Αξιολογώντας τη θέση της χώρας και διερευνώντας το διεθνές περιβάλλον στο οποίο κινούμεθα, αντιλαμβάνεται ο καθείς τη δυσκολία και την κρισιμότητα των περιστάσεων.
Το διεθνοπολιτικό περιβάλλον είναι ασταθές όσο ποτέ. Ορισμένοι θεωρούν ότι η αστάθεια βρίσκεται στα επίπεδα του 1900, ότι ο κόσμος είναι ασταθής όπως τότε, που όλα τελούσαν υπό αίρεση και οι νέες κυρίαρχες δυνάμεις δεν είχαν αναδειχθεί.
Με τις ΗΠΑ μπλεγμένες σε δυό πολέμους, τα ελλείμματά τους δυσθεώρητα, τα χρέη τους υψηλότερα των 14 τρισ. δολαρίων, την εξάρτησή τους από τα ασιατικά κεφάλαια πρωτοφανή, τη Γερμανία ταλαντευόμενη και καταδιωκόμενη από εθνοτικές, σχεδόν αντιευρωπαικές, δυνάμεις, αλλά και την Ευρώπη απειλούμενη συνολικά από τη διευρυνόμενη κρίση χρέους, χωρίς ισχυρές και λαμπερές προσωπικότητες, χωρίς επίσης τους κατάλληλους θεσμούς που θα έδιναν ώθηση στην πολιτική ενοποίηση, τη ζώνη της Βόρειας Αφρικής και Μέσης Ανατολής σε επαναστατική διέγερση, την Αφρική λιμοκτονούσα και μπλεγμένη σε διαβρωτικές εμφύλιες διαμάχες, τη Ρωσία αδύναμη να πάρει τη θέση που μπορεί να έχει στον κόσμο, την Κίνα και την Ινδία, τις πλέον αναπτυσσόμενες χώρες του πλανήτη, αδιαμόρφωτες ακόμη, αλλά και τη Βραζιλία να παλεύει να αλλάξει την τύχη της και κατ’ επέκταση τον ρου της Λατινικής Αμερικής, ο κόσμος ολόκληρος μοιάζει όντως ασταθής.
Το χειρότερο είναι ότι αυτός ο τόσο ασταθής κόσμος κυριαρχείται ακόμη από τις αυτοκαταστροφικές, όπως αποδείχθηκε, δυνάμεις του χρήματος και της διεθνούς κερδοσκοπίας, οι οποίες εξουσιάζουν και ελέγχουν την πολιτική.
Οι πολιτικοί ηγέτες είναι εξαρτημένοι σε μεγάλο βαθμό από τους ισχυρούς του χρήματος, δεν μπορούν να ξεπεράσουν την διαχρονική σχέση που έχτισαν μαζί τους και έτσι οι αδηφάγες κι απρόσωπες αγορές, παρ’ ότι παρήγαγαν την χρηματοπιστωτική κρίση, όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν για την χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, αλλά αντιθέτως έκτοτε κερδίζουν όλες τις μάχες σε βάρος χωρών και κυβερνήσεων.
Μέχρι τώρα, δυστυχώς, όποια μάχη και αν έδωσαν την κέρδισαν, όποιο στοίχημα κι αν έπαιξαν αποκόμισαν κέρδη και τώρα επιμένουν και προετοιμάζονται για τη μεγάλη μάχη της Ισπανίας, παρά τις διαβεβαιώσεις των περισσοτέρων ότι η ευρωπαική κρίση θα μείνει στην τριάδα της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας.
Με τη γεωπολιτική λοιπόν να τελεί σε καθεστώς ασταθούς ισορροπίας, τις πολιτικές ηγεσίες υπονομευμένες και τον κύκλο του διεθνούς χρήματος ισχυρό και κινητικό, τίποτε δεν εγγυάται την ελληνική διάσωση, ούτε βεβαίως τη μόνιμη παροχή βοήθειας.
Το ζήτημα λοιπόν για μας είναι αν αξιολογούμε τις διεθνείς συνθήκες, αν έχουμε επιλέξει τη θέση της χώρας σ’ αυτό τον μεταβαλλόμενο κόσμο και με ποιό σχέδιο θα ανακτήσουμε δυνάμεις και θα σταθούμε στο νέο περιβάλλον.
Εχουμε σκεφθεί άραγε αν η άνοδος των ευρωσκεπτικιστών στη Βόρεια Ευρώπη μπορεί να μπλοκάρει τη λειτουργία του μηχανισμού διάσωσης;
Είμαστε σίγουροι επίσης ότι οι Γερμανοί μας θέλουν πια στην ευρωζώνη; Και ακόμη εμείς έχουμε ξεκαθαρίσει μέσα μας ότι αξίζει να παραμείνουμε στην ευρωζώνη ανεξαρτήτως οικονομικού και κοινωνικού κόστους;
Ο ρόλος μας επίσης και η θέση μας στην ευρύτερη περιοχή της νοτιοανατολικής Ευρώπης και της νοτιοανατολικής Μεσογείου είναι εξασφαλισμένη αν υποθέσουμε ότι θα ζήσουμε οικονομικά εξαρτημένοι επί μακρόν από τους ξένους; Το ίδιο ερώτημα βεβαίως ισχύει και για την περίπτωση που θα ζήσουμε επί πολλά έτη οικονομικά εξαθλιωμένοι και πολιτικά και κοινωνικά διχασμένοι.
Είναι αυτά καίρια ερωτήματα τα οποία η ελληνική πολιτική δεν έχει προσεγγίσει, ούτε συζητήσει.
Οφείλει ωστόσο το πολιτικό σύστημα, επειδή η χώρα εισέρχεται σε περίοδο κρίσιμων αποφάσεων, που θα δεσμεύσουν το μέλλον της χώρας πιθανώς για δεκαετίες, να κάνει μια πιο ολοκληρωμένη συζήτηση για όλα αυτά και επιτέλους να αποκτήσει ένα σαφές σχέδιο για το μέλλον.
akarakousis@dolnet.gr
