Γιατρός εν αμύνη

«Η ζωή έχει δύο πλευρές» ακούμε στην τελευταία ταινία του Σωτήρη Γκορίτσα. «Την άσχημη και την πιο άσχημη». Η φράση κρύβει αλήθειες, πολλές αλήθειες, και το γεγονός ότι ο άνθρωπος που τη λέει είναι γιατρός κρατικού νοσοκομείου της Αθήνας κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα. Το «Απ΄ τα κόκαλα βγαλμένα», όμως, που με «οδηγό» το εμπειρικό, ομότιτλο βιβλίο του ορθοπαιδικού Γιώργου Δενδρινού μάς μεταφέρει στην καρδιά των ελληνικών κρατικών νοσοκομείων κατά τη διάρκεια μιας περιόδου αρκετών ετών, δεν έχει τη διάθεση ούτε για καταγγελίες ούτε να πουλήσει εξυπνάδα.
Με κεντρικό ήρωα έναν γιατρό που προσπαθεί να προσφέρει το καλό αλλά δεν του το επιτρέπει το «σύστημα», τα «Κόκαλα» μας ανοίγουν την πόρτα στον παραλογισμό της λειτουργίας των ελληνικών νοσοκομείων που ενδεχομένως να μην απέχει πολύ από τον παραλογισμό κάθε δημόσιας υπηρεσίας αυτού του έρμου κράτους. Εγκλωβισμένος μέσα σε ένα παρασιτικό σύστημα παραλογισμού ο γιατρός (ένας εξαιρετικός Αργύρης Ξάφης, ο οποίος επιτέλους αναδεικνύεται πρωταγωνιστής) ξεκινά την καριέρα του γεμάτος όνειρα και φιλοδοξίες και πολύ σύντομα καταλήγει «μύγα μέσα στο γάλα» ακριβώς επειδή διαφέρει από την υπόλοιπη λέρα. Αντί να αφοσιώνεται στη δουλειά του, είναι αναγκασμένος να τα βγάζει πέρα αντιμέτωπος με κάθε καρυδιάς καρύδι που βρίσκεται εκεί για να του κάνει τη ζωή δύσκολη: ένας προαγωγός με τσακισμένο πόδι ( Βαγγέλης Μουρίκης ) που θέλει να ανοίξει ιδιωτική κλινική, μια παρέα Κρητικών που επιμένουν να δώσουν πουρμπουάρ και παραλίγο να καταστρέψουν την καριέρα του, ο διευθυντής του νοσοκομείου που ποζάρει ως βράχος ηθικής αλλά τελικά είναι επίσης μέσα στο κόλπο, ένας κυνικός συνάδελφος από την Κύπρο ( Δημήτρης Ημελλος ) που έχει λυμένα τα προβλήματά του με όπλο τον κυνισμό και την αδιαφορία. Η ταινία γεμίζει από διάφορα τέτοια περιστατικά και ο χρόνος μοιάζει να είναι παγωμένος αφού τα χρόνια κυλούν και φυσικά τίποτε δεν αλλάζει. Και ο κεντρικός ήρωας δεν είναι παρά ένας γιατρός εν αμύνη, ό,τι χειρότερο για το επάγγελμά του, που απαιτεί επιθετικότητα και αποφασιστικότητα.
Εξακολουθώ να πιστεύω ότι η καλύτερη ταινία του Σωτήρη Γκορίτσα παραμένει η μεσαίου μήκους «Δέσποινα», η καλύτερη μεγάλου μήκους του όμως είναι αυτή εδώ η τελευταία, το πρώτο ελληνικό φιλμ που θυμάμαι να ασχολείται τόσο καυστικά και επί της ουσίας με ένα τόσο φλέγον ζήτημα. Μπορεί τα «Κόκαλα» να πάσχουν κάπως σε ό,τι αφορά το είδος που εκπροσωπούν- δεν είναι ακριβώς κωμωδία, δεν είναι ακριβώς δράμα και δεν είναι ακριβώς σάτιρα-, ξέρουν όμως πολύ καλά τι θέλουν να πουν και χωρίς περιστροφές το λένε. Είναι μια φωτογραφία σε σμίκρυνση της ελληνικής κοινωνίας τραβηγμένη από τον φακό ενός σκηνοθέτη ο οποίος με ταινίες όπως οι «Βαλκανιζατέr» και «Μπραζιλέρο» έχει αποδείξει την ευστοχία του στην παρατήρηση των τρωτών της ελληνικής νοοτροπίας.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