Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου κατάφερε για μια ακόμη φορά να γίνει talk of the town με μια παράσταση που δεν έχει ξεκινήσει ακόμη. Κάποιες εικόνες που δημοσιεύτηκαν και οι περιγραφές του ιδίου για το θέαμα με τίτλο «Μέσα» λειτουργούν σχεδόν λυτρωτικά για μια κοινωνία που ανακυκλώνει την επιμήκυνση, την αναδιάρθρωση, την διαγραφή του χρέους. Ο καλλιτέχνης επαναφέρει τη συζήτηση στα πιο απλά συστατικά της καθημερινότητας, στα όσα διαδραματίζονται σε ένα διαμέρισμα, το οποίο αποτελεί το φόντο μιας αφήγησης η οποία αντικαθιστά τη λέξη με το ανθρώπινο σώμα. Στη σκηνή μια ομάδα ανθρώπων κινείται ατομικά ή σε συνδυασμούς, και επαναλαμβάνει καθημερινές προσωπικές στιγμές. Τι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος στο σπίτι του; Αυτό λοιπόν διαδραματίζεται στο σπονδυλωτό έργο, το οποίο πέρα αποκτά μια φιλήδονη διάθεση από την αδαμιαία περιβολή των 30 ηθοποιών/ χορευτών.
Το «Μέσα» δεν είναι παράσταση «μέγεθος εχούσης». Κάθε θεατής επιλέγει τη διάρκεια αλλά και τα τμήματα που επιθυμεί ή αντέχει να παρακολουθήσει από τα εξάωρα τεκταινόμενα επί σκηνής. Ο θεατής μπορεί να φεύγει από την αίθουσα και να ξαναμπαίνει όσες φορές το επιθυμεί. Σε κάθε επαναφορά δεν θα βρίσκει μόνο διαφορετικά πρόσωπα αλλά και διαφορετική πόλη, που λειτουργεί ως φόντο: αλλάζει η ώρα μαζί με το φως και το τοπίο. Οι δραστηριότητες είναι πολλές αλλά όπως εξηγεί ο Δημήτρης Παπαϊωάννου «Δεν συμπεριλάβαμε τίποτα από τα δεκανίκια που χρησιμοποιούμε όταν δεν θέλουμε να είμαστε μόνοι μας, όπως εφημερίδα, τσιγάρο, κινητό ή τηλεόραση. Εκθέτουμε έναν ιδιωτικό χώρο σε κοινή θέα για πολλούς λόγους, ένας από τους οποίους είναι για να θυμηθούμε ότι όλοι είμαστε το ίδιο. Παρότι μας αρέσει να τονίζουμε κυρίως τις διαφορές μας, όλοι έχουμε μία κοινή ζωή και στην τελική κοινά μυστικά. Ένας από τους λόγους που ανεβάζουμε αυτήν την παράσταση είναι για να σκεφτούμε και να αισθανθούμε πάνω σε αυτό».
Από τα λίγα που μαθαίνουμε και από τα πολλά που υποθέτουμε το «Μέσα» θα είναι ένα ενδιαφέρον εγχείρημα, μια ωραία ιδέα που συνεπικουρείται από την εικαστική παιδεία του καλλιτέχνη. Ο Παπαϊωάννου δεν θέλει να μιλήσει για συμβολισμούς και θεματικές. Προτιμά η επικοινωνία με τον θεατή να είναι ελεύθερη και ανοιχτή, όπως ελεύθερη και ανοιχτή είναι η πρόσβαση στην αίθουσα. Δεν σερβίρει έτοιμο ένα κάποιο μήνυμα, δεν καταπιέζεται ούτε καταπιέζει με το άγχος του «έχω κάτι να σας πω». Η παράσταση είναι μόνο η αφορμή για να αναρωτηθεί ο θεατής για τις πιο απλές κρυφές χειρονομίες, για τις πανανθρώπινες οικιακές συνήθειες, για τον ατομικό χώρο, για το κρυφό που εντέλει είναι κοινότοπο. Το «Μέσα» αν μη τι άλλο θα είναι μια διαφορετική εμπειρία, που αξίζει να δοκιμάσουμε.
