Συναντήσαμε την κυρία Κωσταρίδου την περασμένη Πέμπτη, μία ώρα προτού δει το παιδί της, στη Μονάδα Νεογνών του Μαιευτηρίου Ρέα όπου γέννησε, για να το ταΐσει. «Είχα πολύ καλή εγκυμοσύνη και τοκετό. Βέβαιαγέννησα με καισαρική τομή κάνοντας ολική αναισθησία.Το παιδί μου το είδα έπειτα από αρκετές ώρες. Αυτό όμωςείναι το λιγότερο αφού όλα πήγαν εξαιρετικά. Ο μικρός μαςγεννήθηκε 2.800 γραμμάρια, την 36η εβδομάδα της κύησης και οι γιατροίτον κράτησαν για προληπτικούς λόγους στη Μονάδα Νεογνών.Η αλήθεια είναι ότι τις ημέρες αυτές μου λείπει τρομερά.Ερχομαι τρεις φορές την ημέρα στο μαιευτήριο για να δω το μωρό μου και να το ταΐσω. Το βράδυ φεύγω με το ζόρι για το σπίτι.Νιώθω την καρδιά μου να πονάει όταν φθάνει η ώρα να τον αποχωριστώ. Οσοι έχουν παιδιά μπορούν να με καταλάβουν.Μετράω τις ώρες μέχρι να ξημερώσει η Παρασκευή· μεγάλη μέρα για την οικογένειά μου. Θα έρθουμε με τον άνδρα μου από νωρίς για να πάμε τον γιο μας στο σπίτι του».
Η κυρία Κωσταρίδου μιλά με χαρά και συγκίνηση. Περίμενε την ημέρα αυτή απ΄ όταν παντρεύτηκε. Παρ΄ ότι βίωσε δύσκολες ώρες γνώριζε ότι θα ερχόταν η στιγμή που θα γινόταν μητέρα. «Είχαμε αποφασίσει να υιοθετήσουμε παιδίστην περίπτωση που δεν θα τα καταφέρναμε μόνοι μας» λέει. Οι γιατροί όμως, μετά από πολλές σκέψεις, της άναψαν προ διετίας το πράσινο φως…
«Μετά τη μεταμόσχευση καρδιάς ρώτησα τους γιατρούς αν μπορώ να κάνω παιδιά. Εκείνοι μου απάντησαν θετικά.
Λίγο καιρό μετά, και ενώ εγώ συνέχιζα να το συζητώ,άρχισαν να γίνονται πιο επιφυλακτικοί. Μόλις πέρασαν δύο χρόνια από την επέμβασηάρχισα να πιέζω τους γιατρούς για να μου αλλάξουν τα φάρμακα που έπαιρνα. Ηταν απαραίτητη προϋπόθεση για να μείνω έγκυος. Τους πίεζα τρία χρόνια και εκείνοι μου απαντούσαν:“Αφού όλα πάνε περίφημα γιατί δεν περιμένεις; Θέλεις να βάλεις τα χεράκια σου και να βγάλεις τα ματάκια σου;”.Μια μέρα του Ιουνίου του 2009 τηλεφώνησα στο Ωνάσειο και τους είπα ότι έχω πάρει απόφαση να προσπαθήσω και ότι αν δεν μου αλλάξουν αυτοί τα φάρμακα θα το κάνω μόνη μου. Μου κανόνισαν συνάντηση. Φθάνοντας εκεί ήμουν βεβαία ότι θα προσπαθήσουν για μία ακόμη φορά να με μεταπείσουν. Είχα πέσει έξω.Κάθησαν απέναντί μου και μου είπαν- θυμάμαι ακόμη τα λόγια τους:“Αφού δεν μπορούμε τρία χρόνια να σου αλλάξουμε γνώμη, θα αλλάξουμε τα φάρμακα”.Εβαλα τα κλάματα. Δεν κατάφερα να συγκρατηθώ.
Ηταν το καλύτερο νέο που είχα ακούσει. Εκείνη την ώρα δεν με ένοιαζε τίποτα, παρά μόνο να με αφήσουν να προσπαθήσω κι εγώ ως γυναίκα».
Το ίδιο καλοκαίρι η κυρία Κωσταρίδου και ο σύζυγός της, ο οποίος βρίσκεται δίπλα της και στις καλές και στις δύσκολες στιγμές τα τελευταία 21 χρόνια, έβαλαν νέο στόχο: να γίνουν γονείς. Ενα χρόνο μετά έμαθαν το χαρμόσυνο νέο. «Στην αρχή αγχώθηκα.Είπα στον εαυτό μου: “Ζωή, ωραία τα κατάφερες. Τώρα να σε δω…”. Σύντομα όμως το ξεπέρασα. Ημουν προετοιμασμένη για όλα τα ενδεχόμενα. Μου είχαν πει ότι μπορεί να έχω δύσκολη εγκυμοσύνη, ότι μπορεί να χρειαστεί να νοσηλευτώ για πολλές ημέρες.Ενα σωρό “μπορεί”. Τελικά όλα πήγαν κατ΄ ευχήν. Από τη Μεγάλη Δευτέρα βλέπω τον κόσμο ομορφότερο και ευχαριστώ όλους τους γιατρούς μου για αυτό.Ξέρω ότι τώρα πια όλα θα πάνε καλά. Τα δύσκολα πέρασαν…».
