Οχι στην «ανδρόγυνη» μόδα!

Γιορτάζοντας δέκα χρόνια και εκατό τεύχη στο κουμάντο, η τότε διευθύντρια της γαλλικής Vogue Καρίν Ρόιτφελντ μας έδειξε στο εξώφυλλο και στο κεντρικό ρεπορτάζ μόδας, μια κοπέλα ντυμένη με δαντέλες. Θηλυκό και παλιά νταντέλα και επιτέλους! Σημαδιακή και βαρύνουσα χειρονομία ως προς το στυλ. Βεβαίως η δήλωση της Ρόιτφελντ τρέχει παραλλήλως προς το διαμετρικά αντίθετο ρεύμα. Εκείνο του «ανδρόγυνου» προτύπου.

Που δεν μου αρέσει διόλου. Δεν φορώ πέτσινα ούτε βάτες ούτε καν το σακάκι της σταδιοδρομίστριας. Με κάνει χάλια. Σιχαίνομαι το σκληρό και αυστηρό ύφος. Δεν με ψήνει το look ταγιέρ-στιλέτο-χαμόγελο ατσάλι. Αλλά ναι κόβω κοντά, αγορίστικα τα μαλλιά μου γιατί με βολεύει. Και μια στο τόσο κλέβω την ανδρική κολόνια του Θάνου Habit touge της Guerlain. Κοντολογίς, νιώθω πάντα άνετα μέσα στο γυναικείο πετσί μου.

Χρόνια τώρα, οι σχεδιαστές μόδας μας εξηγούν ότι εμπνέονται από και δημιουργούν για τη σύγχρονη γυναίκα «sexy και με power». Τι άραγε εννοούν με power; Την εξουσία μήπως; Και γυρίζω σελίδα. Μου αρέσει που γεννήθηκα θήλυ. Δεν αισθάνθηκα ποτέ ασήκωτο βάρος ή καταπίεση. Κι αν κάποτε έζησα και εργάστηκα σε ανδροκρατούμενα ή σεξιστικά περιβάλλοντα, βρήκα τον δρόμο μου. Κρατώ τα πλεονεκτήματα του φύλου μου. Η εξουσία δεν με αφορά. Δεν την επιδιώκω. Είχα λίγη κατά καιρούς και κάπως την χειρίστηκα. Θυμάμαι τα μειονεκτήματά της. Ενα παλιό και κουρασμένο και κουραστικό κράμα.

Με ενδιαφέρει η ισχύς. Και ως θηλυκό, νιώθω και ισχυρή και προνομιούχος. Αποδέχομαι το τρωτό, το ευάλωτο. Μου αρέσει που δεν παλεύω για να κρύψω τις αδυναμίες μου. Που αντιθέτως τις αξιοποιώ ως δύναμη. Θέλω να κλάψω; κλαίω. Ναι τσιρίξω; τσιρίζω. Να παραπονεθώ; παραπονιέμαι (με μέτρο και με το ρολόι). Ουδείς εκπλήσσεται. Ολοι βρίσκουν καυστικό μια γυναίκα να εκδηλώνει τις συγκινήσεις της. Και ουδείς τελικώς μένει ασυγκίνητος.

Μου αρέσει δηλαδή που εκφράζομαι μένοντας πιστή στον εαυτό μου, που έτσι έχω φαρδύ περιθώριο ελιγμών, μου αρέσει και όλο το λοιπό συμπράγκαλο. Το διάφανο, μαύρο, τούλινο tufe-γιακάς που μου χάρισε ο Didier, το εβδομαδιαίο μανικιούρ, το make up και το τελετουργικό του, το καταπληκτικό μαραφέτι που μεγαλύνει τα τσίνουρα, τα μπουκέτα, τα φλερτ, οι συμβουλευτικές τηλεφωνιάδες με τις μεγαλύτερες φίλες μου, η χαρισματική παρτίδα με τους άνδρες φίλους, το νοικοκυριό, οι μαγειρικές, ο ρόλος της οικοδέσποινας. Μου αρέσει το πλήρες πακέτο που με διάλεξε. Τουτέστιν η μοίρα μου.

Η Daggy Lee υπήρξε η αγαπημένη λευκή jazz τραγουδίστρια πολλών δυτικών μερακλήδων. Στη συλλογή «Latin a la Lee» λέει ένα έξοχο τραγούδι. Τίτλος του «Enjoy being a girl». Σας το χαρίζω. Μια ευχαριστημένη γυναίκα, λοιπόν, που γλεντάει το φύλο της, που βγαίνει έξω και μένει μέσα στο σπίτι της, θα σας μιλά για τις μέσα-έξω περιπέτειές της κάθε Τετάρτη και Παρασκευή. Με τη μέγιστη δυνατή ελαφρότητα και το βάθος εκείνο που μόνον η γυναικεία καρδιά γνωρίζει.