Δέκα χρόνια είναι ασφαλώς πολύ μικρό διάστημα για να κρίνει κάποιος αντικειμενικά μια πολιτική ενέργεια και το πρόσωπο που την πραγματοποίησε. Δυστυχώς για τον Τζορτζ Μπους η ετυμηγορία της Ιστορίας εκδόθηκε σε χρόνο πολύ λιγότερο και τα παραμύθια που αραδιάζει στην Αυτοβιογραφία του και οι εξηγήσεις και δικαιολογίες που παραθέτει είναι αβάσιμα, όταν δεν είναι γελοία. Ο χειρισμός από τον Λευκό Οίκο της τρομοκρατικής επιδρομής εκείνο το πρωινό της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001 στη Νέα Υόρκη και στο Πεντάγωνο και η στρατηγική που ακολουθήθηκε έκτοτε ήταν όχι απλώς λαθεμένα, ήταν τραγικά αναποτελεσματικά και άνοιξαν τον δρόμο σε έναν πόλεμο εναντίον ενός αδιόρατου εχθρού, το τέρμα του οποίου δέκα χρόνια μετά δεν διακρίνεται καν, ενώ αντιθέτως υποσκάπτεται όλο και βαθύτερα το κύρος και η υπόσταση της ίδιας της Αμερικής και των συμμάχων της.
Η αλαζονική πολιτική του Τζορτζ Μπους
Σταυροφορία εναντίον του Ισλάμ κήρυξε από την πρώτη στιγμή ο αμερικανός πρόεδρος. Οταν σοφότεροι σύμβουλοι και πολιτικοί τού υπέδειξαν ότι ανοίγει τον ασκό του Αιόλου επιχείρησε να εμφανίσει την επίθεση ως ένα είδος θρησκευτικού πολέμου τον οποίο εξαπέλυσαν οι εχθροί του δυτικού πολιτισμού και της οικονομικής τάξης. Ταυτόχρονα, θέλησε να εκμεταλλευθεί το γεγονός για να εκδικηθεί (!) τον σατράπη του Ιράκ- και να καταλάβει τις πετρελαιοπηγές της χώρας, φυσικάαλλά και για να εξουδετερώσει τις πολιτικές και άλλες αντιδράσεις που είχαν αρχίσει να εκδηλώνονται στην Ουάσιγκτον. Θέλοντας να δρέψει μόνον εκείνος και μόνον η Αμερική «του» τις δάφνες, αγνόησε προσφορές για «συνεργασία εναντίον της διεθνούς τρομοκρατίας» την οποία του πρόσφεραν σύμμαχοι (Γαλλία, Γερμανία) και φιλικές χώρες (Ρωσία, Ινδία) και οργάνωσε εκστρατεία, αλλά σε λάθος στόχο. Οι τρομοκράτες είχαν βάση το Αφγανιστάν όχι το Ιράκ. Οταν το αντιλήφθηκε ήταν αργά. Ο πόλεμος στο Ιράκ κόστισε στην Αμερική δυόμισι φορές περισσότερο απ΄ ό,τι ο πόλεμος στο Βιετνάμ και οι συνθήκες που δημιούργησε στην περιοχή η ετοιμόρροπη επικράτησή του στο Ιράκ ανέτρεψαν προς το χειρότερο μια κατάσταση η οποία γίνεται όλο και πιο περίπλοκη, πιο επικίνδυνη Η ασφάλεια εξαφανίστηκε
Η αλήθεια είναι ότι ο αμερικανικός λαός κυριολεκτικά πάγωσε με το τρομοκρατικό χτύπημα και ήταν έτοιμος να δεχθεί τα πάντα. Ηταν το «πιστεύω» του για την πατρίδα του ότι δεν κινδυνεύει, καθώς περιβάλλεται ανατολικά και δυτικά από δύο μεγάλους ωκεανούς. Δύο και πλέον αιώνες Ιστορίας τού το επιβεβαίωναν. Και ξαφνικά αυτή η ασφάλεια εξαφανίστηκε. Ο εχθρός βρισκόταν στο έδαφός της και αποτελούσε μέλος της κοινωνίας της. Και αυτός ο εχθρός αντί να εξαντλείται και να καταρρέει, αντί να περικλείνεται γεωγραφικά και να συρρικνώνεται ποιοτικά, είναι σήμερα κυριολεκτικά παντού, διατηρεί την πρωτοβουλία, τα πλήγματα που καταφέρει είναι τρομερά και οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί αιφνιδιάζουν πάντοτε τους διώκτες του- Αμερικανούς, αλλά και συμμάχους στο ΝΑΤΟ.
