Μ’ ένα πολυσέλιδο κείμενο ο πρώην υπουργός (και παραιτηθείς από το ΠαΣοΚ) κ. Γ. Φλωρίδης παρεμβαίνει στα πολιτικά δρώμενα, διαψεύδοντας παράλληλα ότι συζητά το ενδεχόμενο επανόδου του στο ΠαΣοΚ: «Το ΠαΣοΚ δεν προχώρησε ακόμα στον απολογισμό της διετίας που κυβέρνησε και επιπλέον δεν έχει παρουσιάσει μέχρι στιγμής το πρόγραμμά του για την επόμενη δεκαετία», αναφέρει.
Στην ιδεολογικο_πολιτική πλατφόρμα του με τίτλο «Η Ελλάδα πρέπει να κυβερνηθεί», ο κ. Φλωρίδης θέτει το θεμελιώδες_ κατά τον ίδιο ερώτημα_ «εάν η Ελλάδα θα παραμείνει στις ευρωπαϊκές δομές ή με κάποιον τρόπο (αναγκαστικά ή οικειοθελώς) θα βγει από αυτές εντασσόμενη στο τριτοκοσμικό περιβάλλον».
Κατά τον κ. Φλωρίδη «η ένταση του πολιτικού αδιεξόδου, είναι προφανές ότι θα ενισχύσει τη διάθεση αποχής ή εναντίωσης της κοινωνίας σε κάθε πρωτοβουλία εξόδου από την κρίση. Μερικές » κακομαθημένες» κοινωνικές ομάδες που παρασιτούν επί δεκαετίες στο σώμα ολόκληρης της κοινωνίας, είναι προφανές ότι θα προσπαθήσουν, μέσα σε συνθήκες συνολικής αποσύνθεσης και εντεινόμενης ανομίας να ματαιώσουν κάθε προσπάθεια εξορθολογισμού των λειτουργιών της χώρας».
Ζητεί να δεχτούμε ότι εταίροι και οι δανειστές μας πήραν σημαντικές πρωτοβουλίες και διέθεσαν χρήματα (έστω και από δικούς τους προϋπολογισμούς) για να βοηθήσουν την Ελλάδα να υπάρξει και να κερδίσει χρόνο. Για να γίνει αυτό πρέπει, όπως επισημαίνει. η «χώρα να κυβερνηθεί». Και τέσσερα είναι τα στοιχεία της νέας κατεύθυνσης:
* Η σταθεροποίηση της Ελλάδας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς
* Η βαθιά τομή στο πολιτικό σύστημα και στο κράτος, με σκοπό την ενίσχυση της ποιότητας της Δημοκρατίας και της διακυβέρνησης
*Η ριζική αλλαγή του οικονομικού μοντέλου, από παρασιτικό σε παραγωγικό, και,
*Η δημιουργία ενός νέου, υγιούς κοινωνικού κράτους.
Το δημοκρατικό σύστημα χρειάζεται να γίνει πιο δημοκρατικό, διαφανές και αποτελεσματικό και να αναλάβει επιτέλους το σημαντικό μερίδιο ευθύνης αλλά και του πόνου, όπως αναφέρει, που του αναλογεί.
Προτείνει:
* Ενίσχυση του Κοινοβουλίου, ή ενίσχυση των αρμοδιοτήτων του προέδρου της Δημοκρατίας, ώστε η Δημοκρατία αν αποκτήσει θεσμικά αντίβαρα.
* Να μειωθεί στο μισό η οικονομική ενίσχυση των πολιτικών κομμάτων από τον κρατικό προϋπολογισμό. Ο έλεγχος των οικονομικών των κομμάτων να ανατεθεί σε Ανεξάρτητη Αρχή.
* Νέος εκλογικός νόμος, πιο αναλογικός και με σαφώς μικρότερες εκλογικές περιφέρειες.
* Σοβαρή λιτότητα και βαθύ «κούρεμα» στο πολιτικό σύστημα: «δεν μπορεί το πολιτικό προσωπικό της χώρας να σφυρίζει αδιάφορα για τις αποδοχές του και τις άλλες διευκολύνσεις που του παρασχέθηκαν σε καιρούς ευημερίας, έστω δανειακής», σημειώνει.
* Όλοι οι τομείς παραγωγής να συμβάλλουν άμεσα στην ανάπτυξη. Οι παραγωγικές πρωτοβουλίες πρέπει να ενισχυθούν άμεσα και να βρουν πολλαπλασιαστές.
*Οι τομείς της ενέργειας και του τουρισμού πρέπει να αποτελέσουν την αιχμή της αναπτυξιακής προσπάθειας.
*Ο ορυκτός πλούτος να αξιοποιηθεί με την επιβαλλόμενη περιβαλλοντική φροντίδα. Στην προσπάθεια αυτή πρέπει να αποκαλυφθούν στο ελληνικό λαό διάφοροι επαγγελματίες «οικολόγοι», κάτοικοι συνήθως πλουσίων προαστίων, που προβάλλουν κάθε είδους εμπόδια_ σε βάρος της ανάπτυξης της χώρας και, κυρίως σε βάρος της απασχόλησης.
* Για το κρίσιμο 2012 η ανάγκη είναι να ενισχυθούν άμεσα εκείνες οι λειτουργούσες παραγωγικές δραστηριότητες στη χώρα που μπορούν τώρα να δώσουν αποτέλεσμα.
* Απλό, λειτουργικό και διαφανές φορολογικό σύστημα.
*Άρση όλων των γραφειοκρατικών εμποδίων απέναντι στην επιχειρηματικότητα: «Κανένας δεν θα επενδύσει αν δεν γνωρίζει καθαρά σε ποιο οικονομικό περιβάλλον επενδύει και σε ποιό νόμισμα», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Κατά τον κ. Φλωρίδη οι επερχόμενες εκλογές δεν θα κρίνουν κομματικά ζητήματα, αλλά στρατηγικά θέματα για την πορεία του εθνικού ζητήματος και της χώρας. Και για να καταφέρει η χώρα να παραμείνει στην Ευρώπη πρέπει, όπως υπογραμμαίζει, να κυβερνηθεί από τη συμμαχία εκείνων που αναλαμβάνουν ευθύνες και διαθέτουν σχέδιο και αποφασιστικότητα για την υλοποίηση του και καταλήγει: «τα θεμελιώδη ζητήματα θα κριθούν ξανά στο πεδίο της υπεύθυνης διακυβέρνησης και όχι στο πεδίο μιας ανεύθυνης και καταστροφικής αντιπολίτευσης».
