Το επταήμερο του Διόδωρου

Στιγμιότυπο από τη διαδικασία ολοκλήρωσης του PSI

Είναι σπουδαίο να αισθάνεσαι ότι χρωστάς 10.000 ευρώ λιγότερα, στην πιστωτική σου κάρτα ή στην τράπεζα για το στεγαστικό σου ή στην Εφορία ή στη ΔΕΗ για την έκτακτη εισφορά – αισθάνομαι σπουδαία, λοιπόν: το περίφημο Ψ πήγε καλά, βγαίνουν από πάνω μας 100 δισεκατομμύρια ευρώ, κάπου 10.000 ευρώ για τον καθένα.

Εκατό δισεκατομμύρια ευρώ είναι μυθικός αριθμός, αστρονομικός• τόσα πρέπει να είναι τα άστρα του γαλαξία μας ή οι κόκκοι της άμμου στις παραλίες του πλανήτη μας. Τα 370 δισεκατομμύρια που χρωστούσαμε προτού εξαερωθούν τα 100 είναι αστρονομικότατος και τα 270 που οφείλουμε ακόμα είναι αστρονομικότερος, αλλά αστρονομικρότερος πάντως.

* Ανακουφίστηκα, ημερολόγιό μου• ήταν ό,τι σπουδαιότερο έχει γίνει στη χώρα από το 2004, έτος Ολυμπιακών Αγώνων και κατάκτησης του Euro – του ποδοσφαιρικού εννοώ. Ολοι οι ξένοι άλλωστε παραληρούν – είναι η μεγαλύτερη αναδιάρθρωση χρέους που έχει γίνει ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας, γράφουν και ξαναγράφουν οι εφημερίδες. Οπως και η χρεοκοπία μας θα ήταν η μεγαλύτερη στην ιστορία της ανθρωπότητας, αν το PSI-Ψ δεν είχε πάει καλά.

Μας έσωσαν οι σύμμαχοι στην Ενωση, πρέπει να το αναγνωρίσουμε. Φυσικά, ελληνική χρεοκοπία θα την πλήρωναν ακριβά και αυτοί, όχι τόσο όσο εμείς όμως. Μπορεί το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα να είναι κακό και άθλιο, μπορεί να έχει υπέρογκα κέρδη που καμιά σχέση δεν έχουν με τη συμμετοχή του στην παραγωγή πλούτου, μπορεί αν στην Ευρώπη υπήρχαν αριστερές κυβερνήσεις τα πράγματα να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά, και καλύτερα για μας, αλλά δεν είναι στις δυνάμεις μας να αλλάξουμε τους όρους με τους οποίους κινούνται τα κεφάλαια στον πλανήτη μας ούτε να επιβάλουμε στις ευρωπαϊκές χώρες τι κυβερνήσεις θα έχουν.

Μπορεί σε θεωρητικό-ακαδημαϊκό αλλά και σε πολιτικό επίπεδο να υπήρχαν καλύτερες λύσεις. Αλλά η αναμέτρηση που πρότειναν διάφοροι και την ονόμαζαν «πλήρη διαγραφή του χρέους» ήταν απλώς ανοησία. Μόνο μέσα στη χώρα μας έχει πέραση το «Δεν Πληρώνω» – στις διεθνείς σχέσεις, όταν δεν πληρώνεις δεν έχεις στον ήλιο μοίρα. Ή μάλλον έχεις τη μοίρα της Κούβας, της Αργεντινής, της Σερβίας μετά τον κοσσυφοπεδικό πόλεμο: σε απομονώνουν.

Εμείς ανεχόμαστε ακραίες συμπεριφορές αλλά αποτελούμε εξαίρεση ως προς αυτό – θλιβερή δυστυχώς εξαίρεση χώρας όπου γίνεται ανεκτό τα μικρά, προσωπικά ή συλλογικά, συμφέροντα να τοποθετούνται πάνω από το δημόσιο συμφέρον και να χειροκροτούνται οι εγωιστές αγωνιστές. Οποιος δηλώσει ότι αγωνίζεται γίνεται αμέσως σεβαστός, και ας είναι καταστροφική για πολλούς άλλους ή και για το σύνολο η αγωνιστικότητά του.

* Παράδειγμα τα ασφαλιστικά ταμεία που δεν δέχθηκαν να υπαχθούν στο PSI-Ψ, για παράδειγμα. Τι παρίσταναν οι κατσαπλιάδες αγωνιστές που τα διοικούν και ψήφισαν όχι; Ηθελαν να μην πετύχει το Ψ, να χρεοκοπήσει η χώρα; Και τι θα γίνονταν οι συνταξιούχοι; Αντικαπιταλιστική-αντιπαγκοσμιευτική επίδειξη έκαναν, πούλαγαν επανάσταση εξοφλώντας τα γραμμάτια προς το κόμμα που τους προώθησε και τους έκανε συνδικαλιστικούς εκπρόσωπους στη διοίκηση του Ταμείου.