Εν ονόματι της αντιτρομοκρατικής πολιτικής άλλαξε η ζωή της κοινωνίας μας. Οι έλεγχοι στη μετακίνηση των πολιτών έγιναν εφιάλτης, η προσωπική συμπεριφορά του ατόμου παρακολουθείται, καταγράφεται και διαμορφώνει ένα «κατηγορητήριο» που ανά πάσα στιγμή μπορεί να παρουσιαστεί σε κάποιο περίεργο κυβερνητικό όργανο. Ετσι η καθημερινότητα έχει μεταβληθεί σε τέτοιο βαθμό που καταντά εμπόδιο για πολλούς, αλλά και βραχνάς για άλλους.
Ελληνες εργαζόμενοι θυμούνται
Εξήντα τρεις Ελληνες εργάζονταν στους Δίδυμους Πύργους εκείνη την εποχή, οι περισσότεροι σε ελληνικές επιχειρήσεις και γραφεία που στεγάζονταν σε αυτούς. Ευτυχώς λίγοι βρίσκονταν στα κτίρια την ώρα της τρομοκρατικής επίθεσης και μόνον τρεις ελληνικής καταγωγής είναι νεκροί και έξι με ελαφρά τραύματα- ανάμεσά τους και ο «Στράτος the coffee boss», όπως ήταν γνωστός στις εκατοντάδες που έπαιρναν κάθε πρωί τον καφέ τους από το coffee shop του 5ου ορόφου του νοτίου Πύργου. Μερικοί μίλησαν εκείνο το ίδιο βράδυ σε τοπικά αμερικανικά ΜΜΕ και αργότερα έδωσαν τις μνήμες τους από «εκείνη τη φρικτή ημέρα».
Ο Στράτος Σκούφαλος, πρόεδρος εταιρείας θαλασσίων μεταφορών, θυμάται ότι μόλις είχε βγει από το τρένο, « ακριβώς 9.05 το πρωί », όταν είδε « κόσμο να κοιτά προς την πλευρά των Δίδυμων. Ω, ένας όροφος είχε πιάσει φωτιά. “Θεέ μου”, είπα ». Αλλά κανένας « δεν είχε καταλάβει ότι επρόκειτο για τρομοκρατική ενέργεια.Κοιτούσαμε αμήχανα ο ένας τον άλλον,όταν 10 λεπτά αργότερα είδαμε το δεύτερο αεροπλάνο να πετά χαμηλά και να πέφτει πάνω στον νότιο Πύργο.Τότε συνειδητοποίησα ότι δεν επρόκειτο για σύμπτωση.Κάτι άλλο ήταν.Επικράτησε πανικός. Αρχίσαμε να τρέχουμε, καθώς ένα μαύρο θερμό σύννεφο μας πλησίαζε ». Η Ανθούλα Κατσιματίδου, υπάλληλος στο γραφείο του κυβερνήτη της Νέας Υόρκης, η οποία έχασε τον αδελφό της, λέει ότι από τότε « κάθε μέρα που περνά κάποιος σκέφτεται κάτι, κάποιος θα πει κάτι που θυμίζει πάντοτε την 11η Σεπτεμβρίου ». Ο συνδικαλιστής Δημήτρης Κατσιούλης, ένας από αυτούς, θυμάται: « Είδα τον πρώτο πύργο να καίγεται, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πιστεύαμε ότι μπορούσε να πέσει. Το δεύτερο αεροπλάνο πέρασε ακριβώς πάνω μου.Τότε καταλάβαμε ότι κάτι άλλο έτρεχε.Τα πράγματα ήταν άσχημα. Τις σκηνές που ακολούθησαν είναι καλύτερο να μην τις θυμάται κανείς ».
