Γ. Καφετζόπουλος: «Είμαστε άφραγκοι παντού»

Είναι η πρώτη φορά που ο Γιώργος Καφετζόπουλος παίζει στο θέατρο και…. μιλάει _αφού οι δύο προηγούμενες συμμετοχές του ήταν στις παραστάσεις του Δημήτρη Παπαϊωάννου «Μέσα» και «Πουθενά». Ερμηνεύει τον Τζέρι στην «Ιστορία του ζωολογικού κήπου» του Εντουαρντ Αλμπι, ή καλύτερα στο «The Zoo Story», όπως έχουν διατηρήσει τον πρωτότυπο τίτλο στο θέατρο Βeton 7 όπου παίζεται το έργο. Ο 27χρονος ηθοποιός κάνει ουσιαστικά φέτος το επίσημο ντεμπούτο του, τόσο με την πρώτη ταινία μεγάλου μήκους όπου πρωταγωνιστεί _«Τα κωλόπαιδα», όσο και με το θεατρικό, όπου παίζει. Απόφοιτος της δραματικής σχολής της Νέλλης Καρρά, η οποία και σκηνοθετεί την παράσταση, ο πρωτότοκος γιος του Αντώνη Καφετζόπουλου, μπαίνει στον χώρο, δίνοντας το πρώτο στίγμα μιας πορείας που δεν ακολουθεί την πεπατημένη….

«Δεν υπάρχει δουλειά κι ούτε είναι εύκολο να βρούμε», λέει, εξηγώντας την ανάγκη του για θέατρο: «Είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε πολλά πράγματα, κάποια χάλια κι άλλα, ελπίζω, καλύτερα, ώστε να δώσουμε κι εμείς το δικό μας παρών. Ξέρω όμως πόσο δύσκολα είναι πλέον όλα». Η επιλογή αυτής της Ιστορίας του Αλμπι έχει την αφετηρία της στη σχολή του, αφού εκεί, μαζί με τον φίλο και συμμαθητή του Μάνο Στεφανάκη την είχαν επιλέξει στην πτυχιακή τους, στο πλαίσιο των σύγχρονων έργων. Τότε είχαν διαλέξει να ανταλλάσσουν τους ρόλους επί σκηνής _τώρα τους μοίρασαν ανάλογα και με τις ιδιοσυγκρασίες τους.

«Νομίζω ότι σε έργα όπως αυτό ο Αλμπι εξευτελίζει την κοινωνία. Ενδεχομένως ο περιθωριακός θα μπορούσε να είναι ακόμα και σπουδαίος συγγραφέας, αλλά η κοινωνία δεν του το επέτρεψε. Νομίζω ότι όλοι, εν δυνάμει, θα μπορούσαμε να κάνουμε πολλά, αλλά η κοινωνία μας χωρίζει. Ο Τσέρι και ο Πίτερ θα μπορούσαν να είναι και φίλοι….». Ο ίδιος άλλωστε πιστεύει ότι οι άλλοι μας φοράνε ταμπέλες και μας βάζουν σε ρόλους.

Με δεδομένη την οικειότητα που ανέπτυξε από μικρός με τον χώρο του θεάτρου και του κινηματογράφου, λόγω του πατέρα του, ο Γιώργος Καφετζόπουλος στράφηκε στην τεχνική, με στόχο την επαγγελματική προετοιμασία για να αντιμετωπίσει την οθόνη και το σανίδι. «Το πιο σημαντικό είναι να μαθαίνεις. Κι εγώ προσπαθώ να είμαι ανοιχτός σ΄αυτό. Να ψάχνω, να μαθαίνω, να ακούω… Απ΄τον πατέρα μου σίγουρα θα έχω πάρει πράγματα, αλλά ουδέποτε μου έκανε μάθημα. Παρατηρώντας τον μάθαινα και μαθαίνω. Κι ίσως αυτή η χαλαρότητα που έχει στην αντιμετώπιση των πραγμάτων να με έχει επηρεάσει κι εμένα…. Πιστεύω σ΄αυτή τη χαλαρή προσέγγιση. Γιατί στην Ελλάδα είναι περίεργα τα πράγματα και κυρίως στην τέχνη. Είμαστε άφραγκοι παντού. Εχουμε ηθοποιάρες που δεν μπορούσε να τους δούμε γιατί είναι άφραγκοι… Γι΄αυτό κι εγώ αφήνω τα πράγματα να παίρνουν τον δρόμο τους. Είμαι cool». Οσο για το ηχηρό του επώνυμο, μοιάζει να το έχει κι αυτό αντιμετωπίσει χαλαρά: «Έχει να κάνει με τους άλλους κι όχι με μένα. Οποιος είναι σοβαρός δεν ασχολείται μ΄αυτά τα πράγματα. Αλλά ποτέ δεν σκέφθηκα να το αλλάξω.….».

Μια τυχαία συνάντηση, ένα απόγευμα Κυριακής στο Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης: Ο Πίτερ είναι ένας επιτυχημένος εργαζόμενος οκογενειάρχης, αυτός που νομίζουμε ότι θα θέλαμε να είμαστε όλοι. Αντιθέτως, ο Τζέρι, είναι ο μοναχικός τύπος που ζει στο περιθώριο της κοινωνίας. Σε μια προσπάθεια επικοινωνίας, ο Τζέρι θα εισβάλει στον μικρόκοσμο του Πίτερ και η ως τότε ισορροπία θα κλονισθεί. Μαζί της θα καταρρεύσουν και τα τείχη που χωρίζουν τους κόσμους τους ενώ οι δύο τους, σαν ζώα, θα θελήσουν να υπερασπιστούν μέχρι θανάτου την ύπαρξή τους. Το πρώτο έργο του αμερικανού συγγραφέα, αν και γράφτηκε το 1958, μοιάζει εξαιρετικά σημερινό. Ενας χρόνο μετά παίχτηκε για πρώτη φορά στο Schiller Theater Werkstatt του Δυτικού Βερολίνου. Ακολούθησε η Αμερική, το1960στο Provincetown Playhouse. Το «The Zoo Story» είναι ένα μονόπρακτο που διερευνά την μοναξιά, τον κοινωνικό αποκλεισμό και την ανάγκη του ανθρώπου για επικοινωνία, σε έναν κόσμο που δίνει προτεραιότητα στην υλική υπόσταση του ανθρώπου. Το χαρακτήρισαν «κωμικό δράμα» με μαύρο χιούμορ και σασπένς: Παράλληλα είναι και μια τοιχογραφία της ανθρώπινης ψυχής, σε αναζήτηση ευτυχίας και ισοροπίας….

Μυρτώ Λοβέρδου