Μου φαίνεται χειρότερη και από την ιστορία των «δομημένων ομολόγων» αυτή η άρνηση• τότε είχαμε να κάνουμε με κλέφτες, στελέχη του κομματικού μηχανισμού της ΝΔ. Πού θα πήγαιναν τα κλεμμένα όλοι το καταλαβαίνουμε – αλλά τα κλεμμένα, όσες δεκάδες εκατομμύρια και αν ήσαν, δεν θα κατέστρεφαν τη χώρα και τα ίδια τα Ταμεία. Δεν τα κατάφεραν οι επαναστάτες συνδικαλιστές, βρέθηκαν τα ξένα ασφαλιστικά ταμεία να δεχθούν τις απώλειες που δεν δέχονταν τα δικά μας, τα οποία τόσα χρόνια από τα δανεικά που τους δίνει το κράτος επιβιώνουν. Ετσι ξεπεράστηκε το όριο συμμετοχής στο Ψ που εξασφάλισε τη μη χρεοκοπία. Αλλά είναι χαρακτηριστική η συμπεριφορά των ελληνικών Ταμείων της κυρίαρχης ιδεολογίας στη χώρα μας: αντιπαράθεση ως την εξόντωση του αντιπάλου, έστω και αν αυτό είναι εξόντωση όλων. Αποθανέτω μετά των ομοφύλων.

* Αλλά μπορεί και να μην είναι έτσι, μπορεί και οι διορισμένοι από τους υπουργούς στις διοικήσεις των Ταμείων και όχι από τα συνδικάτα να καταψήφισαν τη συμμετοχή στο Ψ. Διότι και η διαπρεπής επιστήμων κυρία Γεωργαντά που θέλει «να κρεμάσει στο Σύνταγμα» τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου για παραποίηση των στοιχείων που έφθασαν το έλλειμμα του 2009 στο 15,6 από τον ίδιο είχε διοριστεί – τη υποδείξει κάποιων πασόκων συντρόφων, σίγουρα.

Επρεπε να δείξει «πατριωτισμό» ο πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέας Γεωργίου και να συμμαζέψει τα στοιχεία, υποστήριξε – να συνεχίσει την ένδοξη παράδοση των Greek Statistics, δηλαδή. Οπως και οι υπόλοιπες ένδοξες παραδόσεις του έθνους. Και η μεν κυρία Γεωργαντά έχει το δικαίωμα να υποστηρίζει ό,τι θέλει, τόσοι και τόσοι γεμίζουν με συνωμοσιολογικές ανοησίες το Διαδίκτυο – γιατί όμως Δικαιοσύνη και Βουλή ασχολούνται με τα λεγόμενά της αφού η Eurostat έχει δηλώσει πως όλα είναι εντάξει, πως ο υπολογισμός του χρέους έγινε με βάση τις προδιαγραφές της;

Γιατί στη χώρα μας δεν υπάρχει έλεος: όλα τα μέσα είναι θεμιτά προκειμένου να κάνεις κακό στον πολιτικό αντίπαλο.

Βγήκαν και τα στοιχεία για την ανεργία του Δεκεμβρίου 2011, παρά κάτι 21%. Εντυπωσιακοί οι τίτλοι «Εκρηξη της ανεργίας 21%» – αλλά τον Νοέμβριο η ανεργία ήταν 20,5%. Ηδη και τότε είχαν γραφεί οι ίδιοι τίτλοι, «Εκρηξη της ανεργίας 21%», για λόγους στρογγυλοποίησης, θεμιτούς. Αλλά η είδηση είναι ότι η ανεργία αυξήθηκε μόλις 0,4% από Νοέμβριο σε Δεκέμβριο, ενώ από Οκτώβριο σε Νοέμβριο είχε αυξηθεί 2,5% και πέρυσι, από Νοέμβριο σε Δεκέμβριο είχε αυξηθεί κατά 1% – η είδηση λοιπόν είναι «σταθεροποιήθηκε η ανεργία τον Δεκέμβριο» ή έστω «μικρή αύξηση της ανεργίας».