Το πρόβλημα της κυρίας Κωσταρίδου, το οποίο την οδήγησε στο χειρουργείο του Ωνασείου, ήταν η διατατική μυοκαρδιοπάθεια. Στην περίπτωσή της δεν ήταν κληρονομική. Η πάθηση εμφανίστηκε μετά την προσβολή της κυρία Κωσταρίδου από τον ιό Κοξάκι.
«Ανακαλύψαμε την πάθησή μου όταν ήμουν 13 ετών.Επρόκειτο να κάνω επέμβαση στις αμυγδαλές και κατά τον προεγχειρητικό έλεγχο οι γιατροί είδαν ότι υπάρχει αυτό το πρόβλημα στην καρδιά. Για δέκα χρόνια έπαιρνα ένα χάπιπου μου είχαν δώσει, έκανα εξετάσεις και εν ολίγοις ζούσα με το πρόβλημα. Ωστόσο, δεν είχα κανένα σύμπτωμα. Στα 23 μου έπαθα το πρώτο συγκοπτικό επεισόδιο. Εν συνεχεία παρουσίασα κοιλιακές ταχυκαρδίες και έμεινα στο Νοσοκομείο για δύο εβδομάδες. Μάλιστααυτά συνέβησαν παραμονές του γάμου μου, ο οποίος αναβλήθηκε. Οι γιατροί μου είπαν ότι έπρεπε να βάλω απινιδωτή. Εκεί σοκαρίστηκα.Παρ΄ ότι είχα από μικρή το πρόβλημα,δεν ήμουν προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο. Πίστευα ότι δεν θα χτυπούσε το καμπανάκι πριν τα 90 μου.Εβαλα απινιδωτή και έμεινα μ΄ αυτόν επτά χρόνια, μέχρι που ήρθε το καλοκαίρι του 2003. Ξαφνικά ένιωσα εξάντληση.Δεν μπορούσα να ανέβω ούτε δύο σκαλιά. Νόμιζα ότι ήταν από τα φάρμακα. Τον Ιανουάριο του 2004 άρχισαν και οι πόνοι.Εκανα τρίπλεξ στο Ωνάσειο.Η εξέταση έδειξε καρδιακή ανεπάρκεια και συσσώρευση υγρού στην καρδιά».
Η κυρία Κωσταρίδου έμεινε τρεις εβδομάδες στην Εντατική. «Πονούσα και το υγρό δεν έβγαινε εύκολα…Τότε ήρθε για πρώτη φορά η μεταμοσχευτική ομάδα του Νοσοκομείου. Μπήκα σε λίστα στις 8 Φεβρουαρίου και στις 8 Απριλίου με ενημέρωσαν ότι βρέθηκε μόσχευμα. Ενιωσα φοβερά τυχερή. Ηθελα να μάθω όμωςαπό ποιον. Οταν μου είπαν ότι ανήκε σε ένα 17χρονο αγόρι από τον Πύργο Ηλείαςθόλωσα. Οι στιγμές αυτές ήταν από τις πιο δύσκολες στη ζωή μου. Ασήκωτο το βάρος. Ελεγα: “Τι μου λένε; Αυτή τη στιγμή πεθαίνει ένας νέος άνθρωπος, ένα 17χρονο παιδί,για να ζήσω εγώ;”. Ακόμη και σήμερα δυσκολεύομαι να καταλάβω. Είναι το μυστήριο της ζωής και του θανάτου…».
«Η περίπτωση της Ζωής εν δυνάμει μπορούσε να φέρει πολλά προβλήματα,αλλά δεν έφερε κανένα. Ολα κύλησαν ομαλά. Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης δεν παρουσίασε κάποιο εξαιρετικά σοβαρό πρόβλημα,παρά μόνο ήπια υπέρταση, την οποία είχαμε υπό έλεγχο». Ο γυναικολόγος-μαιευτήρας κ. Ηλ.Γάτος (φωτογραφία) είναι αυτός που έφερε στον κόσμο τον γιο τής Ζωής Κωσταρίδη και του Ηλία Τσιρωνίδη. «Η επιθυμία τής Ζωής να μείνει έγκυος ήταν αυτή που μπορεί να ανέστειλε τις πιθανές αντιρρήσεις των καρδιοχειρουργών» σημειώνει. Ο κ. Γάτος δηλώνει ότι δεν είχε άγχος στη συγκεκριμένη περίπτωση. Η κυρία Κωσταρίδη άλλωστε είναι η δεύτερη γυναίκα στην Ελλάδα που τεκνοποιεί ενώ έχει υποβληθεί σε μεταμόσχευση καρδιάς. Η πρώτη ήταν μια Ελληνοσουηδέζα την οποία ανέλαβε να ξεγεννήσει ο ίδιος το 2005. Οπως προσθέτει ο κ. Γάτος: «Η όρεξη και των δύο γυναικών για τη ζωή σε κάνει να μην έχεις αναστολές…».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
