Στα 28 του χρόνια (τα συμπληρώνει στις 31 Μαρτίου) ο Βλάσης Μάρας είναι ήδη ένας αθλητής παγκόσμιας ακτινοβολίας ο οποίος απολαμβάνει την αγάπη των ελλήνων φιλάθλων, όπως κατέδειξε (και) πρόσφατη δημοσκόπηση του «Βήματος». Με πλούσιες εμπειρίες από την 23χρονη
πορεία του στη γυμναστική και εξίσου σημαντικές παραστάσεις από τη διεθνή καριέρα του, ο Μάρας εξομολογείται μιλώντας στο «Βήμα» την αγωνία του για το μέλλον του ελληνικού αθλητισμού και της γυμναστικής. Ταυτόχρονα όμως ο πεισματάρης πρωταθλητής του μονόζυγου δηλώνει ότι το μοναδικό μετάλλιο που του λείπει, το ολυμπιακό, θα μπει και αυτό «αναγκαστικά» στην πλούσια συλλογή του.
– Δέκα χρόνια μετά το πρώτο σου χρυσό παγκόσμιο μετάλλιο, το 2001 στη Γάνδη, και τις μεγάλες επιτυχίες που έχεις καταγράψει, ποιο είναι το κίνητρο για να συνεχίσεις σε υψηλό επίπεδο;
«Το κίνητρό μου είναι ότι δεν θέλω να πάνε χαμένα όλα αυτά τα 23 χρόνια που έχω δουλέψει στη γυμναστική. Επιπλέον, θέλω να αισθάνομαι όμορφα, όπως γίνεται όταν κερδίζω κάποιο μετάλλιο. Αυτό δεν αντικαθίσταται με τίποτε, ούτε με χρήματα. Από την άλλη, αυτό που κάνω είναι δουλειά. Για να είσαι πρωταθλητής πρέπει να είσαι όλη την ημέρα μέσα στο γυμναστήριο. Και καλώς ή κακώς κάπως πρέπει να βγάζεις τα προς το ζην. Μόνο με συγχαρητήρια δεν επιβιώνεις. Δεν σου δίνουν να φας τα συγχαρητήρια. Εγώ αφιερώνω όλον τον χρόνο στη γυμναστική για να ακούγεται η Ελλάδα, αλλά και η Ελλάδα πρέπει κάπως να με “προστατεύσει”. Οταν θέλεις να έχεις πρωταθλητές, πρέπει να τους στηρίζεις. Αλλιώς ας μην είχαν αθλητισμό. Αλλά ο αθλητισμός δεν υπάρχει τα τελευταία 20 χρόνια. Υπάρχει εδώ και αιώνες». – Σε αυτή την πορεία σου ποιοι ήταν οι πιο σημαντικοί σταθμοί; «Το πρώτο που με σημάδεψε ήταν το χρυσό μετάλλιο του Μελισσανίδη στην Ατλάντα. Ως τότε η Ελλάδα ήταν μία από τις ουραγούς της παγκόσμιας γυμναστικής. Μετά τον Μελισσανίδη είπα “γιατί όχι και εγώ”. Επειτα ήταν το χάλκινο μετάλλιο που κατέκτησα στο σύνθετο στο Ευρωπαϊκό Εφήβων το 2000. Υστερα ήρθε το πρώτο χρυσό παγκόσμιο το 2001 στη Γάνδη, που ήταν και απρόσμενο. Από τότε άρχισα να δουλεύω ως παγκόσμιος πρωταθλητής. Αυτό που έχω κατανοήσει μέσα από την πορεία μου είναι ότι για να είσαι πρώτος πρέπει να δουλέψεις. Αλλά όταν φτάσεις σε ένα επίπεδο αρκεί να συντηρείσαι. Στο άθλημά μας δεν αρκεί μόνο το ταλέντο, θέλει και τύχη. Για παράδειγμα, το 2008 στο Πεκίνο ήμουν στην καλύτερη κατάσταση της καριέρας μου, αλλά έπεσα από το μονόζυγο… Και για μένα ο τελικός ήταν κάτι πανεύκολο, αλλά δεν ήρθε. Σήμερα πλέον δεν κοιτάζω να τα έχω όλα στην εντέλεια κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας, αλλά να είμαι καλά πνευματικά την ημέρα του μεγάλου αγώνα. Πριν από το Πεκίνο, και έξι μήνες πριν έπεφτα να κοιμηθώ και σκεφτόμουν τους Ολυμπιακούς».
