Στις αρχές του περασμένου Σεπτεμβρίου η Ελεωνόρα Ζουγανέλη συγκέντρωσε τους φίλους της πάνω και κάτω από τη σκηνή, γέμισε το Θέατρο Βράχων, τραγούδησε μαζί με τους Νατάσα Μποφίλιου, Κωστή Μαραβέγια, Πάνο Μουζουράκη, Imam Baildi και όλο το γεγονός αυτό αποτυπώθηκε σε ένα διπλό cd. Μια δουλειά που αποδεικνύει για ποιόν λόγο η Ελωνόρα Ζουγανέλη είναι ένα από τα πλέον «ζεστά» ονόματα της ελληνικής ποπ σκηνής. Αμεση, δυνατή και συναισθηματική έχει κατορθώσει από την πρώτη δουλειά το «Ελα» έως σήμερα έχει κατορθώσει να είναι πλήρως αποδεκτή από το κοινό. Τόσο αποδεκτή που έχει πλέον το δικό της πιστό κοινό.
Στο σινγκλ, που περιλαμβάνεται στο άλμπουμ του πρώτου με τίτλο «Ιπτάμενος δίσκος», φαίνεται σαν να κύλησε το τζέντζερης και να βρήκε το καπάκι. Οπου τζέντζερης ο Πάνος και καπάκι ο Κωστής. Πρόκειται για μια διασκευή του ιταλικού τραγουδιού «Baciami Ancora» σε μουσική Jovanotti και απόδοση των ελληνικών στίχων των δύο ερμηνευτών. Και τι με αυτό; Πρόκειται όχι μόνο για ένα από τα πλέον αγαπημένα τραγούδια όλων των εποχών αλλά για τον ύμνο των τριαντάρηδων όσον αφορά στον έρωτα. Οι δύο καλλιτέχνες κατάφεραν να κάνουν «δικό τους» το κομμάτι έτσι ώστε ο κόσμος να το αγαπήσει παράφορα.
Δυο δεξιοτέχνες σολίστες Ο Χρήστος Ζερμπίνος στο ακορντεόν και ο Μίλτος Λογιάδης στο πιάνο, έσκυψαν πάνω στη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, με ευαισθησία, σεβασμό και γνώση. Χωρίς φλυαρίες και «ενοχλητικούς» αυτοσχεδιασμούς εστιάζουν στην ουσία και στον μελωδικό παλμό των πρωτοτυπώ συνθέσεων. Από το «Βαλς των χαμένων ονείρων» έως το «Εφυγε το τρένο» και από την «Πορνογραφία» έως την «Μανούλα μου», ξαναδιαβάζουν το έργο του συνθέτη και το αποδίδουν «φρέσκο» και ζωντανό.
Ο αμερικανός σαξοφωνίστας συναντά την Ελληνίδα ερμηνεύτρια σε ένα διπλό live cd. Το άλμπουμ περιλαμβάνει τέσσερις συνθέσεις του Charles Lloyd, τρεις του Μίκη Θεοδωράκη, το «Ταξίδι στα Κύθηρα» της Ελένης Καραΐνδρου – για πρώτη φορά ηχογραφημένο με τη φωνή της Μαρίας Φαραντούρη – και το «Βλέφαρό μου» του Νίκου Κυπουργού, πλαισιωμένες από δέκα στιγμές της παράδοσής μας που περιλαμβάνουν το Βυζάντιο, την ηπειρωτική μας παράδοση, τα Δωδεκάνησα, τη Σμύρνη και τον Πόντο. Το γεγονός ότι η τζαζ συναντά την παραδοσιακή ελληνική και όχι μόνο μουσική, αποτελεί την αναγκαία και ικανή συνθήκη ώστε να μην περάσει απαρατήρητο. Και σαφώς αξίζει τον κόπο.
