Ο κ. Βενιζέλος και το όλον ΠαΣοΚ

Το λευκό φόντο με μια πράσινη γραμμή που επέλεξε ως σκηνικό της πρώτης του παρουσίας ως ηγέτη του ΠαΣοΚ ο Ευ. Βενιζέλος, μαζί με τη «συγγνώμη» που για ακόμη μία φορά ζήτησε από τους πολίτες, αποτελεί μια πρώτη ένδειξη για το πώς θα διαχειριστεί την ηγεσία του κόμματός του. Οι απαντήσεις όμως που έδωσε στην πρώτη του συνέντευξη έδειξαν ότι η νέα σελίδα που θέλει για το ΠαΣοΚ ο κ. Βενιζέλος κάθε άλλο παρά λευκή είναι. Το νέο ΠαΣοΚ, όπως είπε, είναι πάντα το ίδιο ΠαΣοΚ που ανανεώνεται, σέβεται τον εαυτό του και τη σχέση του με τον πολίτη. Είναι μια μεγάλη αγκαλιά και δεν περισσεύει κανείς…

Με λίγα λόγια επανήλθε σε μια προσφιλή του ρήση, χωρίς να την εκστομίσει ρητά, ότι πιστεύει, θέλει μαζί του το όλον ΠαΣοΚ. Μόνο που το όλον ΠαΣοΚ δεν υφίσταται πλέον. Και ως μηχανισμός, οι φυγόκεντρες τάσεις και η απογοήτευση είναι ορατές διά γυμνού οφθαλμού και στην κοινωνία, που του έχει γυρίσει την πλάτη. Αναμφισβήτητα ευφυής, ο κ. Βενιζέλος δεν μπορεί να μη συνειδητοποιεί ότι μια τομή, μια ρήξη με το πασοκικό παρελθόν είναι αναγκαία προϋπόθεση ανασύνταξης και επιβίωσης. Οχι βέβαια στα λόγια αλλά στην πράξη. Πρόσωπα και πρακτικές που ευδοκίμησαν στο εύφορο κλίμα του λαϊκισμού και της άλωσης του κράτους, υπό την ανοχή και τη θαλπωρή της πασοκικής ηγεσίας πρέπει να αποτελέσουν οριστικά και αμετάκλητα παρελθόν. Δεν μπορεί η όποια νέα σελίδα του ΠαΣοΚ να γραφτεί από τα ίδια πρόσωπα που γαλουχήθηκαν στον κομματικό σωλήνα, δεν δούλεψαν ποτέ στη ζωή τους και το μόνο για το οποίο διακρίθηκαν είναι η επάρκεια των σιελογόνων αδένων τους.

Δεν γίνεται να διεκδικείς την ψήφο των πολιτών με κεντρικό αίτημα τη μεταρρύθμιση του κράτους και της οικονομίας και να μην έχεις προηγουμένως προχωρήσει στη ριζική μεταρρύθμιση του κόμματός σου. Γιατί να σε εμπιστευθούν οι πολίτες για το μεγάλο στοίχημα, όταν δεν μπορείς να το κάνεις πράξη στον κομματικό μικρόκοσμο, που φέρει άλλωστε και τη συντριπτική ευθύνη για το σημερινό αδιέξοδο; Αλλωστε, αν κάτι είναι ξεκάθαρο σήμερα, είναι ότι υπάρχει μιας σαφής αναντιστοιχία μεταξύ του σημερινού πολιτικού προσωπικού του ΠαΣοΚ και της ανάγκης για μια συνεπή μεταρρυθμιστική πολιτική. Κι αυτή η πολιτική δεν υπηρετείται επίσης με «μοναρχικές» αντιλήψεις διακυβέρνησης, όση εμπιστοσύνη κι αν έχεις στις ικανότητές σου. Χρειάζεται μια συλλογική συνεκτική ηγετική ομάδα, περισσότερο τεχνοκρατικές και λιγότερο βερμπαλιστικές προγραμματικές επεξεργασίες, αλλά και νέα οργανωτικά σχήματα που θα ανταποκρίνονται στις σημερινές ανάγκες και απαιτήσεις της κοινωνίας. Τα κόμματα-ρουσφετολογικοί μηχανισμοί εξεμέτρησαν το ζην, οι πολιτικοί ως τοπάρχες και φεουδάρχες ή ως διάττοντες τηλεοπτικοί αστέρες ευτυχώς μας τελειώνουν.

Το ΠαΣοΚ κουβαλάει πράγματι μια θετική κληρονομιά, ότι κατάφερε και ενοποίησε τη μεγάλη κεντροαριστερή παράταξη. Κουβαλάει όμως και μια βαριά αρνητική κληρονομιά κομματοκρατίας, λαϊκισμού και πολιτικής αφερεγγυότητας. Το έργο του κ. Βενιζέλου προφανώς δεν θα είναι εύκολο. Τις ικανότητες φαίνεται ότι τις έχει. Το ερώτημα είναι αν θα μπορέσει να υπερβεί και τις δικές του και τις πασοκικές παθογένειες, για να γυρίσει πράγματι σελίδα.