– Η τρέλα σου με τα αυτοκίνητα συνεχίζεται;
«Αυτή δεν σταματάει ποτέ». – Μπορεί να σε δούμε οδηγό σε ράλι; «Εχω τρέξει ήδη σε έναν αγώνα. Σε μια ανάβαση. Ηταν ένας αγώνας μικρής διάρκειας. Τρέχεις μόνο εσύ με το αυτοκίνητό σου. Υπάρχει όμως μεγάλη ασφάλεια. Ολα τα προστατευτικά μέσα. Δεν κινδυνεύεις. Δεν υπάρχει φόβος να χτυπήσεις εύκολα. Στη γυμναστική κινδυνεύουμε περισσότερο. Ιδιαίτερα στο μονόζυγο, όταν θέλεις να κάνεις δύσκολα πράγματα διακινδυνεύεις. Ο αγώνας αυτοκινήτου ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία. Αλλά το αυτοκίνητο είναι ένα άθλημα που χρειάζεται να έχεις πολλά χρήματα τα οποία δεν διαθέτω. Μπορεί όμως να το κάνω μια φορά τον χρόνο. Για μένα το αυτοκίνητο είναι ένα χόμπι για να αποφορτίζομαι από το στρες της γυμναστικής. Μόνο που είναι ένα χόμπι ακριβό».
– Πώς βιώνεις ως πρωταθλητής τις δυσκολίες που υπάρχουν και στον αθλητισμό λόγω των οικονομικών προβλημάτων;
«Νομίζω ότι όλα έχουν αφεθεί στην τύχη τους από αυτούς που είναι υπεύθυνοι για τον αθλητισμό. Δίνουν προτεραιότητα στην αντιμετώπιση των οικονομικών δυσκολιών, αλλά δεν μπορείς να ισοπεδώνεις τον αθλητισμό που βοηθά συνολικά την κοινωνία. Οσο για τον πρωταθλητισμό, στην ουσία δεν υπάρχει. Πολύ λίγα αθλήματα έχουν πλέον διακρίσεις. Δεν υπάρχουν κίνητρα. Αυτή τη στιγμή πλέον δεν έρχονται παιδιά στον αθλητισμό. Το ξέρω από τη γυμναστική. Για να βγάλεις έναν πρωταθλητή χρειάζεται να μπουν στο άθλημα 100 παιδιά· και αν θα βγάλεις έναν πρωταθλητή στα 10 χρόνια… Οσο για κίνητρα νομίζω ότι μπορεί κάποια να ήταν υπερβολικά, αλλά υπήρχαν κίνητρα που μας βοήθησαν. Τα κίνητρα έπρεπε να συνεχίσουν να υπάρχουν αλλά με μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας, όχι να έχεις προνόμια με απλές πανελλήνιες νίκες».
– Το αύριο στη γυμναστική πώς το βλέπεις;
«Αν συνεχίσουν έτσι τα πράγματα, δεν υπάρχει αύριο. Πηγαίνετε στους συλλόγους να δείτε αν υπάρχουν παιδιά… Στην εθνική ομάδα είμαστε εδώ και 10 χρόνια οι ίδιοι 12-13 αθλητές που την απαρτίζουμε».
– Ως πότε θα αγωνίζεσαι; «Κατ΄ αρχάς έχουμε το Λονδίνο. Από ΄κεί και πέρα, είτε πάνε καλά τα πράγματα είτε όχι, θα συνεχίσω. Πρώτον, γιατί έχω φτάσει σε ένα σημείο που είναι δύσκολο να σταματήσω και, δεύτερον, γιατί το κάθε μετάλλιο που θα έρχεται είναι ένα ακόμη λιθαράκι στην καριέρα μου. Τώρα είμαι πιο ήρεμος, δεν αγχώνομαι για τη διάκριση. Το κάθε μετάλλιο που θα έρχεται ανεβάζει το ρεκόρ μου. Είμαι ήδη ο μοναδικός αθλητής στην ιστορία της γυμναστικής με πέντε χρυσά ευρωπαϊκά μετάλλια στο μονόζυγο. Παράλληλα με γοητεύει η ιδέα να συνεχίσω να αγωνίζομαι για πολλά χρόνια, όπως κάνει ο Σλοβένος Αλίας Πεγκάν που είναι ήδη 36 ετών. Θέλω να συνεχίσω να γράφω ιστορία, να δίνω το στίγμα μου στον αθλητισμό όσο μπορώ. Στα 40 μου μπορεί να μην μπορώ…».
