«Ένα σύννεφο μπήκε μπροστά μου. Δε βλέπω…» Κλασική φράση των μελλοντολόγων της υφηλίου, των τσαρλατάνων επαγγελματιών που προέβλεπαν ένα άγνωστο μέλλον σε ένα όμως πιο σταθερό από το σημερινό παρόν. Σήμερα ο τόπος έχει γεμίσει μελλοντολόγους. Κορεσμός! 300 ανεξάρτητοι επαγγελματίες έχουν έδρα στην οδό Αμαλίας, αλλά οι προγνώσεις τους είναι όλες ακριβώς αντίστροφες, καθότι προβλέπουν ένα αβέβαιο μέλλον σε ένα ασταθές, τρεμάμενο παρόν.
Ξαφνικά όλος ο πολιτικός κόσμος μας αγαπά. Αγαπά τους ψηφοφόρους του. Από ανιδιοτέλεια. Για να σώσει την Ελλάδα. Για την Ελλάδα τα κάνει όλα. Μα ποια είναι αυτή η Ελλάδα; Πολύφερνη νύφη; Αρχαία θεότητα; Όχι. Χώρα! Χώρα; Μάλιστα… Χώρα και δη χώρα που έχει τις πιο κρίσιμες εκλογές στη μεταπολιτευτική της ιστορία με ένα σίγουρο αποτέλεσμα που το ξέρουν από τώρα οι κατοικοεδρεύοντες μελλοντολόγοι της πολυτελούς έπαυλης στην οδό Αμαλίας: όποιος κάνει κόμμα τώρα που γυρίζει, θα βάλει τελεία στο δικομματισμό και κυβερνά. Πηγές κάνουν λόγο για πάρτυ που διοργανώνεται στα γραφεία του Περισσού για την πτώση των δύο μεγάλων κομμάτων.
Στην ερώτηση προς το κόμμα του κόκκινου χρώματος για το τι θα κάνει αν κυβερνήσει, απάντηση δεν έχει, διότι ξέρει εκ των προτέρων ότι δεν πρόκειται να κυβερνήσει ή καλύτερα: βαριέται να κυβερνήσει. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι πλέον σε όλα τα φυλλάδια που παρουσιάζεται η πολιτική του γραμμή πρέπει να σβηστεί η φράση: «Να νικηθεί ο δικομματισμός» για τους δύο απλούς λόγους: Πρώτον, τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα δεν συγκεντρώνουν μαζί ούτε καν το ποσοστό του νικητή του Dancing with the stars και δεύτερον δεν υφίσταται δικομματισμός, διότι το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό(;) Κίνημα έχει διασπαστεί σε 3-4 κόμματα. Κατά τα άλλα, έχει μπει ήδη κληρωτίδα για το ποιος θα καθίσει στην καρέκλα του Πρωθυπουργού.
Εναλλακτική λύση είναι και το παιχνίδι με τις μουσικές καρέκλες. Αφήνουμε προς το παρόν τη φαντασία και επιστρέφουμε στο θέμα που είχαμε αφήσει εκκρεμές. Το μέλλον της Ελλάδας. Συνήθως όλες οι προτάσεις έχουν αρχή, μέση και τέλος. Η συγκεκριμένη έχει μόνο τα δύο πρώτα και αυτό γιατί δεν υπάρχει προοπτική, τουλάχιστον με τα σημερινά δεδομένα.
Η Ελλάδα βρίσκεται σε συνεχή πτώση. Από Ονομαστική, πήγε Γενική: Γίνεται της Ελλάδας, μετά Αιτιατική:…την Ελλάδα και στο τέλος πήγε Κλητική: Α, ρε, Ελλάδα! Αυτή η κυλιόμενη πτώση, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι μόνοι που δικαιούνται να μιλάνε για το μέλλον του λαού, είναι αυτοί που το κατέστρεψαν, γιατί δεν ξέρουν ακριβώς πώς να το εξασφαλίσουν. Είναι πασιφανώς σουρεαλιστικό, μα παράλληλα και τόσο αληθινό, όσο η απόδοση του ειδώλου ενός ολοκαίνουριου καθρέφτη. Το θέατρο του παραλόγου, που εμείς του δώσαμε τροφή και άνθισε ως μορφή τέχνης στην σύγχρονη εποχή μας, έχει δώσει τη θέση του στο δράμα και την τραγωδία.
Ο χρόνος χάνει τη σημασία του. Οι χρόνοι χάνουν τη δική τους. Ένδοξοι Παρατατικός, Αόριστος και Υπερσυντέλικος, έχουν αντικατασταθεί από έναν αξιοθρήνητο αφηγηματικό Ενεστώτα. Ο Μέλλοντας είναι μόνο στιγμιαίος, σαν το καφέ του Λουμίδη και τείνει προς εξαφάνιση. Εξακολουθητικός δεν υπάρχει καν. Το μόνο που μπορεί να γίνει είναι στο τέλος όλων των παραπάνω προτάσεων να μπουν ερωτηματικά. Με αυτό τον τρόπο αλλάζει το ύφος του νοήματος. Γίνεται πιο αισιόδοξο για εμάς τους νέους, για το μέλλον των οποίων χύνονται άπλετα λίτρα μελανιού, δακτυλογραφούνται χιλιάδες αράδες δοκιμίων, παίρνονται εκατοντάδες συνεντεύξεις και γίνονται δεκάδες εκπομπές. Και δεν μελαγχολώ τόσο με την ιδέα του πώς θα διαμορφώσουμε το δικό μας μέλλον, αλλά με το ότι αυτό το μέλλον αποτελεί παράλληλα και το παρελθόν των παιδιών μας.
Έχουμε πλέον φτάσει στο σημείο να διαμορφώνουμε τη ζωή μας χωρίς πρόγραμμα. Πάμε στο άγνωστο με βάρκα κάποια ελπίδα, κοιτάζουμε μέσα σε μία από τις πολλές γυάλινες σφαίρες που μας κληροδότησαν οι νόμιμα εκλεγμένοι και ουσιαστικά απομονωμένοι στην πολιτική τους μοναξιά εκπρόσωποί μας. Αν, πάντως μου πρότειναν, να στοιχηματίσω στον αγώνα: παρόν – αβέβαιο μέλλον, θα έβαζα ενστικτωδώς και μόνο 2 χωρίς καν να συμβουλευτώ τη δελεαστική γυάλινη σφαίρα.
