Ακολουθώντας κατά πόδας τον πρόεδρο του ΣΕΒ, ο πρωθυπουργός απείλησε με δημοψήφισμα. Και χθες οι πολίτες σε όλη τη χώρα ανταποκρίθηκαν στην πρόσκλησή του: δεκάδες χιλιάδες απάντησαν στους εκβιασμούς και την αποτυχία της κυβέρνησης, η οποία, στην πραγματικότητα, στερείται πλέον νομιμοποίησης. Την ίδια στιγμή που οι πολίτες «ψήφισαν» στις πλατείες των μεγάλων πόλεων, η κομισιόν, απέρριψε εντελώς το δημοψήφισμα – όχι αυτό, εκείνο που εκβιαστικά ζητά η κυβέρνηση, της οποίας έτσι, ο εγκλωβισμός καθίσταται ασφυκτικός από το συνδιασμό διπλής, εσωτερικής και εξωτερικής πίεσης, πλήρους αποσυντονισμού και ανικανότητας να φέρει αποτέλεσμα σε οποιαδήποτε κατεύθυνση.
Οι πολίτες που βγήκαν χθες το βράδυ και παραμένουν ακόμα σήμερα το πρωί στις πλατείες της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης ή της Πάτρας, δεν είναι, στην πλειοψηφεία τους άνθρωποι των διαδηλώσεων – αυτό φάνηκε δια γυμνού οφθαλμού. Ούτε ανήκουν σε οργανώσεις, παρατάξεις, κόμματα, φράξιες και τάσεις. Είναι ελεύθεροι, πραγματικά αγανακτισμένοι άνθρωποι, όπως είναι κάθε άνθρωπος που βλέπει αυτόν τον τόπο να καταρρέει και την κυβέρνησή του να πρωταγωνιστεί στην κατάρρευση, είτε με αυτά που κάνει, είτε με αυτά που δεν κάνει.
Προφανώς, η κυβέρνηση, που ασφαλώς παρακολουθεί ανήσυχη και ανήμπορη αυτή την αυθόρμητη μαζική διαμαρτυρία των κοινών, καθημερινών ανθρώπων, είχε προεξοφλήσει την αποδοκιμασία της. Και η επίτροπος Μαρία Δαμανάκη, ανέλαβε να σπεύσει νωρίτερα χθες να σπείρει τον πανικό. Να θέσει το εκβιαστικό δίλλημα. Που, όμως, όλοι στην κυβέρνηση, το κατάλαβαν πάρα πολύ αργά. Τους πήρε ενάμιση χρόνο, τον οποίο και έχασαν σε μια πορεία αδιέξοδη και καταστροφική…
Γράφοντας την περασμένη εβδομάδα ότι το ευρώ δεν φοβάται πια την ελληνική πτώχευση ή έξοδο και ότι αυτό ακριβώς είναι το νόημα των νέων απαιτήσεων που θέτει η τρόικα για την πέμπτη δόση, ότι κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας αν πιστεύουμε ότι μια ελληνική κατάρρευση θα προκαλέσει κάποιου είδους σεισμό στο κοινό νόμισμα, έντονες αντιδράσεις, ιδίως από το κυβερνητικό μπλοκ, έδειξαν ένα και μόνο: ότι δεν ήμασταν έτοιμοι να κοιτάξουμε την αλήθεια κατάματα.
Όμως τώρα, μπροστά στο πλήρες αδιέξοδο, η κυβέρνηση επιστρατεύει εκβιαστικά αυτή την αλήθεια, μέσα από την τραγική εικόνα του πρωθυπουργού που εξερχόμενος από το προεδρικό μέγαρο έμοιαζε να τα χει πια χαμένα και μέσα από τη δήλωση της επιτρόπου.
Το ερώτημα, όμως, είναι με ποια κίνητρα: προφανώς, για να βάλει ανάχωμα στην κατάρρευση – τη δική της. Όμως, η κυρία Δαμανάκη, ξέχασε κάτι να πει:
-Δεν είπε λ.χ. ότι το κόμμα που υπηρετεί ήρθε στην εξουσία λέγοντας «λεφτά υπάρχουνε».