– Πώς βλέπεις την εξέλιξη του Λευτέρη Κοσμίδη;βλέπεις έναν Μάρα του εδάφους στο πρόσωπό του;
«Ο Λευτέρης έχει μεγάλη πίστη στον εαυτό του και μεγάλη θέληση για να κάνει αυτό που αγαπάει, τη γυμναστική. Εχει τη δυνατότητα να γράψει ιστορία γιατί ξεκίνησε και πολύ μικρός. Σε αυτόν μου αρέσει κυρίως ότι κυνηγάει το όνειρό του».
– Εσύ συνεχίζεις να το κυνηγάς; «Φυσικά, αλλιώς θα ήμουν σπίτι μου τώρα».
Χωρίς υποστήριξη για τους Ολυμπιακούς
– Τελικά οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν γίνει ο κακός σου δαίμονας.Το 2004 σε αδίκησαν και βρέθηκες εκτός τελικού. Το 2008 έπεσες στον προκριματικό. Τι σκέφτεσαι εν όψει του Λονδίνου 2012;
«Πλέον ο στόχος μου είναι οι Ολυμπιακοί- ούτε το Ευρωπαϊκό ούτε το Παγκόσμιο. Το μόνο μετάλλιο που δεν έχω είναι το ολυμπιακό και το θέλω πολύ στη συλλογή μου. Πρέπει να μπει και αυτό. Αναγκαστικά… Πάντως αυτή τη στιγμή στο μονόζυγο υπάρχει μια εξάδα τοπ αθλητών, και από ΄κεί και πέρα είναι το χάος. Σε αυτή την ελίτ είμαι και εγώ. Εγώ θα προσθέσω ακόμη μία άσκηση στο πρόγραμμά μου για να ανεβάσω τη δυσκολία του και την αρχική αξία του. Ετσι θα βρεθώ μέσα στους τρεις πρώτους αθλητές με τον μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας στο πρόγραμμά τους. Θα μπορούσα να βάλω και άλλες ασκήσεις στο πρόγραμμά μου, αλλά θέλει πολλή δουλειά και δεν έχω τη δυνατότητα να δουλέψω έτσι όπως θέλω. Χρειάζονται καινούργια όργανα, ένα τιμ υποστήριξης από γιατρό και φυσικοθεραπευτές και αγώνες προετοιμασίας, που όμως αυτή τη στιγμή λόγω των οικονομικών δυσκολιών δεν μπορώ να τα έχω σε μόνιμη βάση. Πράγματα που ως το 2004 τα είχαμε. Τότε ήμασταν πολύ καλά. Τώρα η ομοσπονδία απλώς προσπαθεί να συντηρηθεί».
– Πόσο είναι το κόστος αυτών των πραγμάτων που ζητάς;
«Δεν νομίζω ότι ξεπερνούν τις 20.000-30.000 ευρώ». – Οταν ακούς τις λέξεις Ολυμπιακοί Αγώνες,μαγκώνεσαι;
«Στους Ολυμπιακούς έχω ζήσει μόνο κακά πράγματα. Ούτως ή άλλως είναι ένας πολύ μοναχικός αγώνας. Στο Πεκίνο είχαμε πάει 15 ημέρες πριν από τον αγώνα μαζί με τον προπονητή μου Δημήτρη Ράφτη και δεν άντεχα την αναμονή. Για τον κόσμο οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι μια γιορτή, αλλά ο αθλητής δεν τους βιώνει όπως φαίνονται απέξω. Είναι σαν να περπατάς σε έναν ατέλειωτο διάδρομο για να μπεις στον αγωνιστικό χώρο».
