και τα τσίγκινα βαρέλια που φιλοξενούν εντός τους τούς νιπτήρες στις τουαλέτες, θα πίστευε κάποιος ότι είναι η αποδόµηση του φανταχτερού. Σίγουρα, βέβαια, οι θαµώνες – µε µέσο όρο ηλικίας τα 30 παρά (πολύ) κάτι – δεν ήταν χαρακτηριστικές κοµµουνιστικές φιγούρες: το µέρος έχει trendy και ωραίο (κυρίως για τα µάτια των κοριτσιών) κόσµο και µάλιστα πολύ κόσµο, τον οποίο απολαµβάνεις να βλέπεις υπό τους ήχους καινούργιου και παλιού ροκ.

Πάντως, κοιτώντας τον κατάλογο, καταλήξαµε στο ότι οι τιµές του είναι πράγµατι κοµµουνιστικές: οι µπίρες στα 3 ως 5 ευρώ, το κρασί στα 4 ευρώ, τα ποτά στα 5,50 ευρώ και τα κοκτέιλ στα 7,50 ευρώ. Αποφασίσαµε να συνεχίσουµε µε… κοκτέιλ: η Τόνικ διάλεξε το Сталин µε βάση τον χυµό µανταρινιού και τη βότκα, ενώ η Τζιν παράγγειλε ένα South Drive µε µανταρίνι (φρούτο-σήµα κατατεθέν της περιόδου) το οποίο περιείχε επίσης τζιν, χυµό λεµονιού και ζάχαρη. Τα κοκτέιλ µας έφθασαν γρήγορα µπροστά στην µπάρα όπου καθόµασταν, αλλά η ταχύτητα των εξυπηρετικότατων παιδιών πίσω από το µπαρ δεν µεταφράστηκε και σε φοβερή ποιότητα: µε την πρώτη γουλιά καταλήξαµε αµφότερες στο συµπέρασµα ότι αυτό που πίναµε ήταν αξιοπρεπές, αλλά όχι ιδιαίτερο. Σίγουρα, πάντως, ευφρανθήκαµε από την ωραία ατµόσφαιρα και καθώς η ώρα είχε περάσει, ζαλισµένες (µην πάει ο νους σας στο κακό, από το σύννεφο καπνού της Αθήνας εννοούµε) πήραµε τον δρόµο του γυρισµού.

Συµπέρασµα: Οι νέες περιπέτειες των Τζιν και Τόνικ σε πιο βόρεια ληµέρια ήταν ενδιαφέρουσες (σίγουρα, όµως, εχθρός του καλού είναι το καλύτερο). Γι’ αυτό και το δίδυµο δεν θα είχε αντίρρηση να επανακάµψει, ιδιαιτέρως στο Сталин.