Αυτή είναι μια εποχή ιδανική για το πνεύμα των ανήσυχων ανθρώπων . Γεμάτη από ερεθίσματα για να γράψει κανείς , να σηκώσει τις δημιουργικές του δυνάμεις και να μπει απέναντι από τα πράγματα και τους ανθρώπους . Οι σκέψεις παλεύουν ποια θα πρωτοπάρει το σχήμα μιας λέξης , μιας φράσης , ενός κειμένου . Συχνά κάποιες βυθίζονται στη λήθη ,καταδικασμένες ν’ αποσιωπήσουν για πάντα την αλήθεια τους , καθώς έρχονται άλλες πιο δυνατές να τις εκτοπίσουν και να διεκδικήσουν μία θέση στο χαρτί . Πρόκειται για έναν υπόκωφο πόλεμο , που διεξάγεται τις περισσότερες φορές στο υποσυνείδητο ,με τις μάχες του να μη γίνονται πάντοτε αντιληπτές .
Αυτό που προκαλεί ανησυχία κάποτε είναι το πόσο έντονα το συναίσθημα μπαίνει στην περιοχή των σκέψεων ,χωρίς καν τα τυπικά προσχήματα . Έχει μια καταλυτική δύναμη το συναίσθημα στις δύσκολες εποχές .Γίνεται μπροστάρης σε κάθε μορφή που γεννιέται μέσα στο μυαλό και σε κάθε λέξη που ξεφυτρώνει από το στόμα . Ακόμη και ο πιο συνετός άνθρωπος αγωνίζεται να μη λυγίσει στην επέλαση των συναισθημάτων του , ν’ αποδειχτεί άξιος του ονόματος και της παιδείας του . Νομοτελειακά βέβαια το συναίσθημα τρέχει πριν από τη λογική . Ωστόσο , στα σκληρά χρόνια η απόσταση μεγαλώνει .
Κι εδώ βρίσκεται η πρόκληση για τον ανήσυχο άνθρωπο : να επιταχύνει τη σκέψη του ώστε να προλάβει αυτά που νιώθει ∙ όχι να τα προσπεράσει , απλώς να τα συγκρατήσει και να τα ελέγξει . Να αφαιρέσει από αυτά το θόλωμα και να τα κατευθύνει στο δρόμο της δημιουργίας . Πέρα όμως από αυτό ,παραμένει κάτι αναμφισβήτητο : το πνεύμα βρίσκει αφορμές για να γυμναστεί . Αρχίζει και παρατηρεί σχολαστικότερα κάποια πράγματα που σκοπίμως άφηνε προηγουμένως να γλιστρούν , συγκρίνει , συσχετίζει , αναλύει και συνθέτει . Ακόμη και μέσα στη νύχτα , όταν τα όνειρα περικυκλώνουν το κορμί , παραμένει με κοκκινισμένα μάτια . Κι όταν περνά στο στάδιο της παραγωγής , τα αποτελέσματα εκπλήσσουν ακόμη και τον ίδιο το δημιουργό , καθώς αυτός αντιλαμβάνεται πως η ύπαρξή του έχει μεγαλύτερο ύψος από εκείνο που οι γαλήνιες εποχές του επέτρεπαν να φανταστεί .
Και γίνεται κατά κάποιο τρόπο αμείλικτος με αυτά που παρατηρεί , δε συγχωρεί τις αποκλίσεις από τον κανόνα της κοινής λογικής και της κοινής ευαισθησίας , δεν αναγνωρίζει κανένα άλλοθι στις απόπειρες ευθυγράμμισης των αμετάκλητα στρεβλωμένων πραγμάτων .
Για τον ανήσυχο άνθρωπο τα εμπόδια μιας ολόκληρης εποχής ή και μιας συγκυρίας είναι αληθινή ευλογία . Τότε αποκτά ταυτότητα , προσδιορίζεται μέσα στον όχλο , εκπέμπει μηνύματα στις κεραίες απελπισμένων συνανθρώπων του . Δημιουργεί για να πληγώσει , για να ενοχλήσει , για να κατηγορηθεί ως ρομαντικός . Ξέρει καλά πως η νοοτροπία των πολλών είναι ένα πεινασμένο ζώο που πρέπει να το ταΐζει με συνεχόμενες ενοχλήσεις για να το μερώσει και πως μπορεί τελικά να μην το κατορθώσει . Ξέρει πως η συντήρηση είναι σαν τα θεμέλια αντισεισμικής κατασκευής .
Πρέπει να’ ναι βιβλικός ο σεισμός που θα προκαλέσει με την παρέμβασή του για να δημιουργηθούν ρωγμές . Ωστόσο εκείνος πιάνει με θάρρος τις τεκτονικές πλάκες που κρύβονται σε κάθε ανθρώπινο μυαλό και τις ταρακουνάει δυνατά . Στο τέλος και μετά από πολλές δονήσεις, βλέπει να πέφτουν αραχνιασμένα κάστρα ιδεών , να γίνονται συντρίμμια οι αναστολές και οι αμφιβολίες , να μένουν άστεγοι οι συμβιβασμοί . Βλέπει τα σωστικά συνεργεία του εκάστοτε καθεστώτος να ψάχνουν για επιζώντες υποστηρικτές κάτω από τους τόνους της καινούργιας εποχής στη σκέψη ,αλλά τους επιζώντες να προτιμούν το βάρος της νέας τους ευθύνης και να διώχνουν από τα χείλη τη σφυρίχτρα που θα προδώσει την παρουσία τους .
Γιατί πλέον αντιλαμβάνονται πως ένας τέτοιος σεισμός είναι μια αφορμή για ανοικοδόμηση .
Τσιαχρής Κωνσταντίνος ,Εκπαιδευτικός
