Τον τελευταίο χρόνο η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας κατηγορούσε τις πρυτανικές αρχές ότι δεν θέλουν να εκλέξουν τα συμβούλια διοίκησης των πανεπιστημίων, και ότι «Εφαρμόζονται όλα τα άρθρα του νόμου. Οι Πρυτάνεις τον εφαρμόζουν μια χαρά εκτός από ένα σημείο: αυτό που αφορά στην εξουσία.» (Συνέντευξη Α. Διαμαντοπούλου στο ΣΚΑΙ 100,3, 13/12/2011, https://bit.ly/GJH4dg.)
Δυστυχώς όμως για το Ελληνικό Πανεπιστήμιο, δεν είναι μόνο οι Πρυτάνεις που κωλυσιεργούν, είναι και η ίδια ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας που εφαρμόζει το Νόμο α λα κάρτ! Συγκεκριμένα, αυθαίρετα δεν εφαρμόζει τις μεταβατικές διατάξεις για τους λέκτορες με θητεία, όπως εξηγώ παρακάτω. Με τον νεο Νόμο, οι λέκτορες δικαιούνται να ζητήσουν την εξέλιξή τους στην βαθμίδα του επίκουρου καθηγητή, πριν τη λήξη της θητείας τους, και δεν οριζεται ελάχιστη παραμονή στη βαθμίδα του λεκτορα.
Ακόμη είναι γνωστό ότι εξαιτίας της οικονομικής δυσπραγίας από την εκλογή ενός λέκτορα μέχρι το διορισμό του μεσολαβούν περίπου δύο χρόνια αναμονής. Πολλοί λέκτορες, τα χρόνια της αναμονής, εργάζονταν σε πανεπιστήμια ή ερευνητικά κέντρα της Ελλάδας, είτε του εξωτερικού, και έχουν σημαντικά ερευνητικά αποτελέσματα που τους επιτρέπουν να διεκδικήσουν την προαγωγή τους στη βαθμίδα του επίκουρου καθηγητή. Για το λόγο αυτό, αρκετοί λέκτορες με την ψήφιση του νέου νόμου ζητήσαμε άμεσα την εξέλιξή μας, με την ανοικτή διαδικασία του Νέου Νόμου, και με το ενδεχόμενο της οριστικής απόλυσης από το δημόσιο σε περίπτωση που δεν προαχθούμε.
Εφόσον ο νέος νόμος καταργεί τη βαθμίδα του λέκτορα, η βαθμίδα του επίκουρου καθηγητή είναι πλέον εισαγωγική, με θητεία, και χωρίς δυνατότητα μονιμοποίησης. Δεν είναι ότι απλώς οι λέκτορες βιάζονται να φύγουν από την βαθμίδα-φάντασμα, που ο νέος νόμος καταργει. Ούτε η μισθολογική διαφορά μεταξύ των δυο βαθμίδων είναι σημαντική. Η διαφορά είναι λειτουργική: οι επίκουροι καθηγητές μπορούν να επιβλέψουν διδακτορικούς φοιτητές, ενώ οι λέκτορες δεν μπορούν. Αντιλαμβάνεται ο καθένας ότι αυτή είναι μια ουσιαστική διαφορά για την αυτονομία ενός καθηγητή/ερευνητή, και την παραγωγή ερευνητικού έργου.
Ωστόσο, επειδή με βάση τον παλιό νόμο υπήρχε η ελάχιστη τριετής παραμονή στη βαθμίδα του λέκτορα, η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας δεν προχωρά στην προκήρυξη των θέσεων λεκτόρων που δεν έχουν συμπληρώσει τρία χρόνια υπηρεσίας. Πρέπει να σημειωθεί ότι η τριετής παραμονή στη βαθμίδα του λέκτορα ουδεποτε ήταν προσόν εκλογής στη βαθμίδα του επικουρου καθηγητή. Αντίθετα, ο επικουρος καθηγητής έπρεπε να έχει τουλάχιστον διετή αυτόνομη διδακτική ή ερευνητική προυπηρεσία με τον παλίο νόμο (και όχι τριετή).
Είναι λοιπόν σαφές ότι το Υπουργείο Παιδείας αυθαίρετα ερμηνεύει το νόμο, και παρακωλύει την προκήρυξη των θέσεων των λεκτόρων με τη λογική της επετηρίδας. Μια τέτοια λογική δεν προάγει την αριστεία και την ανταγωνιστικότητα του Ελληνικού πανεπιστημίου, και βάζει τις καριέρες εκατοντάδων λεκτόρων στο ψυγείο, αφού εκγλωβίζονται σε μια βαθμίδα που έχει καταργηθεί, και με το χρόνο αναμονής για διορισμό να μην προσμετράται στην ακαδημαϊκή εξέλιξη.
Βέβαια ο νομοθέτης δεν είχε καμία τέτοια πρόθεση, και δεν όρισε ελάχιστη παραμονή στην βαθμίδα του λέκτορα. Ελπίζω ότι ο νέος Υπουργός Παιδείας θα εφαρμόσει τον Νόμο στην περίπτωση των λεκτόρων με θητεία, και θα προκηρύξει άμεσα τις θέσεις τους.
* Ο Ι. Ν. Αθανασιάδης είναι λέκτορας στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών
