Δεν άρεσε στους Γερμανούς η προχθεσινή… μονοήμερη εκδρομή του Τίμοθι Γκάιτνερ στο Βερολίνο. Καθόλου. Πολύ τους ενόχλησε ότι ήρθε στην Ευρώπη ο «θείος απ’ το Σικάγο», την ιδιαίτερη πατρίδα του Μπαράκ Ομπάμα, που κουβάλησε μαζί του διάφορα… κανάτια και, ως άλλη Γεωργία Βασιλειάδου, έδειξε ότι δεν έχει κανέναν δισταγμό να τα χρησιμοποιήσει…
Θα πείτε, χρειάζεται η Ευρώπη «θείους»; Μακάρι να μη χρειαζόταν. Αλλά από τη στιγμή που εκείνο που πριν από χρόνια ξεκίνησε ως ελεύθερη πολιτική ένωση κρατών εξελίσσεται πλέον ταχύτατα και δεσμευτικά στην εγκαθίδρυση μιας απόλυτης γερμανικής ηγεμονίας (με την οποία δεν νιώθουμε άβολα μόνον εμείς, αλλά, ας μην το ξεχνάμε, και ο Γιούνγκερ, και Φρατίνι, και ο Τρισέ και πολλοί άλλοι…), τότε όχι μόνον χρειάζεται, αλλά ευτυχώς που υπάρχουν…
Γιατί όμως μπήκαν στη μέση οι Αμερικανοί; Και γιατί έτσι; Εμείς είμαστε το θέμα τους; Ασφαλώς όχι. Το θέμα τους είναι πολύ μεγαλύτερο και σημαντικότερο. Απλώς, εμείς βρισκόμαστε στο μάτι του κυκλώνα, του αληθινού κυκλώνα που πάνε να συγκρατήσουν. Και το γεγονός ότι επελέγη ο καθ΄ ύλη αρμόδιος υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ γι αυτή την τόσο κρίσιμη αποστολή που αναγκάστηκαν να δεχθούν οι Γερμανοί, δίνει ασφαλώς μια «τεχνοκρατική» επίφαση, η οποία, όμως, δεν πρέπει να ξεγελά κανέναν. Η αμερικανική παρέμβαση έχει βαθύτατο πολιτικό χαρακτήρα και περιεχόμενο. Και το Βερολίνο λοιπόν, ενοχλήθηκε πολύ από αυτήν, για δύο λόγους. Έναν επιφανειακό κι έναν βαθύτερο.
Ο πρώτος, είναι ότι, την τελευταία στιγμή, χωρίς να τους δίνει χρόνο, η αμερικανική παρέμβαση, τους δημιουργεί πολύ μεγάλο πρόβλημα στη σαρωτική πολιτική που έχουν υιοθετήσει και επιχειρούν, με νύχια και με δόντια, να την περάσουν από τις αποφάσεις των χωρών της ευρωζώνης και της Συνόδου Κορυφής. Άλλο ανάχωμα δεν έχουν, στην ίδια την Ευρώπη δεν υπάρχει κανένα. Και πάνω που ήταν βέβαιοι ότι προχωρούν ακάθεκτοι, η Ουάσιγκτον τους έβαλε φρένο.
Ο δεύτερος, και πιθανότατα πιο σημαντικός λόγος, είναι ότι οι Γερμανοί, προς μεγάλη τους θλίψη, αντιλαμβάνονται ότι εκείνο που φαντασιώνονται τόσο καιρό, τελικά δεν τους περνάει έτσι απλά. Δεν είναι και δεν θα γίνουν τα απόλυτα και μόνα «αφεντικά» του ευρωπαϊκού χώρου που μπορούν να αποφασίζουν και να διατάζουν επειδή έχουν μεγάλα πλεονάσματα, πολλά λεφτά και, τώρα πλέον, και την πολιτική δύναμη να τρομοκρατούν ουσιαστικά χώρες ολόκληρες. Βλέπουν ότι η απόπειρά τους να θεμελιώσουν τη γερμανική ηγεμονική μονοκρατορία στις χώρες της ευρωζώνης και, ουσιαστικά, σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν είναι τόσο απλό να περάσει όπως τη φαντάζονται και δεν θα τους περάσει. Η Ευρώπη, δεν είναι ούτε το «χωράφι» ούτε ο «ζωτικός χώρος» στον οποίο θα θεμελιώσουν την ηγεμονία τους.
Με άλλα λόγια, καταλαβαίνουν τώρα πολύ καλά ότι, είτε τους αρέσει είτε όχι, το κοινό νόμισμα, δεν είναι μόνον δική τους υπόθεση, ούτε αποτελεί «αυλή» τους, «ζωτικό χώρο» τους στον οποίο μπορούν να κάνουν ότι θέλουν, όπως το θέλουν, αδιαφορώντας για τις απόψεις όλων των υπολοίπων και τις συνέπειες που οι αποφάσεις του Βερολίνου θα έχουν επ’ αυτών.
