Ότι πολλά δεν πάνε καλά στη χώρα μας το γνωρίζουμε πλέον όλοι. Οτι οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις φέρουν ευθύνη μεγίστη γι’ αυτή την κατάσταση επίσης το γνωρίζουμε όλοι.
Αλλά από αυτό το σημείο μέχρι να περπατούν όλα τα ζόμπι καταμεσήμερο στον δρόμο υπάρχει απόσταση μεγάλη. Και όμως η τρίχρονη οικονομική κρίση νομιμοποίησε και επανέφερε στο προσκήνιο τις σκοτεινότερες των δυνάμεων.
Όλη αυτή η ανεμπόδιστη, σχεδόν καθημερινή, παρέλαση των νοσταλγών της χούντας των συνταγματαρχών, των κατά δήλωσή τους εχθρών της Δημοκρατίας, συνιστά ίσως τη χειρότερη εξέλιξη της παρούσης περιόδου.
Η δράση των ακροδεξιών ταγμάτων εφόδου, τα γιουρούσια κατά των μεταναστών στις γειτονιές της Αθήνας, η υποκατάσταση των αρχών στα πανηγύρια, οι παρελάσεις σε εμφυλιοπολεμικές συνάξεις, αλλά και οι προκλητικές δηλώσεις κατά του Κοινοβουλίου που τους στεγάζει, δεν μπορούν να προσπερνώνται ελαφρά τη καρδία.
Οι συγκεκριμένες ομάδες και τα πρόσωπα που τις ορίζουν διακρίνονται για την πίστη τους στον ολοκληρωτισμό, έχουν δεδηλωμένες αντιδημοκρατικές πεποιθήσεις, το Κοινοβούλιο γι’ αυτούς αποτελεί εφαλτήριο για τα άνομα σχέδιά τους, αν οι συνθήκες τους ευνοήσουν δεν θα διστάσουν να καταλύσουν τη Δημοκρατία και να επιβάλουν ανελεύθερο καθεστώς βίας και υποταγής των πάντων.
Η δράση και η στάση τους, η ρητορεία και οι μέθοδοι είναι ίδιες με εκείνες που εφήρμοσε το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα του Χίτλερ στη Γερμανία στα χρόνια του μεσοπολέμου, με τις γνωστές συνέπειες για όλους.
Ας το γνωρίζουν λοιπόν όσοι χαριεντίζονται μαζί τους και αφελώς δικαιολογούν τη δράση τους. Η ανοχή δεν απέχει πολύ από τη συμμετοχή. Και επίσης ας θυμούνται ότι η Δημοκρατία όσο ανεκτική κι αν είναι, άλλο τόσο αυστηρή μπορεί να γίνει απέναντι σε όσους απεργάζονται ή ευνοούν την κατάλυσή της.
