Καταξιωμένος ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, ο Φρανσουά Κλιζέ, ο οποίος ανέλαβε τον δύσκολο ρόλο του Φιλίπ, εξηγεί στο «Βήμα» γιατί παίζοντας «με στερημένο το σώμα» βρέθηκε μπροστά στον προκλητικότερο ρόλο της κινηματογραφικής καριέρας του.
Περιμένατε αυτή την επιτυχία με τους «Αθικτους»;
«Οχι βέβαια. Αυτή η επιτυχία μάς ξεπερνά, μας ξεπέρασε. Στην αρχή πιστεύαμε ότι, αν η ταινία κατάφερνε να βγει αληθινή, βιωμένη, αν μπορούσε να γεννήσει αισθήματα, αν γινόταν με την καρδιά, ναι, ήταν πιθανόν να πάει καλά. Και εννοούσαμε να κόψει 2-3 εκατ. εισιτήρια. Ποτέ, μα ποτέ, δεν ήταν δυνατόν να φανταστούμε ότι θα ξεπερνούσε τα 20 εκατ.».
Πώς το εξηγείτε;
«Είναι μια ταινία που μας κάνει να γελάμε. Και αυτή την εποχή έχουμε ανάγκη από γέλιο. Η ζωή έχει γίνει τόσο δυσάρεστη. Εκτός όμως από το γέλιο, η ταινία καταπιάνεται με ένα θέμα-ταμπού, αυτό των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες, και το πάει λίγο παραπέρα. Ο ανάπηρος δεν είναι πια αυτός που λυπόμαστε αλλά εκείνος που έχει επιθυμίες, που είναι σαν κι εμάς. Δεν μπορεί να τρέξει, αλλά έχει μυαλό και καρδιά. Επιπλέον, στους «Αθικτους» βλέπουμε ότι μπορεί να συνυπάρχουν ένας ανάπηρος με έναν υγιή, ένας πολύ πλούσιος με έναν μαύρο φτωχό, ένας αριστοκράτης με έναν περιθωριακό, δύο αντίθετα στοιχεία, δύο άκρα. Και όλα αυτά με έναν τρόπο αστείο αλλά και βαθύ».
Ηταν πρόκληση να τον ερμηνεύσετε;
«Ναι, είναι αλήθεια ότι ήταν προκλητικό. Είμαι ένας ηθοποιός που συνήθως παίζει με το φυσικό του – δεν είμαι διανοούμενος. Μου αρέσει να ζω την κατάσταση με όλο μου το σώμα και να την ερμηνεύω σε αρμονία με αυτό που είναι ο χαρακτήρας που υποδύομαι. Και εδώ στερούμαι το σώμα μου, οπότε ήταν μια πρόκληση το να τα καταφέρω».
Πόσο δύσκολο ήταν, τελικά, να υποδυθείτε τον τετραπληγικό;
«Με την εμπειρία των ρόλων μου στο θέατρο και στον κινηματογράφο, αυτό που με ενδιαφέρει πια δεν είναι ο ρόλος αλλά η ταινία. Πιστεύω ότι το κοινό δεν έρχεται να δει πώς παίζει ένας ηθοποιός, έρχεται να δει μια ταινία. Τι να τον κάνεις τον εξαιρετικό ρόλο σε μια κακή ταινία;».
Γνωρίζατε την αληθινή ιστορία στην οποία βασίστηκε το σενάριο;
«Ναι, την ήξερα, γιατί είχα δει το ντοκυμαντέρ που είχε γίνει γι’ αυτόν που έπειτα από ένα ατύχημα έμεινε τετραπληγικός και ανέπτυξε μια προσωπική σχέση με τον άνθρωπο που τον βοηθούσε. Ολοι στη Γαλλία την είχαν ακουστά. Πήγαμε άλλωστε να τον συναντήσουμε στο Μαρόκο όπου ζει και μας είπε ότι θα καταλάβουμε τον ίδιο, την αλήθεια του και τη ζωή του αν κάνουμε μια αστεία ταινία. Το μεγαλείο της ψυχής του άλλωστε είναι αυτό: ότι και τώρα, σε αυτή την κατάσταση, παραμένει αστείος».
Πιστεύετε ότι μια ταινία όπως οι «Αθικτοι» δεν θα μπορούσε παρά να είναι γαλλική ή ευρωπαϊκή και όχι αμερικανική;
«Εχουμε ένα εξαιρετικό σύστημα εδώ στη Γαλλία καθώς ένα ποσοστό από τα εισιτήρια πηγαίνει για νέες παραγωγές. Επίσης θεωρώ πολύ σημαντικό ότι η τηλεόραση, τα ιδιωτικά κανάλια συμμετέχουν στις κινηματογραφικές παραγωγές και έτσι έχουν προτεραιότητα στην προβολή τους. Είμαστε ικανοί – και μιλάω ως Ευρωπαίος – να φτιάχνουμε ωραίες ταινίες με την ιστορία μας, την κληρονομιά μας, την κουλτούρα μας, ταινίες που οι Αμερικανοί θα χαίρονται να βλέπουν. Οι Αμερικανοί με τη βιομηχανία του σινεμά τους δεν μπορούν πάντα να κάνουν ταινίες όπως εμείς, δηλαδή ομαδικές, λιγότερο βιομηχανοποιημένες, με περισσότερο συναίσθημα, πιο εσωτερικές».
Τα εφετινά Οσκαρ σήμαναν μια επιστροφή στο ευρωπαϊκό σινεμά;
«Από τη μια ισχύει αυτό που λέτε, αλλά από την άλλη η ταινία που βραβεύθηκε, το «The Artist», είναι αμερικανική, με την έννοια ότι το θέμα της είναι για τον αμερικανικό κινηματογράφο. Δεν είναι γαλλική ταινία, παρά το γεγονός ότι όλοι οι συντελεστές είναι Γάλλοι. Μοιάζει σαν ριμέικ αμερικανικού φιλμ. Πιστεύω ότι θα έχουμε επιτυχία στην Αμερική όταν κάνουμε ταινίες στην Ευρώπη. Εχουμε ανάγκη από σκηνοθέτες Γάλλους, Ισπανούς, Γερμανούς, Ιταλούς, Ελληνες, Πορτογάλους… Αν συγκεντρώναμε όλους τους Ευρωπαίους μαζί, θα κερδίζαμε την Αμερική».
Αγαπάτε τον αμερικανικό κινηματογράφο;
«Λάτρεψα την ταινία «Drive». Τη βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα».
Ανάμεσα στους ηθοποιούς των δύο ηπείρων βρίσκετε διαφορές;
«Είμαστε όλοι καλλιτέχνες. Επαγγελματίες ή ερασιτέχνες. Αν ήμουν υπουργός Παιδείας, θα ζητούσα από όλους να εκφράζονται καλλιτεχνικά. Πιστεύω ότι όλοι μπορούμε να κάνουμε κάτι που έχει σχέση με την τέχνη. Σε κάθε σημείο του πλανήτη υπάρχουν σπουδαίοι καλλιτέχνες. Ο κόσμος μας είναι γεμάτος καλλιτέχνες, όπως είναι και γεμάτος ερευνητές».
Δεν φαίνεται πάντως αυτό…
«Θα φανεί, θα φανεί. Μπορεί τώρα να σας φαίνεται αισιόδοξο, αλλά θα φανεί».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