-Δεν είπε επίσης ότι επί πολλούς μήνες πρωθυπουργός και υπουργός Οικονομικών διαβεβαίωναν ότι δεν θα προσφύγουμε στο διεθνή οικονομικό έλεγχο και άφηναν άπραγοι τον καιρό να περνά εις βάρος της χώρας.
-Δεν είπε ότι όταν πλέον μας οδήγησαν στο καθεστώς του μνημονίου έλαβαν μέτρα τα οποία μια, δύο, τρεις, τέσσερις φορές, ήταν πάντα τα «τελευταία», λέγοντας ψέματα.
-Δεν είπε ούτε ότι η κυβέρνηση υπέγραψε δανειακές συμβάσεις σημαντικά δυσμενέστερες από των άλλων δύο χωρών που έκαναν χρήση του ίδιου μηχανισμού.
-Δεν είπε ότι τα έκαναν μαντάρα με τα δημόσια έσοδα και βρίσκονται, ακόμα και σήμερα, στο μηδέν στη σύλληψη της παράνομα διαφυγούσας φορολογητέας ύλης. -Δεν είπε ότι ακόμα και τώρα, αυτή τη στιγμή, οι δαπάνες του δημοσίου σημειώνουν άνοδο!
-Δεν είπε ότι τα μέτρα εξάντλησης της αγοράς και απίσχνασης των χαμηλών εισοδημάτων όχι μόνον δεν έφεραν αποτελέσματα αλλά και ισοπέδωσαν τα πάντα στο πέρασμά τους προκαλώντας πρωτοφανή ανεργία και ύφεση.
-Δεν είπε ότι έτσι φτάσαμε σήμερα ως εδώ, να απειλείται ο ελληνικός λαός από την ίδια την κυβέρνησή του με εκβιαστικές γελοιότητες για δημοψηφίσματα.
-Δεν είπε, το κυριότερο, ότι, μέχρι σήμερα, ο ελληνικός λαός στήριξε ουσιαστικά ως τώρα την προσπάθεια της κυβέρνησης όσο κι αν ήταν επώδυνη γι αυτόν, για να βρεθεί τελικά και πάλι απειλούμενος, στο χείλος του γκρεμού.
Όλα αυτά, και αρκετά άλλα, ξέχασε φυσικά να τα πει η κυρία Δαμανάκη. Και τα ξέχασε για έναν πολύ απλό λόγο: επειδή ήθελε να τα ξεχάσει.
Σε όλα αυτά απάντησαν οι χθεσινές πρωτοφανείς διαδηλώσεις.
Αντί λοιπόν οι κυβερνώντες να απειλούν τους πολίτες τη μια με πτώχευση, την άλλη με τον κίνδυνο που εγκυμονούν οι εκλογές και την τρίτη με έξοδο από το ευρώ, καλύτερα θα ήταν να έπαιρναν εκείνοι την οδό της εξόδου από την εξουσία, γιατί πρωτίστως οι ίδιοι έφεραν τα πράγματα ως εδώ.
Οι ίδιοι, με τις αστοχίες και την ανικανότητά τους, είναι που εδώ και ενάμιση χρόνο δήθεν μας… «σώζουν», για να μας οδηγήσουν τελικά στην καταστροφή, τόσο με αυτά που έπραξαν, όσο και με αυτά που δεν έπραξαν.
Αλλωστε, πολύ δύσκολα θα μπορούσε να τους διαδεχθεί οποιοδήποτε σχήμα πιο αναποτελεσματικό ή πιο αναξιόπιστο και, κυρίως, τόσο εξοργιστικό, καθώς είναι τόσο πολύ εθισμένο στη δύναμη του εκβιασμού ως μοντέλου εξουσίας.
Βεβαίως, τώρα, επιστρατεύουν το τελευταίο και μεγαλύτερο όπλο του εκβιασμού: το χρόνο. Είναι όμως απορίας άξιο ότι δεν αντιλαμβάνονται που οδηγούν όλα αυτά και πόση ευθύνη έχουν όλοι τους, ένας προς έναν, για το κακό που απειλεί, σχεδόν νομοτελειακά πια, αυτό τον τόπο, παρά την ανοχή που τόσο καιρό τους δόθηκε.
Αλλά δεν τους βγαίνει. Ο εκβιασμός, δεν πέρασε.