Και μόνο η συνεργασία τους και κυρίως η ερμηνεία τους στο κομμάτι «The look of love – Θα σ΄αγαπώ» θα μπορούσε να του απομείνει τον τίτλο ως τις πλέον ενδιαφέρουσες συνεργασίες της χρονιάς. Με αφετηρία το μικρό θέατρο της αρχαίας Επιδαύρου και με τελικό σταθμό το GazARTE στo Γκάζι, η Δήμητρα Γαλάνη και ο Vassilikos κλείνουν την αυλαία σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και πολυσυζητημένες συνεργασίες του φετινού καλοκαιριού. Μια συνεργασία που ένωσε διαφορετικές γενιές, τραγούδια δικά τους και αγαπημένα τους, που άλλα αποδόθηκαν σε προσωπικές ερμηνείες και άλλα ενώθηκαν σε απρόβλεπτα ταιριάσματα. Αλλωστε το απρόβλεπτο δεν είναι αυτό που μας συναρπάζει…
Το αξιομνημόνευτο σε αυτό το άλμπουμ είναι το γεγονός ότι μια καταξιωμένη τραγουδίστρια αποφάσισε να εκτεθεί στο κοινό όχι μόνο ερμηνευτικά αλλά και συνθετικά. Μετά 25 χρόνια πορείας αποφάσισε να ηχογραφήσει έναν μη εμπορικό δίσκο όπου δεν έχει κατ΄ ανάγκη τραγούδια σουξέ αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι αρνητικό. Αντιθέτως σημαίνει ότι έχει ανάγκη να εκφραστεί με διαφορετικό τρόπο. Το χεράκι τους για αυτό το αξιόλογο άλμπουμ έχουν βάλει και οι Νίκος Πορτοκάλογλου, Παύλος Παυλίδης, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Νίκος Ζούδιαρης, Βασιλικός, Φοίβος Δεληβοριάς ως στιχουργοί. Μαζί τους επίσης οι Θοδωρής Γκόνης και Νίκος Μοραΐτης. Πρόκειται για έναν σύγχρονο δίσκο που αποδεικνύει για ποιό λόγο πρέπει οι δημιουργοί να ρισκάρουν.
Εδώ δεν πρόκειται για άλμπουμ αλλά για τις εμφανίσεις της ερμηνεύτριας στο Γκάζι. Με όχημα τα τραγούδια της παρουσιάζει ένα πρόγραμμα λιτό που κρυφοκοιτάζει προς το ροκ. Η΄ μάλλον για να είμαστε ποιο ακριβείς βγάζει πάνω στη σκηνή μια ροκ συμπεριφορά. Με την συνοδεία τεσσάρων φίλων μουσικών γίνεται μια παρέα με το κοινό – βοηθά στον εν λόγω χώρο και ο τρόπος που είναι στημένη η σκηνή – και η Ελευθερία… σολάρει. Αληθινή και ζωντανή ίσως βρήκε τον χώρο αλλά και στο στυλ live ερμηνείας που την αντιπροσωπεύει πλήρως. Τουλάχιστον μέχρι να ανακαλύψει τον νέο…
Δεν ξέρω κατά πόσο είναι απρόβλεπτη μια τέτοιου είδους συνεργασία αλλά είναι ουσιαστική. Το άλμπουμ περιλαμβάνει δεκατέσσερα κομμάτια, λαϊκότροπα, επί της ουσίας, στα οποία ο συνθέτης καταθέτει την άποψή του και για το πως βλέπει σήμερα, το λαϊκό τραγούδι. Και το βλέπει μάλλον καλά. Από την άλλη ο ερμηνευτής, δίνει στα τραγούδια την βαρύτητα και την εγκυρότητα που τους αξίζει. Αλμπουμ με ωραίες μελωδίες του Σταμάτη Κραουνάκη που συναντούν την δωρικότητα του Δημήτρη Μητροπάνου.
Αν τη μουσική την γράφουν οι παρέες τότε ο Leon και η κολεκτίβα του είναι το παράδειγμα της αγγλόφωνης ελληνικής μουσικής σκηνής. Και δεν είναι εύκολο να… διευθύνεις καμιά δεκαριά ανθρώπους. Ο Τιμωλέον τα καταφέρνει όμως και αυτό φαίνεται στο άλμπουμ με τίτλο «Futrue» που προκύπτει από ένα παιχνίδι με τις λέξεις future και truth, σαν να υποδηλώνει την αλήθεια του μέλλοντος. Αλλά έχουμε την άδεια του γκρουπ να το διαβάσουμε όπως θέλουμε… To άλμπουμ ελίσσεται μεταξύ Μεσογείου, Beirut και Beatles, έχοντας στοιχεία από την ποπ, ροκ ενίοτε και φολκ μουσική. Αλλωστε μια μουσική κολεκτίβα οφείλει να είναι πολυπολιτισμική.
Το όνομά της προέρχεται από κάποιο ηλεκτρονικό διαδικτυακό παιχνίδι που έπαιζε. Πριν συμπληρώσει τα 25της χρόνια «ερωτεύτηκε» ένα παράξενο ηλεκτρονικό όργανο. Οπως έχει σημειώσει η ίδια στο Βήμα είναι «το πλέον άταστο όργανο το μόνο που παίζεται χωρίς να το ακουμπάς. Εχει δύο κεραίες που δημιουργούν ηλεκτρομαγνητικά πεδία γύρω τους και ο θερεμινίστας παρεμβάλει τα χέρια του, σε αυτά τα πεδία και έτσι παράγεται ο ήχος». Ο λόγος για το θέρεμιν. Περισσότερα αναζητείστε τα στο άλμπουμ της «Barock».