Και ο δικηγόρος Λυκούργος Μπάργιας εξιστορεί: « Επρόκειτο να συναντήσω έναν πελάτη μου στις 9 εκείνο το πρωί και καθώς πλησίαζα στους Πύργους ήμουν βιαστικός γιατί είχα αργήσει. Καθώς έστριψα στην Μπλέικ Στριτ είδα ένα πλήθος σχεδόν ακίνητο να κοιτάζει ψηλά.Εστρεψα το κεφάλι μου και τι να δω!Ο Πύργος είχε πιάσει φωτιά, αλλά, περίεργο για τη Νέα Υόρκη, δεν έβλεπα αντλίες. Ρώτησα έναν τι συμβαίνει και μου είπε πως έπεσε ένα αεροπλάνο πάνω στο κτίριο. Δεν μου πολυφάνηκε παράξενο γιατί έχουν πέσει δυο τρία,καθώς και ελικόπτερα πάνω του τα τελευταία χρόνια.Ομως εκείνη τη στιγμή ο βρόντος ενός αεροπλάνου που πέρασε σχεδόν σύρριζα πάνω από τους ουρανοξύστες της Γουόλ Στριτ μας έκανε να στρέψουμε όλοι μας το κεφάλι στο τεράστιο Βoeing.Πριν καταλάβω τι και πώς γινόταν είδα το αεροπλάνο να καρφώνεται πάνω στον άλλον Πύργο. Τι άλλο να σας πω.Δυστυχώς ο άνθρωπος που επρόκειτο να συναντήσω ήταν στον 34ο όροφο εκείνου του Πύργου ».
ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ
Το διαμέρισμα που έχω στο κεντρικό Μανχάταν απέχει περίπου 6,5 χλμ.,σε ευθεία γραμμή,από τη Γουόλ Στριτ.Παρ΄ όλα αυτά το «μαύρο σύννεφο» που δημιούργησε η φωτιά και η κατάρρευση των Δίδυμων Πύργων έφθασε σε μιάμιση ώρα στην περιοχή.Ηταν ένα βαρύ πυκνό σύννεφο που σου έκοβε την αναπνοή,γεμάτο μικροσκοπικά μαυριδερά πετραδάκια από πλαστικό,ξύλο, άμμο,τσιμέντο,γυαλί – όλα αυτά από τα υλικά που ήταν κτισμένοι οι Πύργοι.Αυτά τα πετραδάκια κόλλησαν πάνω στα τζάμια των παραθύρων της περιοχής και ήταν αδύνατον να τα καθαρίσεις.Ανέλαβε φυσικά ο δήμος.Αλλά πέρασαν 44 ημέρες ώσπου να φθάσει ένα από τα τέσσερα συνεργεία του δήμου το οποίο με κάτι περίεργες απορροφητικές μηχανές και απορρυπαντικά- και έναντι 110 δολαρίων- καθάρισε τα τζάμια.Οσο για την ατμόσφαιρα,ήταν δύσκολο να αναπνεύσεις ακόμη και μια βδομάδα αργότερα.Αλλωστε οι υπηρεσίες Υγείας της Νέας Υόρκης έκαναν συνεχώς «έκκληση» στους ηλικιωμένους και σε όσους είχαν κάποιο αναπνευστικό πρόβλημα να μη βγουν στον δρόμο.
