Ποτέ δεν έκρυψε ότι ο τρόπος με τον οποίο αποχώρησε από την ΑΕΚ τον πλήγωσε πολύ και τον έφερε πίσω σε μία περίοδο της επαγγελματικής ζωής του που ο ίδιος ονειρευόταν ότι θα κατακτούσε τίτλους με την Ενωση και ακολούθως θα έκανε πραγματικότητα το (προπονητικό) όνειρο της ζωής του: να κοουτσάρει ομάδα της Πρέμιερ Λιγκ. Γρήγορα αποδείχθηκε ότι απείχε έτη φωτός από όλα αυτά, όχι λόγω ικανοτήτων αλλά περισσότερο λόγω των τότε υπαρχουσών συνθηκών και ένεκα συγκυριών.
Το καλοκαίρι του 2008 η ΑΕΚ μόλις είχε χάσει το πρωτάθλημα στα χαρτιά από τον Ολυμπιακό- ελέω της απόφασης της δευτεροβάθμιας επιτροπής της ΕΠΟ να κατακυρώσει υπέρ των Ερυθρολεύκων τον αγώνα απέναντι στον Απόλλωνα Καλαμαριάς (από τον οποίο είχαν ηττηθεί 0-1) λόγω αντικανονικής συμμετοχής του ποδοσφαιριστή Βάλνερ – και η ατμόσφαιρα ήταν τεταμένη.
Συνέτεινε σε αυτό και η απόφαση της τότε διοικούσας αρχής να απομακρύνει ή να πουλήσει ποδοσφαιριστές που αποτελούσαν σημεία αναφοράς της «πρωταθλήτριας των γηπέδων» (έτσι βαπτίστηκε από τους φίλους της αλλά και την πλειονότητα του ελληνικού Τύπου) όπως ο Νίκος Λυμπερόπουλος , ο Τραϊανός Δέλλας, ο Ριβάλντο και ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος. Η προσθήκη των Νάτσο Σκόκο , Αγγελου Μπασινά, Σωτήρη Κυργιάκου και Ραφίκ Τζιμπούρ δεν «χρύσωσε» το χάπι των οπαδών καθώς τα αποτελέσματα δεν βοήθησαν προς αυτή την κατεύθυνση…
Η ΑΕΚ αποκλείστηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της από ευρωπαϊκές διοργανώσεις Αύγουστο μήνα (από την Ομόνοια) ενώ στο πρωτάθλημα έμεινε γρήγορα πίσω. Η παραίτηση του κ. Ντέμη Νικολαΐδη από την προεδρία της ΠΑΕ άφησε τον κ. Δώνη ακόμα πιο εκτεθειμένο στις (αρνητικές) διαθέσεις των οπαδών, οι οποίοι απαιτούσαν την απομάκρυνσή του. Κάπως έτσι, τον Νοέμβριο του 2008 τελείωσε άδοξα η προπονητική καριέρα του στην Ενωση και έκτοτε υπήρξε ένα μπαράζ δηλώσεων στις οποίες ο ίδιος προέβη «ερεθίζοντας» πολλές φορές τους φίλους της ΑΕΚ. Ο ίδιος πάντως τονίζει τώρα πια ότι « η πρόκληση για μένα είναι η κατάκτηση του Κυπέλλου με τον Ατρόμητο,όχι το να νικήσω την ΑΕΚ στον τελικό » και να είστε σίγουροι ότι το εννοεί καθώς έχει βρεθεί κι άλλη φορά στη συγκεκριμένη θέση. Στο να καθοδηγεί δηλαδή την (θεωρητικά) υποδεέστερη ομάδα στην προσπάθεια κατάκτησης του τροπαίου απέναντι σε έναν αντίπαλο που έχει σαφώς μεγαλύτερη δυναμική και ενδεχομένως ανάγκη για την κατάκτηση του τροπαίου.
Ηταν το 2007, όταν ο κ. Δώνης είχε καταφέρει με δυσκολία (όπως και εφέτος με τον Ατρόμητο) να διατηρήσει τη Λάρισα στη μεγάλη κατηγορία αλλά συνάμα και να την οδηγήσει στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος. Απέναντι στην ΑΕΛ βρέθηκε τότε ο Παναθηναϊκός, ο οποίος είχε τρία χρόνια να πανηγυρίσει κάποιον τίτλο, συγκεκριμένα από το νταμπλ που κατέκτησε το 2004 υπό τις οδηγίες του κ. Γιτζάκ Σουμ.
Ο κ. Δώνης ήταν εκείνος που χαμογέλασε τελευταίος οδηγώντας τους Βυσσινί στη νίκη με 2-1 και στην κατάκτηση του δεύτερου Κυπέλλου στην ιστορία της ομάδας του Κάμπου (το πρώτο η Λάρισα το είχε πάρει το 1985 επικρατώντας στο ΟΑΚΑ του ΠΑΟΚ 4-1 με τη σούπερ ομάδα που είχε φτιάξει τότε ο κ. Αντρέι Στρεϊλάου ).
