ΤΡΕΙΣ είναι οι άξονες-κριτήρια για το επίπεδο ανάπτυξης στον αθλητικό χώρο μιας χώρας. Μπορεί η ισοπεδωτική επικράτηση του επαγγελματοποιημένου αθλητικού θεάματος να κερδίζει τις εντυπώσεις μέσω του μηχανισμού συγκρότησης ομάδων δημοφιλών αθλημάτων με την πανσπερμική δομή αστέρων και αστερίσκων και τεράστιο οικονομικό αλισβερίσι, αλλά η αυθεντική κοινωνική προσφορά αναφέρεται σε άλλες μορφές δράσης. Δηλαδή στην άθληση όσο το δυνατόν μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού, στον περιορισμό αναπόφευκτων και μοιραίων λογής λογής παρενεργειών και στην εξέλιξη- που είναι το σημερινό θέμα της στήλης- των «ταλέντων».
ΠΟΙΟ άραγε ήταν το επίπεδο της παρουσίας αθλητών και αθλητριών νεαρής ηλικίας, κάτω των 22 ετών, στην Ελλάδα κατά το 2010; Αν πάρουμε ως μέτρο των διακρίσεων της νέας γενιάς του ελληνικού αθλητισμού τις θέσεις βάθρου/μεταλλίων των μεγάλων διεθνών διοργανώσεων, η εικόνα είναι μάλλον ενθαρρυντική, ιδίως σε αθλήματα όπου η επαγγελματοποίηση δεν είναι το πρώτιστο ζητούμενο και όπου η εισβολή ξένων δεν περιορίζει την ανάπτυξη των ταλέντων, όπως συμβαίνει, π.χ., στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ και σε μικρότερη κλίμακα ή και καθόλου στα άλλα ομαδικά αθλήματα.
ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ τις διεθνείς εμφανίσεις νέων αθλητών και αθλητριών σε μια δεκάδα αθλημάτων (ιστιοπλοΐα, κωπηλασία, τεχνική κολύμβηση, καθώς και σε μικρότερο αριθμό στα «βαρέα αθλήματα», και βέβαια τη γυμναστική), θα συναντήσουμε σημαντικό αριθμό μεταλλίων για τις κατηγορίες νέων και νεανίδων (κάτω των 22 ετών), εφήβων, παίδων, κορασίδων. Ετσι σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα τριάντα και πλέον μετάλλια (από τα οποία πλέον των δώδεκα είναι «χρυσά») κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητη συγκομιδή είναι. Σε παγκόσμιες διοργανώσεις ο αριθμός υπερβαίνει τα 15. Αυτά ως προς την ατομική εμφάνιση. Σε ομαδικό σχήμα παρουσιάζεται, συγκριτικά, κάποια υστέρηση αριθμητική, με τις πλέον υψηλής στάθμης επιδόσεις από τις εθνικές ομάδες μπάσκετ, κωπηλασίας, υδατοσφαίρισης, ιστιοπλοΐας (η παράθεση είναι ενδεικτική).
Η ΕΙΚΟΝΑ αυτή είναι ενθαρρυντική για το μέλλον. Ισως παραμένει όμως ανοιχτό το μεγάλο ζητούμενο: ποια θα είναι η εξέλιξη της νέας γενιάς και συνεπώς ποια πρέπει να είναι η συμβολή και η μέριμνα της Πολιτείας και των ομοσπονδιών, καθώς τα σωματεία, για πλείστους λόγους, χειμάζονται και αγωνίζονται με νύχια και με δόντια για την ανάδειξη νέων δυνάμεων. Δεν υπάρχει βέβαια αμφισβήτηση ότι «οι καιροί ου μενετοί». Ταυτόχρονα όμως είναι εθνικό καθήκον να εντατικοποιηθεί αντί να χαλαρώσει η πρόνοια ομαλής ανάπτυξης. Περικοπή δαπανών, όχι όμως σε βάρος της νέας γενιάς. Η έλλειψη προγράμματος με αυτόν τον αναπτυξιακό στόχο αποβαίνει ολέθρια για το μέλλον του ελληνικού αθλητισμού, ενώ θα εντείνονται η αλλοτρίωση μέσω του αχαλίνωτου και δαπανηρού οπαδισμού και η «λαχτάρα» για διακρίσεις χάρη σε συντελεστές που δεν είναι ελληνικής ρίζας. Ετσι τα πλήθη θα αλαλάζουν από ενθουσιασμό ή θα βυθίζονται στη θλίψη, μέσα σε έναν θαυμασμό για αγωνιστικά σχήματα- όπου τα ελληνικά ονόματα σπανίζουν και σε κάποιες περιπτώσεις, θλιβερές, έχουν εξαφανιστεί.
ΑΥΤΗΣ της μορφής ο αθλητισμός είναι αναλώσιμο προϊόν οικονομικών σκοπιμοτήτων μέσα σε ένα πολύχρωμο και ελκυστικό περιτύλιγμα, μάταια, για όσους λίγους έχουν αληθινή έγνοια για τον «ελληνικό αθλητισμό»τουτέστιν τον αθλητισμό δημιουργίας. (Πόσο δίκιο είχαν οι παλιοί πρωτοπόροι σύλλογοι όταν στο καταστατικό τους ανέφεραν ως βασικό στόχο «τη διάδοσιν της Γυμναστικής και της Αθλήσεως εις άπασας τας κοινωνικάς τάξεις…».) Είναι στ΄ αλήθεια εξοργιστικό το φαινόμενο, σε παγκοσμιοποιημένη μορφή, και στον τόπο μας ακόμη περισσότερο, καθώς το σπίτι μας πρέπει, πρώτιστα, να μας νοιάζει, να κυλά πακτωλός χρημάτων στον επαγγελματοποιημένο αθλητισμό και να είναι ελλιπής η οξυγόνωση της άθλησης ως κοινωνική δημιουργία των πολλών και όχι προς θέαση των περισσοτέρων.
