To υπουργείο Οικονομικών στην αγωνία του να εισπράξει οφειλές και χρέη από φόρους ιδιωτών και επιχειρήσεων απέστειλε σε μεγάλες αλυσίδες λιανικού εμπορίου τις σχετικές λίστες οφειλετών – προμηθευτών και απαίτησε να δεσμεύονται για λογαριασμό του από τις αλυσίδες τα σχετικά χρέη.
Δηλαδή π. χ. αν ένας προμηθευτής μιας αλυσίδας σούπερ – μάρκετ χρωστά στην Εφορία δεν μπορεί να εισπράξει το αντίτιμο των προιόντων που πουλάει πριν εξοφληθεί το ελληνικό δημόσιο. Μέχρι εδώ όλα καλά.
Το κράτος έχει δυσκολίες, απειλείται με πτώχευση και το υπουργείο Οικονομικών αναζητεί τρόπους να εισπράξει όσα του χρωστάνε.
Θεμιτή η απαίτηση και η διεκδίκηση των ανείσπρακτων χρεών και οφειλών.
Ωστόσο υπάρχουν ορισμένες λεπτομέρειες που ούτε την απαίτηση πληρωμής των χρεών διευκολύνουν και τις χειμαζόμενες λόγω της κρίσης και μειωμένης ρευστότητας βυθίζουν.
Οι μανδαρίνοι του υπουργείου Οικονομικών που σκέφθηκαν το μέτρο της δέσμευσης των απαιτήσεων των προμηθευτών από τις αλυσίδες του λιανικού εμπορίου δεν έλαβαν υπ’ όψιν πως λειτουργεί η αγορά.
Αυτό τον καιρό, αλλά και πάντοτε, οι προμηθευτές εξοφλούνται από τις αλυσίδες με επιταγές πληρωτέες από τέσσερις έως δέκα μήνες. Τις οποίες συνήθως προεξοφλούν στις Τράπεζες.
Το υπουργείο Οικονομικών δεσμεύοντας στις αλυσίδες τις απαιτήσεις των προμηθευτών και διεκδικώντας πρώτα την πληρωμή των οφειλομένων χάνει διπλά. Και τα χρέη δεν εισπράττει γιατί οι προμηθευτές στις περισσότερες περιπτώσεις δεν έχουν διαθέσιμα και τις μικρές εγχώριες επιχειρήσεις στραγγαλίζει, καθώς η ρευστότητά τους εξαρτάται από την προεξόφληση των επιταγών των αλυσίδων.
Ουδείς λοιπόν από τους μανδαρίνους του υπουργείου Οικονομικών έχει την ευελιξία να βρεί ενδιάμεσους τρόπους διευκόλυνσης και του δημόσιου ταμείου και των προμηθευτών.
Μια μέθοδος απλή θα ήταν να δεσμεύεται το ποσό της οφειλής μόνο και όχι το σύνολο, ώστε να αποκόπτεται η οφειλή και τα υπόλοιπα να φθάνουν στους προμηθευτές. Δηλαδή να εκδίδουν οι αλυσίδες δύο επιταγές. Μία για το Δημόσιο ώστε να εισπράττει την οφειλή του και το υπόλοιπο στον προμηθευτή για να συνεχίζει τη δουλειά του.
Αυτό το απλό δυστυχώς δεν μπορούν να το σκεφθούν οι μανδαρίνοι του υπουργείου Οικονομικών. Έλεος λοιπόν κ. Παπακωνσταντίνου!
Κοινός νους χρειάζεται. Αλλά όπως λέει και ένας φίλος ο κοινός νους δεν είναι τόσο κοινός, αλλά προΪόν γνώσεων και εμπειριών, τις οποίες ούτε η ελληνική διοίκηση, ούτε η ελληνική πολιτική διαθέτουν.
akarakousis@dolnet.gr
