Μέσα στην πρωτόγνωρη περιδίνηση που γεννιέται από μια πτώχευση, όπως αυτή που ενδεχομένως βρίσκεται επί θύραις, από το φούντωμα των κοινωνικών προβλημάτων, από την απαξίωση της πολιτικής και από την οργή του κόσμου, φανταστείτε μια Βουλή όπου τα δυο μεγάλα κόμματα δεν μπορούν να βρουν σημείο επαφής και να συμφωνήσουν σε τίποτα- τι να φανταστείτε, θα πείτε, το ζούμε αυτό κάθε μέρα…
Φανταστείτε όμως τώρα, ότι ένα τρίτο, μικρό, καθ’ όλα κοινοβουλευτικό κόμμα, με λίγους βουλευτές, πείθει τα δύο μεγάλα να το στηρίξουν να σχηματίσει εκείνο κυβέρνηση ως «ενδιάμεσος» που θα μπορούσε να εκτονώσει την κρίση και τη σύγκρουση και θα μπορούσε να πάρει σειρά από μέτρα που εκείνα δεν μπορούν, λόγω και των συγκρούσεών τους, να λάβουν για τη σωτηρία του τόπου.
Αυτό το κόμμα και, ιδίως, ο δυσανάλογα πολύ προβεβλημένος αρχηγός του, ξέρει να χειρίζεται τέλεια τις ισορροπίες αλλά και τα πλήθη. Εχει φοβερή ικανότητα τη μία να στηρίζει τον έναν, την άλλη τον άλλο και πάντα να χαιδεύει με τρόπο εξαιρετικά λογικοφανή, τις ανάγκες του πλήθους. Εχει φτάσει να είναι ο μόνος που λέει τα αυτονόητα με το όνομά τους!
Φανταστείτε λοιπόν τα δύο μεγάλα κόμματα να πείθονται και να δίνουν τελικά ψήφο εμπιστοσύνης σε μια τέτοια κυβέρνηση, αφού δεν είναι ικανά να κάνουν κάτι καλύτερο και θέλουν να «αγοράσουν» χρόνο. Κι έτσι, το μικρό λαϊκιστικό κόμμα αναλαμβάνει, όπως έχει ήδη προαναγγείλει άλλωστε, την εξουσία με τις ευλογίες του κοινοβουλίου.
Δυστυχώς, όλα αυτά δεν χρειάζεται να τα φανταστείτε, γιατί απλώς έχουν γίνει – αν και, το σκηνικό, στα πρόσωπα και στα πράγματα, μοιάζει απίστευτα οικείο με ότι ζούμε σήμερα. Αλλά έχουν ήδη γίνει πριν από 75 χρόνια. Ετσι ακριβώς έγινε πρωθυπουργός και δικτάτορας ο Ιωάννης Μεταξάς: με τις ευλογίες της Βουλής και με μια άλλη πτώχευση της χώρας λίγα χρόνια πίσω του, το 1932.
Σε λίγες μέρες, συμπληρώνονται 44 χρόνια από την επιβολή της δικτατορίας των συνταγματαρχών, που προκάλεσε φοβερή καταστροφή και στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Όμως, πριν από αυτήν, υπήρξε και μια άλλη μακρά δικτατορία. Την ξέρουμε ως «της 4ης Αυγούστου», αλλά γεννήθηκε κι εκείνη Απρίλιο και μάλιστα στην ίδια τη Βουλή. Ο τρόπος επιβολής της πρέπει να μας κάνει να σκεφτούμε, όλους μας, δυο και τρεις και τέσσερις φορές, πάρα πολύ σοβαρά τις ευθύνες μας για το πώς χειριζόμαστε την αγανάκτησή μας για τα όσα συμβαίνουν.
Υπάρχει ένα σημείο, που κανείς δεν μπορεί να το γνωρίζει εκ των προτέρων, που η τυφλή απαξίωση των πάντων μπορεί να ανοίξει την πόρτα για πολύ μεγαλύτερο κακό. Η μόνη ασπίδα απέναντι σε αυτό, είναι η συνείδηση του κάθε πολίτη για την ατομική του ευθύνη απέναντι στη δημοκρατία. Ευθύνη, που δεν πρέπει να την ξεχνά κανείς μας ποτέ. Και, ασφαλώς, περισσότερο απ’ όλους, πρέπει να το σκεφτούν αυτό οι πολίτες που ηγούνται στα δύο μεγάλα κόμματα, τα οποία έχουν κάνει ήδη αρκετό κακό στον τόπο για να του κάνουν και μεγαλύτερο με την απίθανη, εγωιστική και αυτοκτονική τελικά επίμονη ανικανότητά τους να συνεργαστούν μπροστά στην επερχόμενη καταστροφή. Τα κόμματα υποτίθεται ότι σαρκώνουν τη δημοκρατία. Δεν την πυροβολούν!