Όπως έγινε λοιπόν και με το τηλεφώνημα του Μπαράκ Ομπάμα προς την Αγκελα Μέρκελ τον περασμένο Απρίλιο που οδήγησε στη δημιουργία του μηχανισμού που ενέκρινε τα 110 δις για την Ελλάδα, παρά τις βουλήσεις του Βερολίνου, έτσι και τώρα, η ξαφνική επίσκεψη Γκάιτνερ, λειτουργεί περίπου όπως στις ταινίες το ιππικό που φτάνει την τελευταία στιγμή και σώζει τους φυλακισμένους ένα λεπτό πριν τους ψήσουν οι ινδιάνοι…
Στην ουσία, ο Γκάιντερ ήρθε να πει στους Γερμανούς ότι η πολιτική τους όχι μόνον είναι λανθασμένη, αλλά και ότι αν επιμείνουν σε αυτή, θα έχουν συνέπειες. Στην ουσία, μια πιο δυνατή χώρα έρχεται και λέει σε μια δυνατή χώρα ότι δεν μπορεί να πάρει τους πάντες στο λαιμό της, επειδή έτσι πιστεύει ότι θα επικρατήσει η ηγεμονία της.
Θα πει ενδεχομένως κανείς: και τι τον νοιάζει τον Γκάιτνερ τι συμβαίνει στην ευρωζώνη; Κόπτεται η Ουάσιγκτον για το αν θα επιβιώσει ή όχι η Ελλάδα ή η Ιρλανδία;
Ασφαλώς και τους νοιάζει. Και πάρα πολύ μάλιστα. Και ευτυχώς που τους νοιάζει. Τους νοιάζει γιατί δεν θέλουν ούτε να φανταστούν τι μπορεί να γίνει αν η κρίση εξαπλωθεί σε όλο το δυτικό κόσμο μέσα από το ενδεχόμενο της ελληνικής πτώχευσης. Τους νοιάζει εξ ίσου επειδή δεν θέλουν να αφήσουν μια ολόκληρη Ευρώπη στα χέρια των Γερμανών, οι οποίοι την οδηγούν εκεί που επιθυμούν ουσιαστικά χωρίς τη βούλησή τους, με μια ιδιόμορφη αλλά ξεκάθαρη άσκηση βίας.
Τους νοιάζει επίσης, έστω και δευτερευόντως, γιατί δεν έχουν κανένα συμφέρον να δουν την Ελλάδα να καταρρέει, ειδικά αυτή τη στιγμή, που ολόκληρη η Βόρειος Αφρική και, πιθανότατα, η Μέση Ανατολή, βρίσκονται μπροστά σε ριζικές και άγνωστες προς στιγμή ανακατατάξεις.
Όχι μόνον η ελληνική κοινή γνώμη, αλλά και το ελληνικό πολιτικό σύστημα, σχεδόν στο σύνολό του, είναι, σε μεγάλο βαθμό δικαίως, εμποτισμένοι με έναν τόσο βαθύ αντιαμερικανισμό, που πιθανότατα ακόμα και σήμερα θολώνει την εικόνα. Όμως είναι κρίσιμο αυτό το «φίλτρο» αυτή τη στιγμή να λείψει. Δεν πρόκειται ούτε για τη μετεμφιλιακή αμερικανική παρέμβαση, ούτε για τα χρόνια της χούντας. Είμαστε σε μια άλλη εποχή, σε εντελώς διαφορετικές ισορροπίες και δεδομένα και πρέπει να το αντιληφθούμε όσο είναι καιρός.
Αν θέλουμε ντε και καλά να σκεφτούμε μέσα από ιστορικές αναγωγές, η σημερινή αμερικανική παρέμβαση στην Ευρώπη θυμίζει πολύ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο την… απόβαση στη Νορμανδία… Κι ας μην ξεχνάμε ότι η Αμερική είχε γίνει δεκτή με ενθουσιασμό απ΄ όλους τους λαούς της Ευρώπης εκείνη την εποχή. Μετά, με τον Ψυχρό Πόλεμο χάλασαν τα πράγματα. Αλλά ακόμα και στα δικά μας τραγικά Δεκεμβριανά, το ΕΑΜ κατέβηκε στο Σύνταγμα κρατώντας, μεταξύ άλλων, και αμερικανικές σημαίες. Όποιος δεν μπορεί να το πιστέψει, ας δει τις φωτογραφίες. Υπάρχουν!
Λίγες μόνον ημέρες πριν τις δύο κρίσιμες συνόδους για το μέλλον της Ευρώπης η αμερικανική παρέμβαση μπορεί και πρέπει να δώσει δύναμη και αισιοδοξία στην Ελλάδα, στην κυβέρνηση, στην αντιπολίτευση, σε όλους. Προσφέρει πολύ σημαντικά όπλα τα οποία έχουν βάθος, δεν μπορεί να μείνουν ανεκμετάλλευτα και προδικάζει ότι η Ελλάδα, μπορεί να μιλήσει πλέον σε άλλους τόνους στην κυρία Μέρκελ. Και ότι πρέπει και ότι μπορεί, πλέον, να το κάνει. Αύριο κι όλας.
gmalouchos@tovima.gr