Ο ισπανός τεχνικός της Ενωσης κ. Μανόλο Χιμένεθ απέτυχε να αποδειχθεί συνεπής στις εξαγγελίες στις οποίες προέβη όταν αποδέχθηκε να αναλάβει την τεχνική ηγεσία της Ενωσης. Ηταν Οκτώβριος του 2010 όταν αντικατέστησε τον κ. Ντούσαν Μπάγεβιτς με τη (δημοσίως εκπεφρασμένη) βεβαιότητα ότι « η ομάδα θα παρουσιάσει σημαντική βελτίωση μετά τον Δεκέμβριο,όταν θα αρχίσει να φαίνεται η δουλειά που κάνουμε ». Επεσε πολύ έξω… Η ΑΕΚ όχι απλώς δεν βελτιώθηκε, αντιθέτως μέσα από την προσπάθεια του προπονητή της να τη μεταλλάξει σε συμπαγές σύνολο με αμυντικογενή φιλοσοφία, μπερδεύτηκε ακόμα περισσότερο!
Το γεγονός ότι δεν διαθέτει παρά ελάχιστους ποδοσφαιριστές με ξεχωριστή ποιότητα και ικανότητα (μυαλού και σώματος) να ανταποκριθούν γρήγορα σε νέα τακτικά δεδομένα, συνέτεινε ώστε η Ενωση να μεταμορφωθεί στην πλέον αναξιόπιστη ομάδα του πρωταθλήματος. Πέτυχε σημαντικές (επί Ολυμπιακού στο πρωτάθλημα, ΠΑΟ σε πρωτάθλημα και Κύπελλο και ΠΑΟΚ στο Κύπελλο) και ευρείες (4-0 τον Αρη, τον ΠΑΟΚ και τη Λάρισα) νίκες, αλλά υπέστη και τις πλέον ταπεινωτικές ήττες στη σύγχρονη ιστορία της (0-4 από τον Ολυμπιακό Βόλου στο ΟΑΚΑ και 0-6 από τον Ολυμπιακό στο «Γ. Καραϊσκάκης»). Χώρια που πέταξε «άπειρους» βαθμούς απέναντι στις μικρομεσαίες ομάδες της κατηγορίας.
Ανέλαβε την ΑΕΚ στο-5 και αντί να τη διατηρήσει τουλάχιστον ανταγωνιστική (όπως υποσχέθηκε), την οδήγησε σε ένα τρελό αρνητικό σερί αποτελεσμάτων το οποίο κάποια στιγμή την έφερε 27 βαθμούς μακριά από την κορυφή. Η τελική διαφορά από τον πρωταθλητή Ολυμπιακό έκατσε στο-23.
Αυτός ο συνδυασμός γεγονότων και αντιφατικών καταστάσεων ταξίδεψε ασφαλώς και εκτός των ελληνικών συνόρων. Στην Ισπανία δίνουν ιδιαίτερη βαρύτητα στην παρουσία, εξέλιξη και πορεία των γηγενών προπονητών στο εξωτερικό και η σύγκριση με τον απόλυτα επιτυχημένο κ. Ερνέστο Βαλβέρδε ήταν αναπόφευκτη, ειδικά μετά το 0-6 από τον Ολυμπιακό. Αυτός είναι και ο μεγαλύτερος καημός του κ. Χιμένεθ, αυτή είναι η ντροπή που πρέπει να ξεπλύνει για να επιστρέψει στην πατρίδα του με το κεφάλι ψηλά και όχι ως αποτυχημένος. Πώς θα συμβεί αυτό; Ασφαλώς με την κατάκτηση του Κυπέλλου. Αν αυτή συνδυαστεί και με καλή πορεία στα πλέι οφ, τότε ακόμα καλύτερα!
Ενδεχόμενη αποτυχία και στους δύο στόχους θα καταστήσει ακόμα πιο δύσκολη την επιστροφή του στην Πριμέρα Ντιβισιόν, σε ομάδα που θα έχει υψηλότερους στόχους από την παραμονή της στην κατηγορία. Αλλωστε ερχόμενος στην Ελλάδα ο 47χρονος τεχνικός είχε πει ότι « επιθυμία μου είναι να επιστρέψω στην πατρίδα μου και να αναλάβω μια ομάδα που θα στοχεύει σε κάτι μεγάλο ».
Ως τέτοια δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να λογίζεται η εκ των ουραγών της μεγάλης κατηγορίας Ερκουλες, η οποία τον είχε πιέσει πολύ ώστε να την αναλάβει. Πρόταση την οποία ο κ. Χιμένεθ (λέει ότι) απέρριψε διότι είχε ήδη επιτευχθεί η πρόκριση της ομάδας στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
