«Μ΄ αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός/ κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός/ μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ΄ τη δουλειά/ εγώ και εκείνη όνειρα,φιλιά». Ηταν τα όνειρα και τα φιλιά αρκετά κατά τον Τάσο Λειβαδίτη (τον μέγιστο ποιητή που υπογράφει τους στίχους στο δημοφιλές τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη ) για να αντέξεις την υγρασία, τον κρύο αέρα που μπαίνει από τα ξεχαρβαλωμένα παράθυρα, το κρεβάτι το σπασμένο και το στρώμα το «ξεκοιλιασμένο». Αυτά στον προ ιδιωτικής τηλεοράσεως αιώνα. Τώρα, οι αναξιοπαθούντες περισσότερο από τα φιλιά και την αγάπη τους θέλουν το ενεργειακό τζάκι τους, εντοιχισμένο στο κέντρο του σαλονιού. Θέλουν και ροζ κρεβατοκάμαρα για τη μικρή κόρη τους, με ροζ φιόγκους στη ροζ ταπετσαρία και ένα ενυδρείο με ροζ ψάρια. Θέλουν κρεβάτι με ουρανό για το δωμάτιο της γιαγιάς και τηλεόραση τελευταίας τεχνολογίας απέναντι, για να βλέπει «Τα ασημένια φεγγάρια». Θέλουν επίσης μια τρυφερή αγκαλιά από τον Σπύρο Σούλη και μερικά δάκρυα συμπόνιας από τη Σίσσυ Φειδά, τους τηλεδιακοσμητές που αναλαμβάνουν να μεταμορφώσουν τα ερείπια σε παλατάκια. Και αν το αποτέλεσμα μοιάζει τις περισσότερες φορές ψεύτικο και φτηνό (τι να προφτάσεις να κάνεις μέσα σε μερικές ώρες, χρησιμοποιώντας τα πιο οικονομικά υλικά;), η επιτυχία της αποστολής κρίνεται αλλού: στο πόσο πολύ θα κλάψουν η μητέρα της οικογένειας που μερικούς μήνες πριν έχασε το αγοράκι της, μπροστά στη νέα κουζίνα της (με πάγκο εργασίας από γκρίζο γρανίτη) ή οι έφηβες κόρες που για πρώτη φορά στη ζωή τους έχουν τα δικά τους γραφεία (με φωτιστικά σε σχήμα… ελέφαντα, παρακαλώ).
Πατώντας γερά στα χνάρια παρόμοιων ξένων παραγωγών, το «Με το δεξί» (ΑΝΤ1) του Σούλη και το «Σπίτι απ΄ την αρχή» της Φειδά (Αlpha) χρησιμοποιούν τη διακόσμηση ως πρόφαση. Το ζητούμενο είναι για άλλη μια φορά το ριάλιτι, το μελό, η πρόκληση συγκίνησης που, ως φαίνεται, γοητεύει ιδιαίτερα τα μηχανάκια της ΑGΒ. Αυτό προβάλλουν τα διαφημιστικά τρέιλερ και των δύο εκπομπών, στα οποία οικογένειες βουτηγμένες στη φτώχεια, στη μιζέρια, στην απόγνωση επενδύουν το ευτυχές μέλλον τους σε κάτι δήθεν μοντέρνα σπίτια που μοιάζουν απελπιστικά μεταξύ τους. Σε σπίτια όπου βασικό μέλημα είναι ο γρήγορος εντυπωσιασμός. Οπου η προσπάθεια ώστε το φτηνό και το πρόχειρο να φαίνονται ακριβά, πολυτελή, στέρεα βγάζει μάτι.
Αν, κατά τον Λειβαδίτη πάντα, «αχ, το σπιτάκι μας,κι αυτό είχε ψυχή», τα σπίτια που επισκευάζουν και διακοσμούν οι Σούλης και Φειδά είναι άψυχα και δήθεν, μοιάζουν με σκηνικά τα οποία μόλις τελειώσει το σόου θα καταρρεύσουν. Οσο για τους ανθρώπους που δέχονται να πουλήσουν την ιστορία της ζωής τους στην τηλεόραση προκειμένου να αποκτήσουν καμπίνα με υδρομασάζ και κουζίνα με εντοιχισμένο φούρνο, ελπίζω να μην πιστεύουν τις υποσχέσεις που τους δίνονται: ότι αυτή η βιαστική ανακαίνιση θα σηματοδοτήσει μια νέα αρχή στις ζωές τους. Στην καλύτερη των περιπτώσεων είναι ένα ευχάριστο διάλειμμα από τη σκληρότητα της καθημερινότητας, ένα ιντερμέτζο πλαστής ευτυχίας που θα ολοκληρωθεί με το που θα κλείσουν οι κάμερες. Οταν η κουρασμένη από τις δουλειές και τις ευθύνες της ημέρας μητέρα θα βαρεθεί να βγάλει από το κρεβάτι της τα δεκάδες μαξιλαράκια με τα οποία της το έχουν διακοσμήσει, για να ξαπλώσει, και θα κοιμηθεί καθιστή στον καναπέ, όπως εξάλλου κάνει τα τελευταία χρόνια. Οταν οι λαχανί διπλές και τριπλές κουρτίνες του σαλονιού θα γίνουν γκρι από τον καπνό του τσιγάρου του άνεργου πατέρα, ο οποίος, παρεμπιπτόντως, ποτέ δεν θα βάλει τα στραβοπατημένα παπούτσια του στην ντιζαϊνάτη παπουτσοθήκη παρά θα τα πετάει όπου βρει. Οταν η υγρασία θα επιστρέψει στους βιαστικά βαμμένους τοίχους και στις ζωές των ανθρώπων…
Ολα τα έκαναν: Ξαναέβαλαν στο παιχνίδι τους αποχωρήσαντες παίκτες, προσπάθησαν να αναζωπυρώσουν τις μεταξύ τους διαφορές, τους απένειμαν αντι-Οσκαρ εξυμνώντας την τεμπελιά τους! Ωστόσο, παρά τις προσπάθειες της παραγωγής, το «Βig Βrother» παραμένει το πιο αδιάφορο ριάλιτι που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Και ας επιμένει η Ρούλα ότι για όλα φταίνε οι τηλεκριτικοί…