Μακάρι όχι αλλά μπορεί τον Ιανουάριο να εκτιναχθεί ξανά – θα έχουν βοηθήσει και οι καταστροφολογικοί τίτλοι, όπως βοηθούν οι διαδηλώσεις και η συνεχιζόμενη έρπουσα εξέγερση να χειροτερεύουν την ύφεση. Το πρώτο δίμηνο του 2012 μειώθηκαν κατά 7% οι αφίξεις τουριστών και από τη Γερμανία έρχονται τα κακά μαντάτα ότι οι θερινές κρατήσεις είναι μειωμένες κατά 30%. Αν έτσι μείνουν τα πράγματα ως το καλοκαίρι, αυτό σημαίνει, σύμφωνα με τον ΣΕΤΕ, 700.000 τουρίστες λιγότερους, δηλαδή 450 εκατ. λιγότερα έσοδα και 20.000 θέσεις απασχόλησης λιγότερες.

Και μετά θα φωνάζουν διάφοροι ευφυείς, γνωστοί, «χωρίς ανάπτυξη δεν γίνεται τίποτα, δεν σώζει τη χώρα η λιτότητα».

* Κάθε τόσο επίσης διαβάζουμε σε τίτλους «νέα σφαγή των συνταξιούχων, νέα σφαγή των υπαλλήλων». Γράφεται πρώτη φορά όταν ανακοινώνεται το μέτρο, γράφεται δεύτερη φορά όταν κατατίθεται στη Βουλή το σχετικό νομοσχέδιο, όταν ψηφίζεται, όταν εκδίδονται οι σχετικές υπουργικές αποφάσεις, όταν στέλνονται οι εγκύκλιοι – η ίδια είδηση ανακυκλώνεται πέντε-έξι φορές. Τουλάχιστον στην τηλεόραση βάζουν στα παλιά βίντεο που συνοδεύουν επαναλαμβανόμενα ρεπορτάζ «εικόνες αρχείου». Δεν θα έπρεπε και οι εφημερίδες να γράφουν «ρεπορτάζ αρχείου» ή τουλάχιστον «τίτλος αρχείου»;

Είναι τόσο σπουδαία και μεγάλη η ημέρα της επιτυχίας του Ψ, που μάθαμε πως είμαστε ακόμα ζωντανοί, ώστε ούτε καν στενοχωριέμαι για τα χιόνια και τους ανέμους που μας ταλαιπωρούν συνέχεια εδώ ψηλά στη Δράκεια. Ακόμη και σήμερα, ημέρα γιορτινή, τα στοιχεία του καιρού δεν μας άφησαν να τη χαρούμε. Χιόνιζε συνέχεια, στα Χάνια και στο Χιονοδρομικό γίνεται χαμός, μου είπαν στο καφενείο. Τη νύχτα ο δυνατός Γρέγος έριξε τον εσωτερικό φράχτη της αυλής. Τον είδα το πρωί, αλλά με τέτοιον καιρό, δεν είχα το κουράγιο να βγω να τον σηκώσω. Μέσα στη ζέστα μου, γεμίζω τις σελίδες σου, ημερολόγιό μου.

Αλλά οι φράχτες διορθώνονται εύκολα – πώς θα διορθωθούν όμως τα κόμματα; Πώς θα αλλάξει το κράτος; Είπαν οι Γερμανοί να στείλουν δικούς τους εφοριακούς να συμβουλέψουν τους δικούς μας για την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, έγινε επανάσταση. «Δεν θα κατέβουμε, με τέτοιο κλίμα δεν θα είμαστε χρήσιμοι» δήλωσε ο πρόεδρος των γερμανών εφοριακών – ότι φοβούνταν και για τη σωματική ακεραιότητα αυτών που θα έρχονταν, από ευγένεια δεν το είπε.

Αλλά όσα χρήματα και αν μας χαρίσουν, ή τους αρπάξουμε, στα ίδια θα βρεθούμε μετά από λίγα χρόνια, ή και πολύ συντομότερα, αν δεν δούμε τι θα κάνουμε με την κατάστασή μας.

Οι εκλογές θα είναι μεγάλο τεστ• είμαι περίεργος τι θα υποσχεθούν τα κόμματα, κυρίως το ΠαΣοΚ: «αποκατάσταση των αδικιών», ήτοι όλοι να πάρουν κάτι αφού όλοι νιώθουν αδικημένοι, ή «αλλαγή των πάντων»; Τριάντα χρόνια μετά την εκφώνηση του συνθήματος από τον Ανδρέα Παπανδρέου, η ανάγκη της αλλαγής είναι περισσότερο έντονη από τότε. Μπορούν όμως να την κάνουν οι ίδιοι πολιτικοί, τα ίδια κόμματα, που είναι υπεύθυνα για την κατάσταση της χώρας; Τώρα που προσωρινά σωθήκαμε, είναι απόλυτη προτεραιότητα να συζητήσουμε για αυτά, ημερολόγιό μου.