Να τα πάρουμε με την σειρά για να μη παριστάνουμε τους ελληνάρες του κερατά.
Πρώτο λοιπόν. Χρεοκοπήσαμε.
Οχι ολοκληρωτικά αλλά επιλεκτικά. Οχι παντελώς. Λιγουλάκι και προσωρινώς.
Που πάει να πει ότι μπάρμπα Μήτσο, θείτσα Μαριγώ, κυρ Στάθη, τα λεφτουδάκια σας μια χαρά.
Οχι από τους πολιτικούς που τους ψηφίζατε διαρκώς. Αλλά από τους ξένους, τους ιμπεριαλιστές και τους εχθρούς που τους φτύνουμε ομαδικώς. Αυτοί εξασφαλίζουν το μικρό κομπόδεμα των ελλήνων πολιτών και την λειτουργία των τραπεζών.
Τουτέστιν οι πατριώτες οι πολιτικοί αποδειχθηκαν αληθινοί εχθροί. Αντιθέτως οι εχθροί η μοναδική σωτηρία πριν την καταστροφή. Τούμπα δηλαδή. Φαντάσου επιστρέψαμε στο σχέδιο Μάρσαλ του 1947. Τόσο μακριά τόσο κοντά.
Πάμε στο δεύτερο. Η σωτηρία είναι προσωρινή. Για μερικά χρονάκια. Και ούτε. Αν δηλαδή καταφέρουν οι «εχθροί» να θωρακίσουν την ευρωζώνη τότε θα κάνουν μία έτσι και θα μας πετάξουν σαν στυμμένη λεμονόκουπα. Μην έχεις την παραμικρή αμφιβολία. Εξ ανάγκης μας σώζουν. Ωστε ο ελληνικός ιός που είναι τόσο ανθεκτικός σαν καρκίνος κανονικός, να μην εξαπλωθεί. Σκουπίδι μας θεωρούν στα σκουπίδια θα μας πετάξουν.
Και τρίτο. Ολες αυτές οι χτεσινές, σημερινές και φαντάζομαι οι αυριανές ιαχές, πως δηλαδή καταφέραμε να τους φεσώσουμε κανονικά, γύρω στα τριάντα δισεκατομμύρια ευρώ, είναι τσάμπα μαγκιά. Με ξένα κόλυβα δηλαδή.
Και κάτι ακόμα.. Αυτό το φέσωμα σημαίνει ότι δεν τιμούμε την υπογραφή μας. Πως δηλαδή είμαστε τσαμπατζήδες, κλεφτρόνια, απατεώνες. Του κοινού ποινικού δικαίου. Θα μου πεις ότι οι δανειστές μας είναι τοκογλύφοι. Θα σου πω να μην δανειζόσουνα από τοκογλύφους. Ποιος σε ανάγκασε να το κάνεις; Το ξερό σου το κεφάλι. Δηλαδή τα κόμματά σου, το αραλίκι σου, η φοροδιαφυγή σου και το όνειρό σου για μια μόνιμη θέση στο Δημόσιο. Αρπα τώρα να χεις.
Μόνιμο στασίδι στην χλεύη των ευρωπαίων, στην μούντζα των τραπεζών και στη λαιμητόμο των κερδοσκοπικών αγορών.
Και το ερώτημα ένα και μοναδικό. Αυτοί για τους δικούς τους λόγους θέλουν να σε σώσουν. Εσύ είσαι ικανός να σώσεις το τομάρι σου και τα παιδιά σου;
Ε; Μπορείς;
