Γιάννης Αγγελάκας: Αν ήμουν 25 χρονών, θα την κοπανούσα

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Τραγουδιστής, μουσικός, ποιητής, από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 με τις Τρύπες αλλά και με τη μετέπειτα πορεία του, ο Γιάννης Αγγελάκας έχει δημιουργήσει ένα προσωπικό στυλ – όχι μόνο μουσικό – το οποίο είτε αποδέχεσαι είτε απορρίπτεις: μέσος δρόμος δεν υπάρχει.

Αυτή την περίοδο βρίσκεται στο στούντιο για την ηχογράφηση του νέου του υλικού. «Θα δούμε πότε θα είναι έτοιμο. Θα το ακούσω πρώτα και βλέπουμε… Αλλωστε η σχέση μου με τον χρόνο ήταν πάντοτε γραμμική» λέει, ενώ δεν κρύβει την ικανοποίησή του για τη δισκογραφική εταιρεία Αlltogethernow, την οποία ίδρυσε στα μέσα της περασμένης δεκαετίας: «Το όνειρό μου ήταν να την κάνω προτού καταρρεύσει η δισκογραφία. Με ενδιέφερε να φτιάξω μια εταιρεία για λόγους αυτοσεβασμού και ελευθερίας. Να προβάλλω και να προτείνω την οποιαδήποτε αισθητική έχω… Από μικρός άλλωστε είχα μια δίψα για αυτονομία. Είμαι ευτυχισμένος. Σε μια εποχή σαν και αυτήν πρέπει να κάνεις το όνειρό σου πραγματικότητα. Πολλοί λένε ότι η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Μήπως τελικά αυτό ήταν και μια παγίδα; Μήπως το να ονειρεύεσαι και να κατεβάσεις τα όνειρά σου στη Γη, όλα αυτά δηλαδή που διαμορφώνουν την τέχνη του ανέφικτου, είναι περισσότερο αναγκαιότητα από ποτέ;».

Αυτό που αναμένει πλέον είναι η ανατολή ενός… άλλου ήλιου. «Η Ελλάδα είναι περιπετειώδης χώρα» σχολιάζει χαμογελώντας. «Πάντοτε είχε ενδιαφέρον ο τρόπος που ζούσαμε σε αυτή τη σουρεαλιστική χώρα, από τη δεκαετία του ’80 ως σήμερα. Από τις δήθεν «καλές» μέρες ως την κρίση. Κάθε μέρα στην Ελλάδα είναι και μια έκπληξη. Τι θα ακούσεις, τι θα δεις… Εχει τη γοητεία του. Σήμερα όμως το πράγμα έχει… κρεσεντάρει και ο κόσμος είναι μετέωρος. Αντικειμενικά αυτή την εποχή οι μύθοι είναι ώριμοι να πέσουν».

«Ο κόσμος είναι φοβισμένος και παραπλανημένος» λέει ο Γιάννης Αγγελάκας. «Θα μπορούσε να καταρρεύσει ο μύθος της καλοπέρασης, της ηλιθιότητας, της λογικής «ο καθένας για την πάρτη του»: η μεταμόρφωση της κοινωνίας από τη δεκαετία του ’80 ως σήμερα ήταν τραγική. Ενα τσούρμο από απατεώνες και ηλίθιους, ανθρώπους που νόμιζαν ότι είχαν βρει τον Παράδεισο. Τα πράγματα δείχνουν ότι όλα ήταν πολύ λάθος. Κανονικά θα έπρεπε να είχαν δύσει όλοι αυτοί οι πράσινοι, γλοιώδεις ήλιοι του ΠαΣοΚ. Αραγε θα ανατείλει ποτέ κανένας ήλιος συνείδησης και κοινωνικότητας;».

Επισημαίνει πάντως ότι κρατά μικρό καλάθι ως προς τις εξελίξεις. «Πέφτουν τώρα στο τραπέζι λέξεις και έννοιες όπως «αλλελεγγύη». Τι ισχύει όμως στην πραγματικότητα; Εχουμε ανοιχτεί στους συνανθρώπους μας; Εχουμε καταλάβει ότι όλοι μαζί έχουμε δύναμη; Δεν θα με ξαφνιάσει καθόλου το να γίνουν οι εκλογές και μετά να ζήσουμε μια από τα ίδια… Από την άλλη, νιώθω αισιόδοξος. Αν υπάρχει κάποια ελπίδα είναι ότι οι νέοι αυτόν τον καιρό, τα παιδιά που μεγαλώνουν σε μια τόσο τραγική στιγμή της σύγχρονης ιστορίας μας, ίσως διαμορφώσουν ένα άλλο ήθος».

Μόνο που πολλοί από τους νέους κάνουν προσπάθειες να φύγουν έξω. «Η φυγή δεν είναι κάτι αρνητικό ή θετικό. Ποιος ήθελε να αφήσει το χωριό του τη δεκαετία του ’50 και να πάει μετανάστης και να ζήσει μια ολόκληρη ζωή με το αίσθημα της χαμένης πατρίδας; Κανείς δεν θέλει να φύγει. Οταν όμως οι συνθήκες οδηγούν προς τα ‘κεί, τι να κάνεις; Σκέφτομαι ότι, αν ήμουν 25 χρονών, θα ήθελα να την κοπανήσω. Εδώ το σκεφτόμαστε τώρα…».

Προς το παρόν ο Γιάννης Αγγελάκας, παράλληλα με τις ηχογραφήσεις, περιοδεύει με τους μουσικούς του – τον Ντίνο Σαδίκη στον μπαγλαμά, το νέο μέλος του σχήματος Χρήστο Χαρμπίλα στα ηλεκτρονικά, τον Τίτο Καργιωτάκη στην κονσόλα του ήχου και τον Στάθη Αραμπατζή στην κιθάρα. Οπως λέει, σε εποχή μεγάλης κρίσης τα τραγούδια παίζουν σημαντικό ρόλο: «Διαμορφώνουν αντιλήψεις. Οπως τα γνήσια λαϊκά τραγούδια που κρατούσαν την κοινωνία περισσότερο ζωντανή. Από ένα διάστημα και μετά άλλαξε όμως η μουσική, όπως άλλαξε και η κοινωνία. Αντανακλούσε έναν κόσμο περισσότερο «ελαφρύ», που δεν νοιαζόταν… Μια κοινωνία που γύριζε γύρω γύρω από τον εαυτό της, με καλλιτέχνες που γύριζαν γύρω γύρω από τον εαυτό τους. Με τραγούδια που ήταν δήθεν λαϊκά… Κάθε εποχή έχει τη μουσική που της αξίζει, όπως και κάθε κοινωνία έχει τους πολιτικούς που της αξίζουν».

πότε και που:
Στις 23 και 24/3, στο Fuzz Club (Πατριάρχου Ιωακείμ 1, Ταύρος, τηλ. 210 3450.817). Θα ακολουθήσουν συναυλίες στις 31/3 στην Πάτρα (Ακτή Δυμαίων 53, τηλ. 2610 312.979) και στις 6/4 στη Θεσσαλονίκη, στο Block 33 (26ης Οκτωβρίου 33, τηλ. 2310 533.533)